κάτω απ το κρεβάτι

ΚΆΤΩ ΑΠ ΤΟ ΚΡΕΒΆΤΙ

Ο γάμος του Πετράν ήταν μια πετυχημένη επανάσταση. Όλοι είπαν πως ήταν ένα ταιριαστό ζευγάρι και σίγουρα θα πετύχαιναν στη ζωή αφού αυτός ήταν άσχημος και η Μέλανυ πανέμορφη.
-Είσαι τυχερό ψάρι! Του σφύριξε ο Θωμάς, που ήταν ο ωραίος της παρέας.
-Θα φάμε ψάρι; Γέλασε ο Πετράν.
-Χελιδονόψαρο! ανταπάντησε.
Έπιναν τον καφέ τους λίγες μέρες μετά τον γάμο του και περνούσαν υπέροχα. Ήταν φίλοι χρόνια, μαζί στο σχολείο, παρέα και στο στρατιωτικό, σκάρωναν φάρσες, γελούσαν με το παραμικρό.
Κατά τύχη είχαν και το ίδιο αφεντικό στη δουλειά τους τον Τάσο Ζερβικιακινίδη που είχε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, ανύπαντρος πενηνταπεντάρης λάτρης του γυναικείου φύλου.
-Ρε! ξυπνήστε, οι γυναίκες είναι όλες τρελές! Τους υπενθύμιζε κάθε μέρα.
Ο Πετράν εργαζόταν στο λογιστήριο κι ο  Θωμάς στο παρκινγκ.
-Του μίλησες για τη Μέλανυ;
-Μπα, όχι ακόμα..
-Τι περιμένεις να φέξει; Ή να πάρει άλλη τη δουλειά; Τώρα είναι ευκαιρία που ζητάει γραμματέα, τι κάθεσαι; Εξ άλλου δεν την ξέρει, την ξέρει; Ούτε στο γάμο σου ήρθε.
-Περιμένω την κατάλληλη στιγμή, είναι βλέπεις και μουρντάρης, να τη βάλω στο στόμα του καρχαρία;
-Έλα ρε! η Μέλανυ είναι πανέξυπνη γυναίκα και σ αγαπάει ... θα τα καταφέρει. Κοίταξε να του μιλήσεις γλυκά..
-Πόσο γλυκά; Άνοιξε τα μάτια του.
-Να, έτσι, αφού ξέρεις τις γαλιφιές του.
Σηκώθηκε υποκριτικά με κινήσεις ηθοποιού.
-Πες ότι είμαι εγώ εσύ ...
-Είσαι εσύ εγώ;
-Πες είπαμε! και εσύ είσαι ο Ζερβικιακινίδης.
-Α, εντάξει, κατάλαβα, εγώ είμαι ο Ζερβικιανίδης..

-Μπράβο! Θα μπεις λοιπόν στο γραφείο με μελιστάλαχτο ύφος, αφεντικό θέλω να μου κάνεις μια χάρη: να πάρεις τη Μέλανυ για γραμματέα σου.
-Α, όχι δεν παίρνω τις γυναίκες των υπαλλήλων μου στη δουλειά μου! πετάχτηκε ο Πετράν προσποιούμενος τον Ζερβικιακινίδη.
-Ναι, αλλά αν δεν πάρεις και τη γυναίκα μου στη δουλειά σου θα φύγουμε για τη Γερμανία, δεν αντέχουμε τη φτώχεια αφεντικό. Έτσι θα του πεις κι αυτός που σε έχει ανάγκη επειδή είσαι ο καλύτερος λογιστής στην αγορά θα υποκύψει!

Ωστόσο κείνη τη μέρα είχε βγει για καφέ και η πανέμορφη Μέλανυ. Περπάτησε προς το Κολωνάκι ενώ οι άλλοι σφύριζαν στο πέρασμα της. Η Μέλανυ δεν έδινε σημασία είχε την αγάπη της για τον Πετράν και για ένα καινούργιο φόρεμα που ήθελε να της αγοράσει. Στάθηκε σε μια βιτρίνα  το λαχταρούσε και θυμήθηκε πως της είχε υποσχεθεί να της το πάρει.
Ναζιάρικα στριφογύρισε την τσάντα της και προχώρησε για το καφέ.
-Θέλεις να σου το πάρω εγώ; Την ρώτησε ένας περαστικός χοντρούλης.
-Ποιο καλέ; Του μπήκε πάνω από τη μούρη του γνωρίζοντας την τσαχπινιά της.
-Το αυτοκίνητο ...
-Σου ζήτησα εγώ αυτοκίνητο;
-Το φόρεμα;
-Άιντε ρε χοντρούλη να φας τη σούπα σου! χαχαχα! Γεια σου χοντρούλη!
Κάθισε στην πλατεία, παράγγειλε καφέ. Έβγαλε τα τσιγαράκια της, άπλωσε τα ποδαράκια της, ήρθε ο εσπρέσο.
Απέναντι της καθόταν στο άλλο τραπέζι ο Ζερβικιακινίδης απολαμβάνοντας την πάστα του παρέα με τον Μίλτον έναν άλλον επιχειρηματία συνομήλικο του που επίσης απολάμβανε ένα γλυκό κουταλιού.
-Θα την πάρω! Που να σκάσει ο διάολος! του επαναλάμβανε συνέχεια, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην καινουργιοφερμένη Μέλανυ [κι συχνότερα ενοχλητικές].
-Αυτήν; Άνοιγε τα μάτια του ο Μίλτον, δείχνοντας την Μέλανυ.
-Όχι μωρέ! Την πολυκατοικία στη Μετσόβου, που έχεις το μυαλό σου για δουλειές μιλάμε! Συγνώμη δεσποινίς, χαμογέλασε στη Μέλανυ, πιάνοντας της το μάγουλο. Ο φίλος μου είναι λιγάκι αναιδής.
-Κάντε τη δουλειά σας! Φύσηξε στο πρόσωπο του τον καπνό της.
Ο Ζερβοκιακινίδης σκούπισε τα μάτια του, αναψοκοκκίνισε, έβγαλε ένα δάκρυ κι ένα γέλιο, σοβαρεύτηκε.
-Δεσποινίς ...
-Κυρία! Τον πρόλαβε γελώντας σατανικά, ξαναφυσώντας τον καπνό πάνω του.
-Τόσο το χειρότερο! Είστε αναιδέστατη! Προσέξτε που φυσάτε τον καπνό σας! Εδώ έχουμε δημοκρατία, δεν είναι ότι κι ότι!
-Πως είναι το ονοματάκι σας κύριε;
-Εμένα; Κοίταξε γύρω του.
-Εσένα, βλέπεις να μιλάω με κάποιον Βεζούβιο;
-Μίλτον λένε τον φίλο μου, δεν ξέρω κανέναν Βεζούβιο. Εμένα με λένε Ζερβοκιακινιδη!
-Εντάξει κύριε Κυανοζερβοκιακινίδη, φάτε το γλυκό σας!
-Ζερβοκιακινίδης! Πάστα τρώω, σε ενοχλεί;
-Πάστα τρώτε; Είπε η Μέλανυ ανασηκωμένη και πλησιάζοντας στο τραπέζι του.
-Ναι, πάστα με Σαντιγύ, σας πειράζει; Ρώτησε σοβαρός τρώγοντας μια κουταλιά ο Ζερβιακιανίδης. Εδώ έχουμε Δημοκρατία ...
-Ε, φάτε την όλη! Είπε η Μέλανυ  πετώντας το πιάτο με την πάστα στο πρόσωπο του. Κι αυτό για να μην ενοχλείτε τις παντρεμένες γυναίκες! Και αποχώρησε ενώ η πλατεία σειόταν από τα γέλια.

συνεχίζεται