Έρχεται στο μυαλό μου η Μέριλιν. Το θλιβερόν της ύπαρξης,
ο ωραίος Τζαίημς, η εικόνα της ωραιότητας και η μελαγχολία
αυτών που την έχουν. Η μοναξιά το καλούπι της ομορφιάς.
Η απομόνωση αυτού που λέμε ωραίο και τι κρύβεται πίσω του.
« Με το χυδαίο μύθο της ευτυχίας μπορούμε να κάνουμε
λίγο-πολύ, ό,τι θέλουμε τους άντρες και απολύτως ό,τι θέλουμε
τις γυναίκες.» Ακριβώς έτσι συμπεραίνει ο Πολ Βαλερύ, από
το βάθος του καιρού του. Και τι σχέση έχει η ωραιότης με την
ευτυχία; Δεν υπάρχει πιο ωραίο θέαμα από ένα όμορφο πρόσωπο
κι έχω κουραστεί να ψάχνω γιατί οι ωραίοι είναι δυστυχείς.
Το ωραίος το καταλαβαίνουμε εμείς ή το επιβεβαιώνουν οι άλλοι;
Και μιλάμε πάντα, μόνο για την ωραιότητα της ανατομίας ενός
προσώπου κι ενός σώματος, ποτέ για την ακαμψία του μυαλού.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ομορφιά συνθλίβει αυτούς που
την έχουν ιδιαίτερα τις γυναίκες όταν περάσουν τα χρόνια αλλά
υπάρχουν και ωραίες γριές! Υπάρχουν; Και ωραίοι γέροι. Μύθος.
Όπως μύθος πως δεν καβαλάνε το καλάμι οι ωραίοι. Από μόνο του
οδηγεί στην μισαλλοδοξία και το αλλοπρόσαλλο της ύπαρξης το
γεγονός. Κι έπειτα οι άνθρωποι γιατί μεγαλοποιούν τόσο την
ομορφιά; Ιδιαίτερα οι σύγχρονοι αλλα και από τους πολιτισμούς
ο πιο σπουδαίος, ο Ελληνικός, ύμνησε όσο κανείς αυτό που λέμε
ωραίο.
Ξαναέρχεται στο μυαλό μου η Μέριλιν. Το σύμβολο της
τραγικότητας του ωραίου.
