Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟς ΧΑΜΟΥΡΑΜΠΙ

 

Η ζωή δεν είναι για λύπηση. Η ζωή είναι για τη χαρά, όχι για την αγωνία του αύριο-
αν θα έχουμε να φάμε. Τη ζωή, λοιπόν μερικοί άνθρωποι την κάνουν για κλάματα.
Συνέχεια τους βλέπεις μουτρωμένους, συνέχεια θέλουν ν αποθηκεύουν χρήμα.
Είναι να τους λυπάσαι τέτοιους ανθρώπους, ποτέ δε θα νιώσουν λέφτεροι,
θα πεθάνουν με το σάβανο γεμάτο λεφτά… και;  Δε μοιρολατρώ, σκέφτομαι άλλους
τρόπους που θα έκαναν τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Το χρήμα πάντως δεν τα
κατάφερε, ούτε και η γκλαμουριά, η υποτιθέμενη ανωτερότητα ορισμένων που το
παίζουν αφ υψηλού. Η ορισμένες που σε κοιτάνε από την πλευρά της χλίδας,
σαν να θέλουν να σε υποβιβάσουν πως τάχα είναι χλιδάτες, και σε κοιτάνε σαν
την μαντάμ Σουσού, σε βλέπουν παρακατιανό! Αυτές οι ξιπασμένες μούρες
που ο κώλος τους νομίζουν πως χέζει χρυσάφι κι έχουν έναν παπαγάλο τον
Χαμουραμπί- έτσι τον φωνάζουν τα ψώνια! Αλλά οι μισές δεν ξέρουν , ούτε
σκέφτηκαν να μάθουν τι ήταν ο Χαμουραμπί. Αυτοί οι άνθρωποι είναι για κλάματα,
δυστυχισμένοι από τη μανία της τάχα ανωτερότητας, κομπλεξαρισμένοι στα ψυχικά
σύνδρομα της μειονεξίας. Αυτούς δεν τους πάω με τίποτα και είναι πολλοί εδώ μέσα,
στο διαδίκτυο, στο δρόμο, στη γειτονιά. Μόνο το συμφέρον τους νοιάζει και πως θα
σε υποβιβάσουν. Πφ! Σε κοιτάνε σαν την ξιπασμένη κότα!
Λες και τους ξίνισε το ρύζι.