ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Άνοιξη ήταν και τότε. Έπαιρνα ότι πρόχειρο μπορούσα, να μην κουβαλάω
πολλά πράγματα, μόνο τα σαντάλια μου και κάποια χειρόγραφα, ένα δυο βιβλία
παραμάσχαλα. Έφευγα για όπου μου άρεσε.
Ένα τέτοιο μέρος που με συνάρπαζε εκείνο τον καιρό ήταν η Αίγινα.
Έτσι, λοιπόν από την Παρασκευή το μεσημέρι που τέλειωσα την εργασία μου,
την κοπάνισα.
Μπήκα στο βαπόρο, άραξα στο κατάστρωμα παρέα με τους γλάρους,
το μπλέ και μια σκόνη γυναίκας που με τριγύριζε στο νου και δεν ήθελε
να φύγει από εκεί ούτε με σφαίρες που λέμε. Έπινα το καφεδάκι,
 έσπαγα κανένα χαμόγελο στον ήλιο, σκόρπιος,
νηφάλιος πως όλα πήγαιναν καλά.
Απέναντι μου ένας τύπος ψηλόλιγνος, παλικάρι, φοιτητής
φαινόταν με μια κιθάρα
 στον ώμο του κι ένα καραφάκι ούζο στο χέρι, αποφάσισε να την ξεκρεμάσει
για να χαϊδέψει τις χορδές της. Είχε κάτι μακριά δάχτυλα,
έτσι πρέπει να είναι τα δάχτυλα των κιθαριστών, έπαιζε με έναν πολύ
ξεχωριστό τρόπο. Με μάγεψε και πήγα κοντά του. Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον.
Ύστερα ο Θόδωρος, έτσι τον έλεγαν  άνοιξε το σάκκο του, έβγαλε ένα καράφι ούζο, μου το έδωσε.
Άρχισα να πίνω κι εκείνος να παίζει. Συντραγουδήσαμε.
Κι μετά όλο το βαπόρο
μέχρι να φτάσουμε στην Αίγινα είχε γίνει ένα κουβάρι μαζί μας!
Άλλο που δεν ήθελαν
οι τουρίστριες! Χόρευαν ζαλισμένες στο κατάστρωμα συρτάκι
και ζεϊμπέκικο.
Το μαγικό ταξιδάκι τελείωσε και κατεβαίνοντας απ το βαπόρο,
στην προβλήτα,
ανάμεσα από πολύ κόσμο προσπάθησα να συν εννοηθώ με το
Θόδωρο που θα βρεθούμε.
-Που θα σε βρώ; Του φώναξα
-Στο σκοτάδι, στο σκοτάδι! Μου απάντησε και χάθηκε στο πλήθος.
Μούτρωσα, μου φάνηκε πως με κορόιδεψε αλλά δεν τον είχα καταλάβει
για τέτοιον άνθρωπο.
Τι να πεις; Εγώ τον ρώτησα που θα βρεθούμε κι αυτός μου είπε,
 στο σκοτάδι.
Τι υπονοούσε άραγε; Είναι και φαντασμένοι οι καλλιτέχνες, σκέφτηκα,
αλλά δεν
μπορούσα να το ξεχάσω. Κοιμήθηκα , κάπως άβολα θυμάμαι.
Το πρωί, σηκώθηκα κατά τις έντεκα. Βγήκα στην παραλία να πιω καφέ,
πήγα στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα πρώτα. Κι όπως μου δινε
τα ρέστα, δεν τον ρωτάω, σκέφτηκα. Τι είχα να χάσω; Η ντροπή δική του
η άλλη μισή δική μου.
-Μήπως ξέρετε που είναι το σκοτάδι; Ρώτησα χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας.
-Α, δεν ξέρεις; μου χαμογέλασε.
-Όχι! Ψέλλισα, τώρα.
-Στην άκρη του δρόμου της παραλίας, είναι, μου κάνει.
-Τι είναι; Εγώ
-Το ουζερί το Σκοτάδι, μωρ αδερφέ μου! Αυτό δεν ψάχνεις;
-Αυτό, ναι βέβαια, πάω, ευχαριστώ, τα είπα όλα μαζεμένα.
Έφτασα στο τέλος του δρόμου, είδα την επιγραφή ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.
Γέλασα.
Ήταν να μη γελάω.; Ύστερα, μπήκα μέσα. Βρήκα το Θόδωρα αραχτόν
να πίνει ούζο
στο σκοτάδι της υποψίας μιας άλλης ζωής.