Απιστία; Φιλάρες την πατήσαμε. Σε κάποιους κοστίζει ακριβά. Σε άλλους τίποτα. Μερικές φορές βαριέμαι αφόρητα. Ούτε να μ αγαπάς θέλω και παρ΄ότι ξέρω πως σ αγαπώ σκέφτομαι να την κάνω απόψε την απιστία. Αλλά άμα το σκέφτεσαι δε γίνεται.[ Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν ξαφνικά, αυθόρμητα. Το προσχεδιασμένο είναι διπλή απιστία. Κι αν είσαι ύπανδρος λέγεται μοιχεία.]
Πάντως, για να πούμε και κάτι σοβαρό απόψε, είναι παράξενο το θέμα της αγάπης μεταξύ άντρα και γυναίκας. Και ιδίως το τελείωμα, όταν πια δεν είσαι μαζί με κάποιον που αγάπησες σφόδρα και τώρα δεν είναι τίποτε για σένα και δε σε νοιάζει που κοιμάται. Είναι αυτή η αγάπη, μιλάμε γι αυτή την αγάπη, όχι για το πως αγαπάς όλον τον κόσμο, αυτή που σ έτσουζε που σε έκανε ν ανατριχιάζεις μόνο που σκεφτόσουν ότι μπορεί αύριο να μην είμαστε μαζί. Δυνατό συναίσθημα. Οι ερωτευμένοι συνήθως ντρέπονται. Έχουν παράπονο ο ένας απ τον άλλον, γιατί με άφησες, γιατί σε άφησα κι αν γινόταν αλλιώς θα μέναμε για πάντα μαζί. Αγαπάς μια γυναίκα για λίγο; έναν άντρα που τον νοιάζεσαι, που ξάπλωσες μαζί του τόσα βράδια κι ύστερα τίποτε; είναι κάπως δύσκολο, όπως και να το κάνεις. Και τι μένει απ αυτές τις αγάπες;
Σπάνια μια
αγάπη καταλήγει σε μελλοντική φιλία. Έχω κρατήσει μόνο μια τέτοια φιλική σχέση.
Δεν είναι και σίγουρο ή μάλλον ορθότερο αυτό που είπες για το δόσιμο των
αντρών. Οι σύγχρονοι άνθρωποι κάνουν πολλούς δεσμούς, άρα και εξ ίσου πολλούς
χωρισμούς. Η αγάπη διαρκεί όσο ζουν μαζί. Το μετά είναι περισσότερο λύπη, ή τίποτε.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν την
ψευδαίσθηση πως είναι συμπαθείς.
Όταν γεννιόμαστε δεν ξέρουμε
γιατί ήρθαμε δεν ξέρουμε αν γεννηθήκαμε. Κι όταν πεθάνουμε δεν να μπορεί να θυμόμαστε
πως κάποτε γεννηθήκαμε.
Τα αρχαία ρητά, είναι πομπώδη και δυσνόητα- δεν ευνοούν τους φτωχούς να καταλάβουν περισσότερα, επειδή πάντα, έτσι κι αλλιώς, μένουν αδιάβαστοι.
Τελικά είναι ωραία η ζωή μας; Είναι όμορφη; έχετε βγάλει οριστικό συμπέρασμα επ αυτού; Είμαι περίεργος ν ακούσω, γιατί είναι ωραία. Τα καλά υπερτερούν των κακών; τι είναι εκείνο που κάνει όμορφη τη ζωή μας; απλά ερωτήματα, κάποιου που δεν έχει αποκρυσταλλώσει γνώμη. Αν μου εξηγήσετε γιατί είναι ωραία η ζωή μας, θα παραδεχτώ πως έχετε δίκιο.
Εν τέλει, όμως όλα αυτά δεν υπάρχουν. Οι άνθρωποι δεν έχουν καλή υγεία, δεν έχουν χρήματα κλπ. Αυτό που λες είναι ιδεατό για μια ωραία ζωή; αφού δεν υφίσταται παρά μόνο για λίγο; ή έστω για λίγο. Το σύνολο λοιπόν μιας ωραίας ζωής για τον άνθρωπο είναι άπιαστο.
Πολλές φορές δε θέλεις να
παραδεχτείς, πως τελικά κάποιοι άνθρωποι γύρω σου ήταν κακοί, και βλάκες. [Ίσως
από ντροπή που έτυχε να κάνεις παρέα μαζί τους]. Κι όταν φεύγουν-γιατί κάποτε
λακίζουν-αισθάνεσαι ευθύνη για τη βλακεία τους!]
Οι όμορφοι μοιάζουν μεταξύ
τους; ας πούμε όπως όλοι οι χαζοί;
Αν ξαναδιαβάζεις στιγμές της ιστορίας μας είναι να σε πιάνει φρίκη.
Πίσω απ το ύφασμα κρύβεται οριστικά η
μετριοφάνεια μας. Η προσβολή της λήθης σαν απειλή της ευγένειας.
Μάλιστα.
Είμαστε πολύ ευγενείς.
Δεν είμαστε τα πουλάκια, ούτε τα μυρμήγκια, να φροντίζουν μόνο για το φαγητό τους. Εκτός αν νομίζετε πως είμαστε. Εγώ πάντως άνθρωπος λογίζομαι, παρ όλες τις αντιρρήσεις. Πονώ και σκέφτομαι. Αν όμως μου κόψεις τα φτερά δεν θα είμαι ούτε μυρμήγκι ούτε πουλί. Γιατί και τα δυο έχουν φτερά.
Και μια και το φερες έτσι-γύρω, γύρω- υπάρχει κανείς έξυπνος χωρίς να είναι πονηρός; Δύσκολη ερώτηση.
Είναι αλήθεια βαθύτατα μελαγχολικό να χάσεις μια αυταπάτη. Οι άνθρωποι ζούνε χιλιάδες μέρες μ αυτές. Με τις αυταπάτες που είναι κάποια όνειρα στηριγμένα στο πουθενά. Ή μάλλον στο κάπου. Πόσο οδυνηρό είναι να χάσεις ένα τέτοιο όνειρο; Πάντα υπήρχε μια ελπίδα πως κάτι θα γινόταν κι όλα θ άλλαζαν
