ΚΟΡΌΙΔΑ

 

 

ΑΝΤΙΗΡΩΕΣ... Οι τρελοί της γειτονιάς.....

Λένε πως η κακία είναι μόνο ανθρώπινη. Ότι τα ζώα σκοτώνουν
μόνο από βιολογική ανάγκη. Ενώ οι άνθρωποι για ψύλλου πήδημα
  και για χίλιους άλλους λόγους.

Υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι, "αγαθοί" άνθρωποι που τους
λέμε, χαζούς και τους γνωρίζουν όλοι σε κάθε πόλη σε κάθε
χωριό και σε κάθε γειτονιά. Αυτοί για μένα είναι οι αντιήρωες
που τα μάτια τους λαμπυρίζουν σαν μικρών παιδιών που τους
αγόρασες αυτοκινητάκι. Ο Πυθαγόρειος άνθρωπος κυνηγώντας
τη λογική, έχασε  τη χαρά. 'Ο άνθρωπος που σκέφτεται, είναι
στερημένο ζώο!" Ζαν Ζακ Ρουσώ. Απίστευτο.

Υπάρχουν πολλοί αντιήρωες. Και ο Ηρόστρατος τέτοιος ήταν,
ίσως ο πρώτος που αναφέρεται. Έβαλε φωτιά στον ναό της
Εφέσου για να κλέψει τη δόξα του Αλκιβιάδη. Το ομολόγησε,
αλλά δεν του έφτιαξαν  ποτέ άγαλμα. Ωραίο θα ήταν ένα
άγαλμα του αντιήρωα. Υπάρχει;

Τον κόσμο πάντα τον συγκινούν αυτές οι λαικές μορφές, οι
" τρελοί" κάθε γειτονιάς. Ο Ράκης, ο Τάγκα-Τάγκας,  ο Φοράδας.
Να σου λένε, αυτός είναι ο Φοράδας, τον ξέρουν όλοι. Και δεν
ξέρουν ποιος  είναι ο Δήμαρχος.

Η ανθρώπινη λογική σκοντάφτει. Ο άνθρωπος που σκέφτεται
τετράγωνα, έβαλε κλειδαρίθμους στα αισθήματα του. Έγινε
ο ίδιος αντιήρωας των σκοτεινών συναισθημάτων του.

 

[Είναι αλήθεια πως οι πολλοί κάνουν πολλά. Αλλά τα πολλά τα
παίρνουν λίγοι. Αυτά. Τίποτε άλλο. Κορόιδα.]

 

ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΊ ΤΑΞΙΔΕΎΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΆΔΕΙΣΟ

 

-Μια πολύ μικρή γειτονιά είμαστε. Μια χούφτα άνθρωποι, μου λέει.

-Και τι με νοιάζει εμένα; του απαντάω. Εγώ κοιτάζω τι κάνει ο
κώλος μου.

-Μη γίνεσαι παράλογος κι εγωιστής!

-Εγώ, εγωιστής; τι λες ρε φίλε. Εγώ αγαπάω όλους τους ανθρώπους.
Εγώ είμαι δίκαιος. Αλλά δεν πρέπει να φυλάω τον κώλο μου;

-Πως τον φιλάς [με γιώτα μαλάκα!] όταν αυτός σε προδίδει; Φιλάς
εσύ τον κώλο σου; Μπορείς;

-Φυλάω τα νώτα μου, σου είπα. Αυτό εννοώ με το φυλάω τον κώλο
μου, εσύ σαν πονηρός που είσαι το πήγες αλλού.

-Εμείς οι δυο δε θα τα πάμε καθόλου καλά. Όλο αηδίες μου λές!
δεν το πήγα αλλού. Ναι αλλά τα συμφέροντα τα δικά σου,
συγκρούονται με τα συμφέροντα τα δικά μου. Εσύ είσαι παλιό
καθίκι δεξιόχειρας κι εγώ πετάω τις πέτρες με το αριστερό.

-Έχεις μείνει πολύ πίσω φιλαράκο. Πάνε αυτά τέλειωσαν. Δεν
υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί. Κοίτα εδώ να βολέψεις την
κεφάλα σου και άσε τις φιλοσοφίες. Τι θα πει δεξιός κι αριστερός;
Όλοι άνθρωποι δεν είμαστε;

-Το ξερα πως θα το πήγαινες εκεί. Εσείς οι δεξιοί ψάχνετε
γαλίφικους τρόπους να μας τουμπάρετε αλλά η Παπαρήγα δεν
μασάει ταραμά..

-Γιατί γίδα είναι; με διακόπτει.

-Ποια γίδα; του λέω μπερδεμένος.

-Αυτή που είναι στο βουνό.

-Ποιο βουνό; κοιτάζω γύρω μου, χοάνη.

-Το Μαγικό βουνό, το χεις διαβάσει;

-Εμείς οι αριστεροί όλα τα χουμε διαβάσει! θριαμβεύω.

-Ε, πάρτα, μου λέει και μου χώνει μια μούντζα. Πάρτα να μην στα χρωστάω.

 

 

ΚΛΕΨΎΔΡΑ

 

Μια γυναίκα που έπαιζε με την κλεψύδρα. Άμμος και αμηχανία πριν από χρόνια, δεν ήταν όμορφη, ήταν σπουδαία. Η άμμος κύλησε, τέλειωσε ο χρόνος. Έμεινε το άσπρο, το λινό φόρεμα και το φως ανάμεσα από τα πόδια μιας γυναίκας....

 

 

Έχουν αλλάξει άραγε τόσο πολύ οι άνθρωποι; Προσωπικά με ενδιαφέρει η γενική εκτίμηση των ανθρώπων για το άτομο μου- ο Ρενάν έλεγε πως εκείνος που θέλει να κάνει κάτι καλό δεν πρέπει να βασίζεται στη γενική επιδοκιμασία αλλά αντίθετα να την επιζητεί από σπάνιες ψυχές κι ελάχιστους ανθρώπους. Κι έχω την πενιχρή ιδέα πως έτσι συμβαίνει με τους πολλούς: η γενικότερη αποδοχή του έργου ενός ανθρώπου είναι ιδανικό.

 

 

Στη ζωή δεν μπορείς να κρυφτείς. Φαίνεσαι ποιος είσαι