ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΚΑΛΟΊ

 

Οι Φιλιάτες ήταν μια παλιά κωμόπολη, με ξενοδοχεία, δυο-τρία, με Δήμαρχο, με νοσοκομείο,  με φαρμακείο, αρκετά μαγαζιά με ρούχα, περίπτερο, βιβλιοπωλεία, εστιατόρια, είχε και πολλούς γύφτους γι αυτό και το αποκαλούσαν Γυφτοφίλιατο, -στην άλλη άκρη  με τα τσαντήρια τους και τα άλογα που ήταν βασικό ζωεμπόριο εκείνες τις εποχές.
Ο Τάσο –Καλέσης δε μιλούσε πολύ, έλεγε μόνο όσα έπρεπε, δούλευε σα σκλάβος μέσα σ εκείνη την τρύπα στο έμπα, της πόλης, λίγο μετά το βεντζινάδικο, όταν με παρουσίασε σ αυτόν ο πατέρας μου δεν κατάλαβα ή δεν άκουσα τι είπαν, το μόνο που κατάλαβα ήταν πως ο Καλέσης ήταν καλός άνθρωπος και θα ήμουν κατά κάποιο τρόπο προστατευόμενος του, άρα έπρεπε να τον εμπιστεύομαι, αυτός θα είχε επαφή με τους καθηγητές, θα έπαιρνε τους ελέγχους μου και θα συνεργαζόταν με τη μητέρα μου μια και ο Φώτης Πλιάτσικας θα ταξίδευε ακόμα μια φορά πίσω στη Γερμανία.
Μετά από τη γνωριμία με τον Τάσο Καλέση, ο πατέρας μου με πήγε στο ραφείο του Γεωργίου που δε θυμάμαι το μικρό του όνομα, ενός συνομήλικου του και συμφώνησαν να μας νοικιάσει ένα μικρό δωμάτιο όπου θα έμενα και πήγαν στο καπηλειό να πιούνε το κρασί τους. Ο πατέρας μου μέθυσε, τον πήγα σέρνοντας μέχρι το πρακτορείο για να πάρει το λεωφορείο και γυρνώντας για την καινούρια μου κατοικία, προς την ανηφόρα, το σπίτι με τα νοικιαζόμενα δωμάτια ήταν στην κορυφή του λόφου, όταν μπήκα στο πολύ μικρό δωμάτιο, με ένα ντιβάνι, χωρίς ντουλάπα, χωρίς τίποτε άλλο, με μια εξωτερική τουαλέτα κοινόχρηστη από τους νοικάρηδες, που θα άρχιζα σιγά-σιγά να τους γνωρίζω, μαθητές οι περισσότεροι, με πρώτους τον Αριστείδη Μπαβάρα, τον Σωτήρη Καραδήμο που οι σχέσεις μου μεταξύ μας είχαν ψυχρανθεί κι έτσι ξεκινούσα την νέα μου ζωή, μόνος, κατάμονος.
Με τα πολιτικά δεν ασχολούμουν, για την ακρίβεια δεν ασχολήθηκα ποτέ σοβαρά, εκτός από την πραγματική έννοια της πολιτικής, όχι με την πολιτικολογία κι έτσι άκουγα εκείνο τον καιρό του 1966-67, για τον Καραμανλή, την Ένωση κέντρου και τον Γεώργιο Παπανδρέου που τον έλεγαν γέρο της Δημοκρατίας άνευ λόγου, τον Κανελλόπουλο που δεν μπορούσε να φτιάξει κυβέρνηση, το βασιλιά Κωνσταντίνο, που ούτε κρύο ούτε ζέστη μου έκανε η παρουσία του, την ΕΔΑ, που εκπροσωπούσε τους κομμουνιστές, κάπως είχα αρχίσει ν αριστερίζω, έτσι από ένστικτο και από μια πλαστή αλήθεια πως οι φτωχοί όφειλαν να είναι κομμουνιστές.
Ο Τάσο- Καλέσης, ο φτωχός σαμαράς ήταν τέτοιος. Κομμουνιστής. Ο Γεωργίου δεξιός και οι δυο, όμως μετριοπαθείς, χαμηλών τόνων άνθρωποι.

Ω, είναι ένας κομμουνιστής γιατί δεν έχει να φάει!

Οι κομμουνιστές είναι φτωχοί.
Οι δεξιοί είναι πλούσιοι. Είναι καλοί άνθρωποι.
Οι κομμουνιστές είναι συμμορίτες

που έσφαξαν τον κόσμο με κονσερβοκούτι.
Οι δεξιοί νίκησαν τους κομμουνιστές.

ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ από την ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΉΣ ανέκδοτο μυθιστόρημα μου

 

ΠΕΡΊ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΑΣ

 

 

Στην ΠΕΡΙ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΑΣ ΤΩΝ πραγμάτων ετοιμασία μου-πόσο κοντά είναι το γελοίο με το τραγικό και το σοβαρό; Εδώ σκιτσάρω τον Κώστα Μπαρδώσα από τους [άσπονδους] φίλους μου στο face για μια έκθεση που θα γίνει κάποτε. Ο Μπαρδώσας είναι αυτοδίδακτος γλύπτης με σαφώς ωραίες ιδέες και πράξεις.

 

νταλί,. βαν γκογκ, τσαρούχης, αράπης, πικάσο, πλιάτσικας 1

 Καλύτερα μισό λεπτό
ελεύτεροι κι ωραίοι
παρά σαράντα καραντί
με μάσκα και με χρέη.
Εδώ ο ΆΓΓΕΛΟΣ ΣΠΆΡΤΑΛΗΣ, ευγενικό παιδί, καλός ζωγράφος, Κρητικός κτλ. Σκηνοθέτης. Από το λεύκωμα με σκίτσα από τους άσπονδους φίλους μου στο facebook. 2

 Από το ΛΕΎΚΩΜΑ με σκίτσα από τους φίλους μου στο facebook. Εδώ η μικρή μου φίλη Διώνη αναλογίζεται περί της γελοιότητας των πραγμάτων.

 Σκίτσα με φίλους μου [άσπονδους] από το facebook. που θα εκτεθούν κάποια στιγμή υπό τον τίτλο ΠΕΡΊ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΟΣ. Εδώ η Μαίρη Τριβιζά, ζωγράφος και ποιήτρια3

Εδώ με τον Κώστα Φουκαράκη. ΛΕΥΤΕΡΙΆ με δελτίο!3

   σκίτσα από τους φίλους μου στο facebook. Εδώ ο Κώστας Καρούσος, ποιητής και πρόεδρος της Ε.Ε.Λ του πιο ιστορικού συνδέσμου Ελλήνων λογοτεχνών.4

με σκίτσα από τους φίλους μου[άσπονδους]στο facebook που ετοιμάζω για μια προσεχή έκθεση. Εδώ η Ηλιάνα Μιχαλοπούλου. 5

 

Σκίτσα με φίλους μου [άσπονδους] από το facebook. που θα εκτεθούν κάποια στιγμή υπό τον τίτλο ΠΕΡΊ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΟΣ. Εδώ ο οφθαλμίατρος Θάνος Βεζάτης, φέρελπις επιστήμων -πολύ μ αρέσει το φέρελπις!

 

Οι περισσότεροι έχουμε πει τα χειρότερα λόγια για τους δημοσιογράφους. Από την έκθεση ΠΕΡΊ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΟς όπου σκιτσάρω φίλους [άσπονδους] από το facebook, δεν μπορούσε να λείπει ο ΒΑΓΓΈΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ που διαπρέπει [βαρύγδουπο;] στον επαρχιακό τύπο και συγκεκριμένα στην Ηγουμενίτσα.

 

ΧΩΡΙΣ ΆΛΛΑ ΛΌΓΙΑ.

— μαζί με Αγγελίνα Ρωμανού.8

 

ΣΚΊΤΣΑ από τη σειρά οι φίλοι μου [άσπονδοι] στο facebook. Εδώ ο Γιάννης Καραπιπέρης που οπωσδήποτε έχει θέση στην πρώτη δεκάδα! [Τελευταία κάπου έχει εξαφανισθεί] Πάντως οι τοίχοι δε σπάνε όσο κι αν τους χτυπάμε με το.. κεφάλι μας!

— μαζί με 

ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΊΕΣ. Σκίτσα με τους [άσπονδους] φίλους μου στο facebook. Εδώ η Λίκα Φραγκίσκου από τα γυμνασιακά μας χρόνια! Και είναι αλήθεια πως όταν σκιτσάρω φίλους που τους έχω γνωρίσει και προσωπικά νιώθω κάτι αλλιώτικο! ίσως η νοσταλγία, του παρελθόντος να φέρνει στο το νου, κάποιες απρόσμενες χαρές, ίσως...

 

Ετοιμάζω την ΈΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΑΣ. [να μπορέσουμε να δούμε τη διαφορά μεταξύ γελοίου και σοβαρού.] Κεντρικό πρόσωπο σε κάθε σκίτσο θα είναι ένας από τους [άσπονδους] φίλους μου στο φέις και όχι μόνο. Εδώ ο Αντώνης Μουλάς, διάσημος ηθοποιός για πέντε λεπτά.

  σκίτσα των [άσπονδων] φίλων στο facebook. Εδώ ο George Karahalios, μέγας συμβουλάτορας του Κούλη στη μάχη παρά τα Κούναξα.

σκίτσα των άσπονδων φίλων στο facebook και όχι όνο. Εδώ η Δήμητρα, φίλη μου από τους αιώνιους φοιτητές-μια χαρά περνάνε αυτοί, καρφί δεν τους καίγεται. Χρωστάω δέκα μαθήματα! λένε, λες και μιλούν για το πιο εύκολο πραγματάκι!13

ΛΕ'ΥΚΩΜΑ με σκίτσα με τους [άσπονδους] φίλους μου στο facebook. Εδώ ο Νίκος Κανέλλος . Είχαμε μια προσωπική γνωριμία, καλός ζωγράφος, ξύπνιο μυαλό, ευθύς παρ΄ότι... πρέσβυς!

 

 Από το ΛΕΎΚΩΜΑ σκίτσα με τους άσπονδους φίλους μου στο φεις μπουκ δεν μπορούσε να λείπει η αφεντιά μου που είναι από τους πιο άσπονδους!15

 

ΛΕΎΚΩΜΑ με σκίτσα με τους[άσπονδους] φίλους μου στο φειςμπουκ. Εδώ η ποιήτρια Πόπη ΠΑΝΤΕΛΆΚΗ. Φίλη από τα -σχεδόν- εφηβικά μας χρόνια, ξεσπαθώνει εναντίον των πάντων. Ιδιαίτερα φιλόπατρις-αυτό προέκυψε τελευταία δεν την θυμάμαι έτσι παλαιότερα!

 

ΛΕΎΚΩΜΑ με σκίτσα με τους[άσπονδους] φίλους μου στο φειςμπουκ. Εδώ ο Σωτήρης Λάμπρου, μαθηματικός εξ Χαλκίδος ορμώμενος, επειδή την ποίηση πολύ αγάπησε. ['Όποιος από τους φίλους μου επιθυμεί να πάρει μέρος δεν έχει παρά να μου το υπενθυμήσει!]

— μαζί με 

 

λεύκωμα με ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ [άσπονδους] ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΈΙΣ.Εδώ ο Αντρέας Γιαννίτσαρος. Ιδιαίτερη φυσιογνωμία.

 

λεύκωμα με ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ [άσπονδους] ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΈΙΣ. Εδώ ο Βασίλης Μαραγκουδάκης.
Ο Βασίλης πιστεύει ακράδαντα πως ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται σκληρά. Υπάρχουν κι αντιρρήσεις. Πολλές.

 Μετά τις ποδιές και τα πηλήκια, στο υπουργείο πολιτισμού και θρησκευμάτων; αποφάσισαν να επαναφέρουν και την φουστανέλα-νομίζω θα μας πηγαίνει πολύ τώρα με τις μάσκες.
[Από το ΛΕΎΚΩΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ στο φέιςμπουκ. Εδώ με τον Κωνσταντίνο Μποροδήμο παιδικό μου φίλο που είναι τώρα Δ. Σύμβουλος στον ΔΉΜΟ ΦΙΛΙΑΤΏΝ και... συμμετέχει σ αυτές τις αποφάσεις!]20

 

λεύκωμα με ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ [άσπονδους] ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΈΙΣ. Εδώ ο Δήμος Παγουλάτος

ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ [άσπονδους] ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΈΙΣ. Εδώ ο Γιώργος Βογιατζόγλου22

 

Δύσκολο ε; το δίλημμα είναι για τις πραγματικές μάσκες που φοράμε κατά καιρούς. [Οι άνθρωποι φοράνε πολλές μάσκες. Αυτή του Κορωνοιου μας τη...φόρεσαν!]
Η Μαρία Αλεβίζου είναι πρόεδρος της 1ης κοιν. Αθηνών.

Δεν ήξερα πως ο Λουκ είναι φασίστας

 

Με τον Βασίλη Αράπη. Καλός φίλος, ντόμπρος.

Νάνσι Σπετσιώτη
Από το ΛΕΎΚΩΜΑ ΠΕΡΙ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑΣ και το πόσο κοντά είναι το γελοίο με το σοβαρό. Σκιτσάροντας κάποιους από τους φίλους μου [άσπονδους] στο facebook. Εδώ η σκηνοθέτης Νάνσι Σπετσιώτη ...φαν του Σαββόπουλου! Συγνώμη Νάνσι για την τραγικοποίηση της γελαστής φατσούλα σου, αλλά διαβάζοντας τη δημοσίευση σου πως δεν μπορείς ν ακούσεις το Νιόνιο ούτε δυο λεπτά, μου ήρθε στο νου η κραυγή απελπισίας του Μουνκ!

Γιάννης Πετρόπουλος ΓΙΆΝΝΗΣ ΠΕΤΡΌΠΟΥΛΟΣ. Στωικός. Ποιο ήρεμο διασκεδαστή δεν έχω γνωρίσει. Τον σκίτσαρα σ αυτή τη σειρά περί γελοιότητας των πραγμάτων και όχι μόνο, θυμούμενος το τραγούδι του παλιό κανόνι που για θάνατο, ζωή σκορπάει. Γεια σου αθάνατε Πετρόπουλε. [ ο Αρκάς απλά παραμονεύει]

 

Νάντια ΚατσαρούΥΠΕΡΟΨΊΑ ΤΟΥ ΛΌΓΟΥ. Σκίτσο με την Νάντια Κατσαρού, από το λεύκωμα με τους φίλους μου [άσπονδους] στο facebook. Έργα που θα εκτεθούν στο μέλλον, μια σειρά γελοιότητες ή γελοιογραφίες των πραγμάτων και των ανθρώπων.

ΑΥΤΑΠΆΤΕΣ

 

 

Απιστία; Φιλάρες την πατήσαμε. Σε κάποιους κοστίζει ακριβά. Σε άλλους τίποτα. Μερικές φορές βαριέμαι αφόρητα. Ούτε να μ αγαπάς θέλω και παρ΄ότι ξέρω πως σ αγαπώ σκέφτομαι να την κάνω απόψε την απιστία. Αλλά άμα το σκέφτεσαι δε γίνεται.[ Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν ξαφνικά, αυθόρμητα. Το προσχεδιασμένο είναι διπλή απιστία. Κι αν είσαι ύπανδρος λέγεται μοιχεία.]

Πάντως, για να πούμε και κάτι σοβαρό απόψε, είναι παράξενο το θέμα της αγάπης μεταξύ άντρα και γυναίκας. Και ιδίως το τελείωμα, όταν πια δεν είσαι μαζί με κάποιον που αγάπησες σφόδρα και τώρα δεν είναι τίποτε για σένα και δε σε νοιάζει που κοιμάται. Είναι αυτή η αγάπη, μιλάμε γι αυτή την αγάπη, όχι για το πως αγαπάς όλον τον κόσμο, αυτή που σ έτσουζε που σε έκανε ν ανατριχιάζεις μόνο που σκεφτόσουν ότι μπορεί αύριο να μην είμαστε μαζί. Δυνατό συναίσθημα. Οι ερωτευμένοι συνήθως ντρέπονται. Έχουν παράπονο ο ένας απ τον άλλον, γιατί με άφησες, γιατί σε άφησα κι αν γινόταν αλλιώς θα μέναμε για πάντα μαζί. Αγαπάς μια γυναίκα για λίγο; έναν άντρα που τον νοιάζεσαι, που ξάπλωσες μαζί του τόσα βράδια κι ύστερα τίποτε; είναι κάπως δύσκολο, όπως και να το κάνεις. Και τι μένει απ αυτές τις αγάπες;

Αρχή φόρμας

 Σπάνια μια αγάπη καταλήγει σε μελλοντική φιλία. Έχω κρατήσει μόνο μια τέτοια φιλική σχέση. Δεν είναι και σίγουρο ή μάλλον ορθότερο αυτό που είπες για το δόσιμο των αντρών. Οι σύγχρονοι άνθρωποι κάνουν πολλούς δεσμούς, άρα και εξ ίσου πολλούς χωρισμούς. Η αγάπη διαρκεί όσο ζουν μαζί. Το μετά είναι περισσότερο λύπη, ή τίποτε.

Αρχή φόρμας

Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι συμπαθείς.

Αρχή φόρμας

Όταν γεννιόμαστε δεν ξέρουμε γιατί ήρθαμε δεν ξέρουμε αν γεννηθήκαμε. Κι όταν πεθάνουμε δεν να μπορεί να θυμόμαστε πως κάποτε γεννηθήκαμε.

Τα αρχαία ρητά, είναι πομπώδη και δυσνόητα- δεν ευνοούν τους φτωχούς να καταλάβουν περισσότερα, επειδή πάντα, έτσι κι αλλιώς, μένουν αδιάβαστοι.

Τελικά είναι ωραία η ζωή μας; Είναι όμορφη; έχετε βγάλει οριστικό συμπέρασμα επ αυτού; Είμαι περίεργος ν ακούσω, γιατί είναι ωραία. Τα καλά υπερτερούν των κακών; τι είναι εκείνο που κάνει όμορφη τη ζωή μας; απλά ερωτήματα, κάποιου που δεν έχει αποκρυσταλλώσει γνώμη. Αν μου εξηγήσετε γιατί είναι ωραία η ζωή μας, θα παραδεχτώ πως έχετε δίκιο.

 Εν τέλει, όμως όλα αυτά δεν υπάρχουν. Οι άνθρωποι δεν έχουν καλή υγεία, δεν έχουν χρήματα κλπ. Αυτό που λες είναι ιδεατό για μια ωραία ζωή; αφού δεν υφίσταται παρά μόνο για λίγο; ή έστω για λίγο. Το σύνολο λοιπόν μιας ωραίας ζωής για τον άνθρωπο είναι άπιαστο.

Αρχή φόρμας

Πολλές φορές δε θέλεις να παραδεχτείς, πως τελικά κάποιοι άνθρωποι γύρω σου ήταν κακοί, και βλάκες. [Ίσως από ντροπή που έτυχε να κάνεις παρέα μαζί τους]. Κι όταν φεύγουν-γιατί κάποτε λακίζουν-αισθάνεσαι ευθύνη για τη βλακεία τους!]Αρχή φόρμας

Οι όμορφοι μοιάζουν μεταξύ τους; ας πούμε όπως όλοι οι χαζοί;

Αν ξαναδιαβάζεις στιγμές της ιστορίας μας είναι να σε πιάνει φρίκη.

Πίσω απ το ύφασμα κρύβεται οριστικά η μετριοφάνεια μας. Η προσβολή της λήθης σαν απειλή της ευγένειας. 
Μάλιστα.
Είμαστε πολύ ευγενείς.

Δεν είμαστε τα πουλάκια, ούτε τα μυρμήγκια, να φροντίζουν μόνο για το φαγητό τους. Εκτός αν νομίζετε πως είμαστε. Εγώ πάντως άνθρωπος λογίζομαι, παρ όλες τις αντιρρήσεις. Πονώ και σκέφτομαι. Αν όμως μου κόψεις τα φτερά δεν θα είμαι ούτε μυρμήγκι ούτε πουλί. Γιατί και τα δυο έχουν φτερά.

Και μια και το φερες έτσι-γύρω, γύρω- υπάρχει κανείς έξυπνος χωρίς να είναι πονηρός; Δύσκολη ερώτηση.

Είναι αλήθεια βαθύτατα μελαγχολικό να χάσεις μια αυταπάτη. Οι άνθρωποι ζούνε χιλιάδες μέρες μ αυτές. Με τις αυταπάτες που είναι κάποια όνειρα στηριγμένα στο πουθενά. Ή μάλλον στο κάπου. Πόσο οδυνηρό είναι να χάσεις ένα τέτοιο όνειρο; Πάντα υπήρχε μια ελπίδα πως κάτι θα γινόταν κι όλα θ άλλαζαν