ΕΊΜΑΙ ΣΊΓΟΥΡΟΣ ΠΩς ΘΑ ΣΑς ΑΡΈΣΕΙ

 

ωωωωωωωωωωω! ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΤΙΆ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΑΞΙΔΙΏΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΤΥΡΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ: "ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΠΩΣ ΘΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ". Διακρίνω μια φιλοσοφική εμβρίθεια, σύμφωνα και με τις ρήσεις του ίδιου του στοχαστή του πιο πάνω κειμένου, με ριζοσπαστικό, συμφιλιωτικό αλλά και τεχνητό χαρακτήρα. Η διαλεκτική του ιδεολογία αποτυπώνει τα βασικά γνωρίσματα της διαλέκτου. Μελετώντας πολλαπλά και επάλληλα τον στρωτό και κάπου μονόπλευρο αντιφατισμό του, διακρίνω μια προσεκτική παλινωδία, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της υπόληψης μιας προσωπικής τέχνης, δημιουργώντας ίσως μεγάλη αντίθεση γνωμών, με άμεση συσχέτιση της μετουσίωσης της εξεύρεσης του βασικού κινήτρου, της ουσίας και της μορφής της έμπνευσης, αναμειγνύοντας τα όλα με το τελικό ντύμα.
Μεταβάλλει ριζικά, αντιστρέφει επακριβώς το νόημα μεταξύ ουσίας και μορφής, διαφοροποιώντας παραστατικά την παρθενικότητά του. Νομίζω πως συμβατικά βγαλμένη η έκφραση, δεν αντέχει σε επιφανειακά κριτήρια γιατί η επεξεργασία του κειμένου έχει κρύψει βαθύτερα το τελικό της νόημα. Μίλησα!

 

ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟς ΠΩς ΘΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ.

Με είχε πάρει στοκατόπι, ένα φάντασμα και ήθελε να με γαμήσει κι έτρεχα να ξεφύγω αλλά κάτω απ τα πόδια μου ήταν άμμος, μια έρημος φαινόταν μπροστά μου, κι εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, οπότε με φτάνει, γιατί θέλεις να μου τον χώσεις, του λέω, αφού εγώ είμαι αντρας και του δείχνω τα απαυτά μου, μεγάλα, μεγάλα, δεν πειράζει, μου απαντάει, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά κι εξάλλου είμαι σίγουρος πως θα σ΄αρέσει κι αν δεν το ξέρεις, σου το λέω εγώ πως στην Ελλάδα όλοι γαμιούνται, ακόμα και ο Λαζόπουλος, τις λες; τον αντίκοψα ο Λάκης έχει μούσια τον φαντάζεσαι να σου παίζει κλαρίνο, ναι έτσι είναι, συνεχίζει, αυτός, ποιος άλλος τον παίρνει; ρώτησα, ευκαιρία να μάθω, ο Σαββόπουλος μου απαντάει, το κάνει με τους μαύρους, μη κοιτάς που κάνει τον σκληρό, έτσι κάνουν όλοι οι πούστηδες και οι περισσότεροι πολιτικοί, δεν βλέπεις στους τοίχους που γράφουν γαμιέται ο Παπανδρέου, έλα στάσου εδώ στην όαση να σε πηδήξω, ενώ πιο πέρα έκλανε μια καμήλα και βρήκα την ευκαιρία μήπως ξεφύγω, να σου την κρατήσω να ξεκαυλώσεις; όχι, μου λέει, δεν μ αρέσουν οι καμήλες, γιατί, ρωτάω εγώ πήγα με μια καμήλα και μου άρεσε, άλλο εσύ, άλλο εγώ, λέει και με ξαναστρώνει στο κυνήγι κι ευτυχώς που άνοιξε ο δρόμος, μια τεράστια έρημη λεωφόρος κι έτσι έτρεχα καλύτερα αλλά ως πότε θα έτρεχα, αυτός δεν έλεγε να παραιτηθεί κι ερχόταν καταπάνω μου με το τεράστιο πέος του να με σημαδεύει κι ενω είχαμε φτάσει στο κέντρο της Αθήνας, ξελαχάνιασα στην πανεπιστημίου, καθώς δίπλα μου ένας έχεζε μπροστά στο άγαλμα του Παλαμά κι όταν τον κοίταξα που σφιγγοταν να τα βγάλει, την τελευταία κουράδα, μου είπε, φίλε δεν υπάρχουν τουαλλέτες κι εδώ άμα χεστείς πρέπει να πας σε καμιά καφετέρια, τάχα να πιεις καφέ, να πληρώσεις δηλαδή κανα τάληρο για να ξαλαφρώσεις! δεν πα να γαμηθούνε όλοι τους, εγω εδώ θα χέζω, καλά, του λέω εγώ, τι να του λεγα, μη χέζεις; αφού αυτός το είχε πάρει απόφαση να χέζει εκεί και το ξανάβαλα στα πόδια, γιατί εμφανίστηκε πάλι το φάντασμα που ήθελε να μου κάνει τη δουλειά κι εγώ δεν ήθελα και τρέχοντας χώθηκα στο τσάκ μέσα στο σπίτι μου και είπα, ουφ τη γλύτωσα, αλλά φευ, τα φαντάσματα τρυπώνουν από παντού και ξαφνικά, γέμισε το δωμάτιο καθρέφτες που δείχναν τον εαυτό μου γυμνό και το φάντασμα κολλητό από πίσω μου αλλά πως γινόταν αυτό, αφού εγώ στεκόμουν εκεί, έβλεπα το θέαμα και μάλιστα καύλωνα κιόλας;

 

 

ΙΕΡΟΣΥΛΊΑ

 

Ένα βάζο γεμάτο κρίνα, το άλλο άδειο, πάνω σε βιβλία.

απέναντι εγώ στην παλιά φωτογραφία

όλα είναι ίδια

όλοι έχουν μια αγαπημένη γωνία, ορθή ή οξεία

 

Κάποιος είπε ν αγοράσει τη φωτογραφία, εγώ μίλησα για τα λευκά

τα κρίνα μα όλοι αρνήθηκαν στην αγορά αυτή,

είπαν κάτι σαν ιεροσυλία

μπορώ τότε να πάρω το άδειο βάζο ή έστω κάτι από σένα;

 

Όλοι θέλουν κάτι να πάρουν από σένα και είναι ωραίο αυτό

να δίνεις ένα βιβλίο, μια σπίθα καμένου άνεμου

ναι, είναι πολύ ωραίο να δίνεις!

και σ όλους αρέσει να τους αγαπάς, να τους παινεύεις

λίγο νερό, μια θάλασσα άσπρο νερό και ήλιο καυτό

ναι, είναι πολύ ωραίο να δίνεις

 

Ένα βάζο γεμάτο κρίνα, το άλλο άδειο μου το φερες εσύ

το άφησες για πάντα πάνω στα βιβλία, έτσι είπες

κι έφυγες, έμειναν μόνο τα βιβλία κι ο κόσμος

να λέει, ιεροσυλία.

 

ΕΘΝΙΚ ΨΥΧΙΆΤΟΡΕΣ

 

εξ αγανακτήσεως εμφορούμενοι, θεωρούμε
επιβεβλημένο να διακηρύξουμε με μαύρην
ευχαρίστηση τα κάτωθι:
Η Ελλάς είναι σαν μια γλάστρα ανθισμένη. Μεγάλα μέτρα δεν εννοούν την ανάσχεση του κατακλυσμού. Η φτώχια δεν είναι προτέρημα της Ελλάδος [όπως μας εδίδαξαν]. Είμαστε ένα έθνος γερόντων με ανοιξιάτικη καρδιά. Διώκει τα όνειρα η φτώχια. Μόνον οι Έλληνες είναι δεμένοι με το χώμα. Θεωρούν τη φτώχια σαν αρετή που οδηγεί στο κακό, οι αδιάλλακτοι πατριώτες. Και ορθώς έπραξαν να βλέπουν την Ελλάδα σαν τον Παρθενώνα. Λόχοι μασσόνων, χαφιέδων, δούλων και θηλυπρεπών καταστρέφουν οι αχάριστοι τις πόλεις και τ αρχοντικά. Έκαστος Έλλην, ως άλλος Ιωάννης Βαπτιστής, κρατάει την κομμένη κεφαλή του. Δε θέλουμε μια πατρίδα φέρετρο δόξης.

Τάδε έφα Ηλίας Πετρόπουλος εν έτει 1974 όταν δε μας είχε προκύψει τούτο το μωρό της επιλλεκτικής χρεοκοπίας. Μάλιστα έχουμε τη φτώχια στο πετσί μας. Τουτέστιν είμαστε κακομοίρηδες και δεν λιθοβολούμε τους ανάξιους ξένους, γιατί περιμένουμε τα πάντα από δαύτους. Γι αυτό θα μείνουμε σ αυτή τη νεώτερη Ιστορία σαν χρεοκοπημένοι νταβατζήδες, μιας πόρνης που τα κάλλη της πια δεν πουλάνε. Κι ακόμα φταίνε οι τουρίστες. Και οι αριστοκράτες. Έπρεπε να είχαμε κλείσει τα σύνορα, τις πόρτες σε όλους αυτούς που βγάζουν το χρηματάκι τους σε ξένες τράπεζες. Ες αεί. Αλλά, φευ! Ιδανικοί και ανάξιοι εραστές από τον λαό μέχρι τον βασιλιά. Και το χειρότερο είναι πως ενώ γνωρίζουμε τους ζημιώνοντες μας, επιμένουμε να τους χαϊδεύουμε και να μας κυβερνούν ακόμα! Αυτό δηλαδή, που το βάζεις; Είμαστε ή δεν είμαστε όλοι για το Εθνικό  ψυχιατρείο; Δε μας σώζει ούτε το Μετσόβειο, όλοι στο Καποδιστριακό μορφώθηκαν, κοιτάξτε τα πτυχία τους καρφωμένα με περηφάνια στους τοίχους, κοιτάξτε μούρες βουλευτών που κλάνονται πέρα δώθε στο κόμμα τους, μη φύγουν από τη μάντρα, τα παλιοπρόβατα και τα φάει ο λύκος. Άβουλοι βουλευτές, χεσάκηδες, μονόχνωτοι βολεψάκηδες περιτρεχάμενοι, ένας κόσμος παχύσαρκος, αλλοτριωμένος, για ποιο λόγο να μην τυχαίνει της απαξίας ξένων τε και δικών που έχουν ολίγας τας φρένας; Τι να τους κάνεις όλους αυτούς τους μουνάκηδες, χοντρόπετσους, αλλοπαρμένους Καραμανλήδες, Σαμαράκηδες, Παπανδρέϊδες, κακομαθημένους Βενιζέληδες και παλαιοκαθήμενες Παπαρήγες; Τους άλλους που φεύγουν και ξανάρχονται; Που πάνε ρε παιδιά; Που πάμε ρε φίλοι; Τόσο πια άβουλοι καταντήσαμε κι εμείς; Δεν υπάρχει καμιά πραγματική αντίσταση σ΄αυτή τη φρενοβλάβη που έχουν περιέλθει οι πολιτικοί μας και η πολιτικη τους;
Είμαστε όντως αλλοτριωμένοι. Υπό καθίζησιν.

 

 

ΕΊΣΤΕ ΌΛΟΙ ΗΛΊΘΙΟΙ

 

Ω, η απίστευτη μοίρα των ανθρώπων που αγάπησαν όσο λίγοι την αλήθεια.

Πάντως, έχετε πλάκα ορε αλευροπίτουρες. Ωραίοι είσαστε! Κάνω καμιά βόλτα που και που στην αρχική σελίδα και τρελαίνομαι με τις ευφυολογίες, τα τεχνάσματα σας. Είναι εντυπωσιακή η παραγωγή του σπέρματος και του ωαρίου σας. Η φαιά ουσία καταναλώνεται, κυρία μου, σπαταλιέται χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Α, ρε πούστη Ζούκενμπεργκ τι μας έκανες! Εν μέρει, νόμιζα πως θα προηγούνταν αι κυρίαι αλλά το αντρικό γένος συνεχίζει να σπάει καρύδια. Ο συναγωνισμός είναι ανελέητος [καλό είναι αυτό] και οι μπουνιές κάτω από τα αρχίδια δίνουν και παίρνουν. Προηγούνται τα αρχαία ρητά, ο Ηράκλειτος, α, τον αρχέγονο μαλάκα, και ο ο Επίκουρος, ο των ηδονών κράτει και έπονται οι ανοσιολογίες οι συγκριτικές τάσεις, τα ποιήματα έρπονται, αι πολιτικαί αναλύσεις, ιδιαζόντως απεχθείς, τα άσματα κυριαρχούν και αι τέχναι πενίας κατεργάζονται. Ω, και εφόσον τα αρέσειν πέφτουν όπως η βρόχα, ιδιαίτερα στα βαριά ονόματα όπου πίπτουν όλαι αι κυρίαι [ τι γελάς κυρία μου;] αφιλοκερδώς να μουνουχίσουν τις οξείες αντιλήψεις του γράφοντος που λογικά θα κορδώνεται πίσω από την οθόνη του και γενικά γίνεται το μάλε - βράσε στο ασύμμετρο αυτό γεγονός που λέγεται προσωπικό βιβλίο. Δια ταύτα διατελώ υπεύθυνος δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.

Διεύρυνση συνείδησης. Υπάρχει αυτό το πράγμα;

Ισχυόμορφη πραγματικότητα.

Η αποτυχία χρειάζεται παραδοχή, αλλιώς δε χωνεύεται

Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι αποτέλεσμα ενός αγώνα που στηρίζεται στο ψέμα. Κατά βάση εξελισσόμαστε σε μεγάλους απατεώνες και όποιος δεν μπορεί να λέει ψέματα, ή να παραδεχτεί αυτό το αξίωμα, σημαίνει πως δεν είναι καλός ψεύτης.

Η αλήθεια κατάματα δε βλεπεται.

Πρέπει να διδάξουμε το λύκο να μην τρώει τα πρόβατα;

Καθ έδρας ομιλών, χτίζεται δίκαιον.

Τις μεγαλύτερες συμφορές τις έπαθα από αυτούς που αγάπησα.

Ενταξει μωρε, ξερω. Είστε όλοι ηλίθιοι.

Τις περισσότερες φορές η αντίληψη που έχουμε για τη ζωή απορρίπτερται ανεπιστρεπτί.

Το ότι αρκετοί μεγιστάνες του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο όταν αισθάνονται προς το τέλος της ζωής τους πως κατασπατάλησαν ανούσια το χρόνο τους σε απολαύσεις και επιδίδονται σε χορηγίες, σε στηρίξεις καλλιτεχνών και επιστημόνων, δε μου λέει τίποτε. Ας είχαν το μυαλό να το καταλάβουν νεώτεροι ή το καλύτερο, οι πολιτείες να τους αφαιρούσαν αυτή την τάχα φιλανθρωπία.

Πάντα είχαμε στο μυαλό μας να γίνουμε ή να μείνουμε αθάνατοι. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι το θέλουν αυτό; Και γιατί θέλουν να μείνουν στη μνήμη των ανθρώπων; τι είναι τόσο ελκυστικό, τόσο ηδονικό στην κατά κάποιο τρόπο αθανασία ενός ονόματος; Υπάρχει κανείς απο σας που δεν θέλει να τον θυμούνται οι άνθρωποι; Μπορεί όμως να γίνει αυτό; Ρεαλιστικά, κανείς δεν είναι αθάνατος. Αν υπάρχει ενας τρόπος και ίσως μοναδικός είναι ν αφήσει έργο: Να, λένε αυτό το έκανε ο Λαβουαζιέ,[νόμος της αφθαρσίας της ύλης] ή ο Τσε Γκεβάρα υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης ή ακόμα-για να μην αδικήσουμε τας γυναίκας- η μανταμ Κιουρί ανακάλυψε το ράδιο. Αθάνατος γίνεται κανείς με τα έργα του αυτή την εκατομμυριοστή επιστρoφή.

Πάψε να θεωρείς τους άλλους ανόητους.

Η τέλεια ερώτηση: Γιατί η τελεία πάει έξω από τα εισαγωγικά και το ερωτηματικό μέσα; Ο Μπαμπινιώτης δεν μπόρεσε ν απαντήσει όσο ήταν υπουργός πολιτισμού.

Εμενα δε μου αρέσουν τα αμύγδαλα που σπάνε με το χέρι. Κι αυτοι επιμένουν να μας ταίζουν ζάχαρη και μέλι.

Η Χρυσή Αυγή λένε έγινε γιατί έχουμε κανά Πολιτικής! Φοβερή ανακάλυψη των πολιτικών μας ένθεν και ένθεν στα φοβερά παράθυρα της Ελληνικής δημοσιογραφίας.

Είναι λυπηρό να απορρίπτεις έναν φίλο, μια φίλη μετά από χρόνια και να λες, κοίτα πόσο πίσω έμεινε! Αυτή η αίσθηση της απόρριψης, μέσα μου, για κάποιους που θεωρούσα ανώτερους, κάποιου επιπέδου τέλος πάντων, με συνθλίβει. Εχω πολλούς τέτοιους φίλους που κατα καιρούς τους βλέπω και απορώ πως επιμένουν στερεότυπα σε πράγματα που έχουν αλλάξει άρδην, με έναν εγωισμό που καταδυκνύει την ασχετοσύνη τους.

ΒΑΡΙΕΜΑΙ...σφόδρα τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ και λένε τα ίδια πράγματα, χωρίς να μπορείς να τους σταματήσεις. Βαριέμαι να περιμένω στη στάση του λεωφορείου, να είμαι ένας αριθμός στην τράπεζα είτε πρόκειται να πάρω, πόσο μάλλον να δώσω λεφτά. Βαριέμαι αλύπητα τις ανοργασμικές γκόμενες που δεν καυλώνουν ποτέ και ανελέητα τους ανήξερους ειδήμονες [αν κάποιος γνωρίζει το αντικείμενο του με συναρπάζει να τον ακούσω]. Βαριέμαι τους εντελώς αμίλητους κι αυτούς που σου κλείνουν το δρόμο με απίστευτη νωθρότητα και τέλος, βαριέμαι να μένω ακούνητος χωρίς να κάνω τίποτα, κοιτάζοντας το κενό ή το ταβάνι.

[Από τις σημειώσεις μου]

 

ενα

 

Ένα τσιγάρο

μια πίκρα που με στειλε μέχρι θανάτου

αργά είναι να γυρίσεις πίσω

ποιος ξέρει γιατί ήρθες εδώ

τον κόσμο αν

δεν τον λυπάται κανείς

ένα τσιγάρο του θανάτου.

Ανοίγω την πόρτα

κανείς δεν είναι εδώ να μου πάρει το κεφάλι

Η πληγή στο βάθος πίσω από τη γλώσσα

άγνωστος άντρας κυλάει στα σωθικά

το κρέας έφτασε στο κόκαλο

λυπήθηκα που έφτασες μέχρι εδώ. Κι αν είχα να πω

κάτι

η ζωή μου κύλισε στη σκόνη.

 

ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

 

Τα πράγματα είναι σκούρα. Μπορεί να γίνουν και σκουρότερα,
προς το μαύρο, μπλάκ το κοινώς λεγόμενο, διότι, περπατώ στα
Εξάρχεια, πρωί-πρωί ρε μαλάκα και γύρω μου συν περπατάνε
όλοι μ ένα σκύλο, ένα σκυλάκι καλέ κυρία, που αμολάει την
κουράδα του, γέμισε ο κόσμος κουράδες, που το πας κυρία μου
το ζωντανό; έχεις αυλή να το κοιμήσεις; καλυβάκι για να του
στρώσεις να κοιμηθεί; Ε; Απαγορεύεται να κλείνεις ζώα στο
διαμέρισμα, απαγορεύεται το κατάλαβες; είναι σα να κατουράς
στο κρεββάτι σου, κατουράς στο κρεββάτι τι σου; Όχι.
Ε, λοιπόν έτσι πρέπει να σέβεσαι και το ζωντανό. Άστο να πάει
στο δάσος. Άστο να πάει, γιατί, ύστερα παίρνεις το μολύβι και
γράφεις, μπαίνεις στο blog και προσπαθείς να εκμεταλλευτείς
αυτή τη γαμημένη ελευθερία που σου παρέχει το δίκτυο. Ποιος
είσαι ρε φούστη που μας γράφεις; Έχεις δίπλωμα; όλοι σ΄αυτή
τη ζωή για να πάρουν ένα δίπλωμα ξεκινάνε, του χαφιέ, του
μπάτσου, του μαλακοπίτουρα,αλλά φαίνεται πως για να
θεσπίσουν οι πολιτείες ότι ο συγγραφέας δεν χρειάζεται δίπλωμα,
πτυχίο,ο καθένας βουτάει στη μελάνη, αφήνει μια κουτσουκέλα,
εδώ μέσα, βάζει έναν άσχετο τίτλο, γεμίζει με αντεγκλήσεις,
λαικς και τα λοιπά. Μπουρμπουλήθρες, λέω εγώ. Όπως τον κύριο
που κλάνει μεσ τη θάλασσα και νευριάζει την κυρά του, κλάνεις
μπροστά στο παιδί;σα δε ντρέπεσαι, σα δεν κοκκινίζεις αλλά
που τη βρήκες εσύ τη ντροπή, και του γεμίζει την καράφλα με
τρίχες ώσπου τον αποτελειώνει λέγοντας πως το παιδί,αχ ναι,
το παιδί, τριάντα χρονών μαλάκας και δεν γαμάει ακόμα,
οι Έλληνες λένε οι στατιστικές κάτω των τριάντα δεν γαμάνε,
εμ, βέβαια πως να γαμήσουν τους έφαγε η πρέζα και συνεχίζει η
κυρά μετά την παρένθεση, κλάνει αυτό μπροστά σου; ε; σε ρωτάω
κλάνει; Και ο ατάραχος φαλάκρας, επιλέγει την σωστή απάντηση: Δικαιούται να κλάνει; Γι΄αυτό σου λέω, είστε όλοι της πλάκας,
για κλωτσιές, μαζί με τον Αλέφαντο, τον Κούγια και τον Λεβέντη, αποτελείται την υποκουλτούρα, την μάζα, του περήφανου
Ελληνικού έθνους και για να ξαναεπιστρέψω εδώ μέσα, να σου
πω πως, τουλάχιστον ένα κείμενο να γράφεις την ημέρα, το εικοσιτετράωρο, μη μας γεμίζεις με τρίχες, απαγορεύεται, το
κατάλαβες, ουκ εν τω πολλώ το ευ, εν τω ευ το πειθαρχείν τοις
νόμοις, νόμος ο πάντων βασιλεύ, σου το μάθανε αλλά που να το εμπεδώσεις μαλάκα μου, εσύ σκέφτεσαι του γάμους των γαλαζο-
αίματων της γηραιάς Αλβιόνας και κορδώνεσαι που έχεις ακόμα βασιλιάδες, λες και είσαι και συ ένας απ αυτούς και κάθεσαι μας
γράφεις και ξεσπαθώνεις στα πλήκτρα καημένε blogger, το είπε
και ο Σταύρος χ, να φτιάξουμε επιτροπές ελέγχου, να γίνεται
σύγκριση, να υπάρχουν αυτοί που γράφουν κι αυτοί που διαβάζουν,
γιατί, χωρίς διαβάζοντες που θα πάμε, αλλά έχεις και το μεγάλο
αβαντάζ της διαγραφής, του delete κυρία μου και απειλείς πως θα
με διαγράψεις, επειδή είμαι λέει αθυρόστομος, επειδή έτσι σου γουστάρει και σε ρωτάω κύριε αν φωνάζει η γυναίκα σου όταν
πηδιέται και μου λες, χμ, ναι, ναι την ακούω απ το καφενείο και προσπαθείς να με πείσεις να με ξαναπειλήσεις με το δικαίωμα της διαγραφής κι εγώ σου λέω στα τέτοια μου, εγώ δεν διαγράφω
κανέναν, γιατί κατάλαβα πως εδώ μέσα είμαστε όλοι απρόσωποι,
ένα μέγα πλήθος που τη μια στιγμή σε αγαπάει και την άλλη
είναι έτοιμο να σε ρίξει στο γκρεμό, σαν εκείνον που πάει
μπροστά και οι άλλοι από πίσω τον ακολουθούν, οπότε κάποια
στιγμή ο μπροστινός φωνάζει, γκρεμόόόόόςςς! κι όλοι μαζί
χορεύουμε τον χορό του Ζαλόγγου.