11 ΧΡΌΝΙΑ ΠΡΙΝ

 

11 χρόνια πριν

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

1 Μαρτίου 2014  ·

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια

 

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ Σ΄ΕΛΕΓΑΝ ΜΑΡΙΑ...

 

Καλύτερα να σ έλεγαν Μαρία

Στο πρωινό υπόγειο

Ξεπερνώντας τον καιρό

Στα ανθρώπινα όρια

Γιατί έτσι σου είπαν πως ήταν καλύτερα

Μη φοβάσαι οι άλλοι πέθαναν στη μάχη

με μια σφαίρα καρφωμένη στο μυαλό

-όχι δεν θα φύγουμε από εδώ έτσι τυχαία

Θα το παλέψουμε παρέα.

Καλύτερα να σ έλεγαν Βασίλη

Τις νύχτες να μην τριγύρναγες

Με σωθικά κλεμμένα

Έχει ένα όριο η ζωή δεν το καταλαβαίνεις;

έχει σημασία αν είναι βράδυ ή πρωί

Έτσι όρισαν οι άνθρωποι

Να το παλέψουμε πριν νικηθούμε

Ένα κομμάτι ψωμί κι θάνατος παρέα.

Καλύτερα να σ έλεγαν Ανθούλα

Πρέπει να φτιάξουμε τη ζωή απ την αρχή

Αν τύχει και στον πόλεμο βρεθούμε

τη σάρκα μας να κάψουν στην πυρά

άνθρωποι ευτραφείς, μην πούνε

λύγισε μοναχός του στη θλιβή.

Καλύτερα να σ έλεγαν Βασίλη

Θα χες του κόσμου όλες τις χαρές

μια γυναικούλα το πρωί στο παραθύρι

κι ένα παιδί να κλαίει που γένηκε χτες

Άσπρο πουλί, μικρό πουλί, της νιότης

το χατίρι.

Καλύτερα να σ έλεγαν Ανθούλα

θα ήσουν μάνα, φίλη κι αδερφός

Θα το παλέψουμε δε φεύγουμε τυχαία

έχει σημασία αν είναι βράδυ ή πρωί

ξεχνάς τον δρόμο που ήρθες να με βρεις

παρέα.

Καλύτερα να σ έλεγαν Μαρία

Στα σκοτεινά υπόγεια να τριγυρνάς

Έχει σημασία να μην νικηθούμε

Σ αυτές του ορίου τις φυλακές

γιατί, ο κόσμος τι θα πει για μας;

Ήταν ανόητοι και καλά έπαθαν όσα έπαθ

 

ΤΊΤΛΟΣ: ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ

 

 

Επειδή πολλοί φίλοι με ρωτάνε πόσα βιβλία έχω γράψει για να παίρνω τον τίτλο του συγγραφέα και αρκετοί λένε πως όποιος θέλει τον παίρνει αφθαίρετα αναφερω εδώ, κάτι σαν βιογραφικό τα εξής:

Έχω εκδώσει τέσσερα βιβλία 1] ΙΚΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. 2] ΟΛΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΚΑΛΆ [θεατρικό] 3] ΝΕΟΝ ΕΡΓΟΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ. [Μυθιστόρημα] 4] ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΩΡΑ. [Μυθιστόρημα.] 5] ΔΡΟΜΟΣ [Έντυπο περιοδικό. 6] ΔΙΑΣΧΙΖΩ. [Έντυπο περιοδικό και διαδυκτιακό.]

Ο Συγγραφέας όμως, δεν είναι μόνο αυτά που έχει εκδώσει. Έχω γράψει και έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα δυο συλλογές διηγημάτων, σελίδες 600, ΔΟΚΙΜΙΑ, σελ. 700, ΟΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ μυθιστόρημα 250 σελίδων, δυο θεατρικά, ΟΙ ΒΡΟΧΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΣΙΝΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ και το ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ. Επίσης Ο ΓΡΥΛΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ένα παραμύθι για μεγάλους, 250 σελίδες ΠΟΙΗΣΗ και την ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, 450 σελίδες, το τελευταίο μου μυθιστόρημα, τρία κινηματογραφικά σενάρια και...

Ο συγγραφέας δεν είναι ακριβώς υπεύθυνος για την έκδοση των βιβλίων του, αν και πότε θα εκδοθούν, μπορεί και ποτέ. Είναι υπόχρεος απέναντι σ αυτό που εχει αναλάβει και τον ωθεί σ αυτή την εργασία η αγάπη, το πάθος, η έλξη για την Λογοτεχνία, πότε βαρύγδουπα, πότε όχι και είναι συνεχώς βαλλόμενος πανταχόθεν από κοινό, από την έκθεση, από τους κριτικούς, από αντιμάχεια με τους εκδότες, από αμφισβήτηση που του τρώγει τα σωθικά.

Αν με αυτά που έχω κάνει δε λογίζομαι σαν συγγραφέας θα αποποιούμαι τον τίτλο.

Η Ζωγραφική μου αφορά όχι τόσες πολλές εκθέσεις, εξ αιτίας, πρώτον που είμαι αυτοδίδακτος με ότι συνεπάγεται από αυτό και έτερα πολλά κακά που κουβαλάω στην πλάτη μου, εξ αιτίας άλλων αντιδραστικών καταστάσεων. Έχω ζωγραφίσει πάνω από 2.500 έργα και έχω εργαστεί ως σκιτσογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά. Αν και με αυτά δεν θεωρούμαι ζωγράφος θα αποποιούμαι και αυτόν τον τίτλο.

 

ΠΕΡΙΜΈΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΡΟΧΉ 2

Μοναδικό δέντρο στην κοιλάδα των θάμνων, λίγο πριν την Κυλλήνη ήταν ένας πλάτανος στην άκρη του μονοπατιού που ένωνε με τον κεντρικό δρόμο. Ο Θανάσης Ανωμέρης φτάνοντας εκεί ένα καταμεσήμερο τον Ιούνιο του 1980 ακούμπησε την παλάμη του στα πλευρά του κορμού και μέτρησε με τα μάτια το ύψος του πλάτανου. Ανάμεσα από τα κλαδιά ένα σκουπιδάκι έπεσε και μπήκε στο μάτι του. Σαν τρίχα του φάνηκε, μπορεί και να ήταν, πολλά πράγματα μοιάζουν σ αυτή τη ζωή.

Έσκυψε άμεσα το κεφάλι και προσπάθησε να το βγάλει πράγμα που αποδείχτηκε δύσκολο. Το μάτι του έτσουξε, έσταξε δάκρυα, κοκκίνισε. Απέφυγε να το τρίψει άλλο, αυτό θα έφταιγε για το κοκκίνισμα αλλά δεν εύρισκε άλλον τρόπο για να το βγάλει. Αν είχε έναν καθρέφτη θα ήταν καλύτερα μα δεν είχε και το αυτοκίνητο του ήταν παρκαρισμένο στην ένωση του μονοπατιού με τον κεντρικό δρόμο. Αυτές τις ώρες μετάνοιωνε που δεν φρόντιζε για το φαρκευτικό κουτι και τις άλλες συμβουλές των ειδημόνων. Ειδήμονες. Αυτοί που ξέρουν. Και ποιοι ξέρουν;

Κάποιοι που τον έβλεπαν δεν υπήρχε περίπτωση να είναι μόνος, ίσως οι χωρικοί που μάζευαν τα σπαρτά τους, ίσως η σκόνη από το κάρο που διάβαινε κουβαλώντας τον Σέξπηρ. Στο πίσω μέρος του κάρου έγραφε: To be or no to be.

Του μπι αποφάσισε, κλείνοντας με την παλάμη το πονεμένο μάτι, κοίταξε προς τα εκεί με το άλλο, δεν είναι εύκολο να κοιτάς με ένα μάτι και να διαβάζεις να ζει κανείς ή να μη ζει, κι αποφάσισε πως έπρεπε να γυρίσει πίσω, παρ ότι θα έβρεχε. Θα έριχνε μια κατασκότεινη μπόρα μέσα στην κάψα του Καλοκαιριού. Γιατί να βρέχει όταν δεν πρέπει;

Το ξενοδοχείο Άρτεμις, βρισκόταν στην άκρη της μικρής πόλης. Καθαρό, ξεκούραστο, έβλεπε προς την πλευρά της θάλασσας-αυτό ήταν που είχε συγκινήσει την Ροντίκα ή Μιμόζα Τσαρουχιάδη, για να το διαλέξει, και να πίνει από ώρα τον απογευματινό καφέ της, εκεί. Ο Θανάσης έπινε ουίσκι ή βότκα ή ότι άλλο θέλετε, πάντως έπινε. Η Μιμόζα δεν έπινε. Μόνο μια σταλιά απ τη ζωή.

Ωραία ήταν η Μιμόζα! Αυτό ήταν το όνομα που είχε επικρατήσει κι έτσι την φώναζαν όλοι τώρα πια στα τριάντα της χρόνια. Χμ, ούτε νέα, ούτε γριά, σκέφτηκε σουφρώνοντας τα χείλη προς τα έξω σα να ήθελε να κοροιδέψει τον εαυτό της και τον θάνατο, πράγμα που έκανε συχνά απέναντι στον καθρέφτη. Ήταν πραγματικά ωραία αλλά και δύσκολη, το παραδεχόταν και ίδια, τι να έκανε; Εδώ κανείς δεν την έβλεπε, μπορούσε να πει πως δεν της άρεσε να το σεξ από πίσω. Η αλήθεια είναι πως της άρεσε κι από πίσω αλλά πιο πολύ της άρεσε η φωνή του. Εδώ χρειάζεται παρενθέσεις αλλά δεν τις βάζουμε, επιμένουμε στο ανέμελο κείμενο.

-Μα εγώ ερωτεύτηκα μια φωνή! Του είπε. Τόσα χρόνια σε θυμάμαι να μου μιλάς.

Ήταν ή γινόταν αμφιλεγόμενη. Κανείς δεν ήξερε τι πραγματικά σκέφτεται γιατί έμενε πολλές ώρες αμίλητη και τότε ο Θανάσης υποπτευόταν πως σκεφτόταν.

-Ν΄αλλάξεις μερικά πράγματα στον εαυτό σου, μίλησε ο Θανάσης Ανωμέρης, κοιτάζοντας την σχεδόν με το ασπράδι του ενός ματιού εξαφανισμένο. Και την άγγιξε στο μάγουλο με το γόνατο.

Μερικές γκριμάτσες της δεν του άρεσαν αλλά σχεδόν τέσσερα χρόνια που ήταν μαζί την είχε γνωρίσει απ όλες τις πλευρές.

-Όχι απ όλες τις πλευρές αγόρι μου, του χαμογέλασε. Μια μοναδική δε θα σου τη δείξω ποτέ!

-Τότε δε μ αγαπάς! Πήρε το γόνατο απ το μάγουλο το έβαλε ανάμεσα στα δικά της γόνατα.

-Σ αγαπώ αλλά δε θέλω να σε μπάσω στην επίγεια κόλαση μου.

Κάτι τέτοια του έλεγε εν ευθέτω χρόνο και νερούλιαζε. Επίγεια κόλαση, σα να έμπαζε νερό από παντού. Τι τα ήθελε αυτά η Μιμόζα; Τι είχε στο νου της; Τώρα που έκαναν τις ετοιμασίες του γάμου τους κι αυτές θα ήταν οι τελευταίες διακοπές τους σαν ελεύθερο ζευγάρι γιατί του έλεγε τέτοια πράγματα;

Δε μίλησαν άλλο καθώς ο ήλιος βουτούσε στα πολεμικά νερά του Ιονίου. Μπήκαν μέσα και άρχισαν το δικο τους πόλεμο στο ξέστρωτο κρεβάτι. Τους άρεσε πολύ αυτό που έκαναν, η μπαλκονόπορτα παρέμενε ανοιχτή αλλά ποιος νοιαζόταν. Ο Θανάσης χώθηκε μέσα στα μάτια της, της πήρε για μια ακόμα φορά την ψυχή. Οι άλλοι, απέναντι έβλεπαν. Ο γάμος είναι θλιβερό γεγονός.

-Όταν με πηδάς μικραίνει ο κόσμος μάγγα μου! Ο κόσμος γίνεται μια κουκίδα. Δυο κουκίδες. Εσύ κι εγώ! Κάτω απ το πλάγιασμα της βροχής! σαν το τραγούδι των φτωχών που ξεχύθηκε.

Γελούσε όμορφα, σατανικά, σίγουρα κάτι του έκρυβε.

Ο Θανάσης Ανωμέρης, αρχιτέκτονας το επάγγελμα τη λάτρευε. Θα έκανε τα πάντα γι αυτήν. Οι άλλοι θα συνέχιζαν να βλέπουν. Οι αντάρτες αυτού του τόπου έφταναν ξανά κι αυτός γνώριζε από Ιστορία, δεν ήταν ο καθένας ανιστόρητος γι αυτό φοβόταν. Ναι, φοβόταν το ύψος, τους γκρεμούς και πιο πολύ το ανεξερεύνητο βάθος της ψυχής τους καθενός.

-Ναι αλλά δεν κάνεις τίποτε! Ήρθε μια σφήνα η φωνη της που του είχε επιτεθεί κάποτε. Μόνο πίνεις και παρατάς τις δουλειές σου κι έπειτα λες πως όλα θα φτιάξουν με τον γαμο μας. Αγόρι μου η ζωή δεν είναι ένας γάμος. Η ζωή δεν είναι τίποτα. Η ζωή είναι ένα μηδέν.

-Που τα έμαθες αυτά; Τη ρωτούσε καμιά φορά κι απάντηση δεν έπαιρνε. Μήπως ήταν μουρλή η Ρουμάνα; Κι αυτός τι διάολο; Πήγε να ερωτευθεί μια τρελή;

Ο Θανάσης πίστευε πως χωρίς αυτήν καμιά οικοδομή και κανένα αρχιτεκτόνημα δεν ήταν ικανό να την αναπληρώσει. Στο βάθος όμως, σκεφτόταν πως εκείνη κάποια στιγμή θα έφευγε. Ίσως χωρίς λόγο. Έτσι γιατί λάτρευε την ελευθερία της και το χρήμα. Κι αυτός λάτρευε το ποτό, την άλλη ελευθερία του μυαλού. Οι άλλοι τώρα έπαψαν να βλέπουν.

Η Μιμόζα Τσαρουχιάδη το είχε σκεφτεί πολλές φορές να την κάνει. Να φύγει μακριά του δεν είχε νόημα να ζούνε μαζί, δεν επρόκειτο να φτιάξουν ένα ταιριαστό ζευγάρι, ούτε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Γι αυτό και απορούσε με τον εαυτό της που το βούλωνε κι έκανε ότι της έλεγε μέχρι που είχαν αποφασίσει και τον γάμο τους.

Εξ άλλου αυτή δε νοιαζόταν για τέτοια πράγματα. Τα είχε κάνει με τον άλλον, τον πρώτο της άντρα. Είχε δυο παιδιά, ο Θανάσης που δεν είχε παιδιά και ήθελε να κάνει, ίσως αυτό να ήταν το πρόβλημα. Αλλά αυτηνής το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το χρήμα. Χρήμα! Και ο Θανάσης ήταν φτωχός. Αυτό ήταν μαρτύριο, επειδή δεν την μπορούσε, δεν ήθελε να ξανακυλήσει μαζί της.

Τότε άρχιζε μια σωματική και ψυχική τιμωρία για την Μιμόζα. Δεν της άρεσε η φτώχεια. Όταν ήταν φτωχή ήθελε να πεθάνει. Να πέσει απ τον ουρανό, να πέσει από μια στέγη, να κρεμαστεί σε έναν πλάτανο. Δεν την ένοιαζε ποιος έμπαινε μέσα της αρκεί αυτός να μην ήταν φτωχός. Αυτή είχε γεννηθεί φτωχή σε μια επαρχία της Νότιας Ρουμανίας και είχε ορκιστεί φεύγοντας από κει, καλύπτοντας χιλιάδες ξυπόλητα χιλιόμετρα, να γεμίσει το στόμα της με ψωμί και λεφτά. Τώρα μετα το χωρισμό της με τον Τσαρουχιάδη εξ αιτίας μιας απιστίας της, το μόνο που είχε κρατήσει απ αυτόν ήταν ένα τζιπ και τα εσώρουχα της που τα είχε παραδώσει στον Θανάση. Τα εσώρουχα. Χαμηλά κίνητρα. Πίσω απ την υποκρισία, από το σαδιστικό μούτρο του Σάιλωκ παραμονεύει.. το ύφος σας. Συμπληρώστε μόνοι σας τα εσώρουχα. Ή βγάλτε τα. Φορέστε μόνο το χαμόγελό σας ή τη λύπη σας.

Έφυγαν.

Η Μιμόζα που ανήκε σε μια φυλή που μισείται και καταδιώκεται σ αυτό τον κόσμο κι αυτός που έτρεμε την Ελληνικότητα του.

Σπουδαίο. Σπουδαίο αυτό.

-Τίποτα δεν είναι σπουδαίο, είπε η κατεστραμμένη Ρουμάνα, η γύφτισσα μιας άλλης εποχής, στο κουρασμένο μυαλό και κορμί, μέσα στο ανίδεο, ανήξερο μικρόκοσμο του Θανάση που πίστευε στην αγάπη μεταξύ των δυο φύλλων, στη συνύπαρξη δυο ανθρώπων. Αυτοί όμως, οι δυο, δεν μπορούσαν ν αλλάξουν τον κόσμο. Υπήρχε μια λέξη φράγμα ανάμεσα τους: ο θάνατος! Αλλά τότε δεν το ήξερε. Αν το ήξερε μπορεί να τον προλάβαινε αλλά ο θάνατος δεν προλαβαίνεται.

Ξαναέφτασε στον πλάτανο, στην κοιλάδα των θάμνων, θυμήθηκε που του είχε πει πως θα κρεμιόταν από ένα κλαδί του. Στάθηκε προσοχή, έβαλε την παλάμη στο μεγάλο κορμό, κοίταξε κατά πάνω ανάμεσα από τα κλαδιά. Κλαδιά είναι και τα πόδια. Οι άλλοι από γύρω βλέπουν. Κοιτάζουν το θέαμα. Μια γυναίκα κρεμασμένη. Το γυμνό κορμί της Μιμόζας, φτερό στον άνεμο της Κυλλήνης, γυμνό από κάθε αλήθεια, ακούρευτο αιδοίο μιας άλλης εποχής. Μια τρίχα έπεσε, μπήκε σα σκουπίδι στο μάτι του αρχιτέκτονα Θανάση Ανωμέρη, την ώρα που η βροχή ξανάρχιζε στην κοιλάδα των θάμνων.

[ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ. ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ]

ΑΠΛΟΙΚΌΤΗΤΑ

 

Η αναγνώριση ή όχι της δουλειάς του, είναι, νομίζω για τον ζωγράφο-τον καλλιτέχνη γενικότερα, σχεδόν απαραίτητη. Έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ζωγράφους, έχω δει άπειρες εκθέσεις κι έχω μελετήσει τόμους βιβλίων γι όλα αυτά. Τώρα, πως ανεβάζουν οι συλλέκτες μάλλον την χρηματιστηριακή αξία του εκάστοτε δημιουργού δεν το γνωρίζω επακριβώς. Κάποια στιγμή, με αφορμή μιας αναδρομικής του έκθεσης στο Τιτάνιουμ, ο Δέρπαπας είπε το εξής: Ποιός Τσαρούχης; εγώ είμαι τώρα εδώ. Η μεγαλοστομία των ζωγράφων, μη ξεχνάμε τον αμφίσημο Νταλί, τις ιδιοτροπίες του Πικάσο, τις υπερβολές του Τσόκλη. Κάποτε ο Τσαρούχης μου είπε σε μια φιλική κουβέντα, πως το θέμα δεν είναι να είσαι μόνο καλός ζωγράφος. Το θέμα είναι πως θα κάνεις γνωστό το έργο σου. Ποιοί και πως θα το προωθήσουν. Δεν ξέρω, δε συμφώνησα απόλυτα με αυτό και συνεχίζω να λέω, μάλλον με απλοϊκότητα πως αν είσαι καλός, κάποτε θα αναγνωριστεί το έργο σου.

ΠΟΤΈ ΤΟ ΓΙΑΤΊ

 

Ωραία ρε πούστη η κωλοζωή

να μην έχεις προβλήματα

να πίνεις και κανα κρασί

απ την άλλη όμως σε φυλλορροεί

σε γεμίζει άνοσα νοσήματα

και δεν ξέρεις αύριο ποιος θα ζει

Και είναι η ζωή ένα βουνό

που όσο ανεβαίνεις

τόσο κατεβαίνεις

έρχεται κάποτε άλλο πρωινό

που θέλεις να πεθάνεις

..κι όμως ζεις! ακόμα!

μια θάλασσα και την ψυχή στο στόμα

κι είν η ζωή ένα βουνό

που όσο ανεβαίνεις, τόσο κατεβαίνεις

Ξεφτίλα ρε μάγκα η ωραιοζωή

να μην έχεις ολέθρια, τίποτα

ούτε φαι, ούτε και μουνί

τότε την κάνεις για την άλλη ζωή

απλά και απόκοσμα, ανείπωτα

χωρίς να μάθεις ποτέ το γιατί

 

ΠΡΙΟΝΟΚΌΦΤΗΣ

 

 

Οι πραγματικά σπουδαίοι δεν αρνούνται να παραδεχτούν την ανωτερότητα κάποιων άλλων.

 

Να προλάβεις ν απολαύσεις την υστεροφημία σου!   

Απλά είναι τα πράγματα: ας πούμε ο Μίκις απόλαυσε ένα μέρος της υστεροφημίας του...ο Καρυωτάκης δεν πρόλαβε, ο Χριστός θα τρελαινόταν αν μάθαινε τι του καταμαρτυρούν οι άνθρωποι. Ο Βαν Γκογκ ΤΊΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΑΤΆΛΑΒΕ ΑΠ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΤΟΝ ΈΦΤΙΑΞΑΝ ΟΙ ΕΠΌΜΕΝΟΙ, ΕΠΊΣΗς ΑΥΤΟΊ ΠΟΥ ΤΟΥς ΑΓΙΟΠΟΙΟΎΝ ΌΣΟ ΠΟΝΗΡΟΊ ΚΙ ΑΝ ΉΤΑΝ ΔΕΝ ΓΝΏΡΙΣΑΝ ΠΩς ΟΙ ΑΝΌΗΤΟΙ ΤΟΥς ΈΚΑΝΑΝ ΆΓΙΟΥς.... [αφήνω κατά μέρους αυτούς που γνώριζαν πως θα τους καταγράψει η Ιστορία.] Ακόμα όμως και οι απλοί άνθρωποι δε θέλουν να τους μνημονεύουν τα παιδιά τους; τα εγγόνια τους; η πιθανότητα να ζήσεις την υστεροφημία σου είναι ελάχιστη. Ο Τζον Στάινμπεκ, είπε πως αν σε θυμούνται μια βδομάδα μετά το θάνατο σου θα έχεις επιτελέσει άθλο, Μοντιλιάνι αυτοκτόνησε προτού τον κάνουμε εμείς Μοντιλιάνι και ο Μέγας Πικάσο πρόλαβε να δει τον εαυτό του αθάνατο...

Και να εξαφανιζόταν το άγιο όρος δε θα με πείραζε καθόλου. ΠΡΙΟΝΟΚΌΦΤΗΣ

 

212,000σχόλια για την Μεγάλη χίμαιρα του Καραγάτση, όλα από γυναίκες. Κι αυτή η Καραμπέτη! εντάξει ρε παιδιά μην τρελαθούμε κιόλας, δεν είναι Λαμπέτη.[κι αυτοί στην ΕΡΤ δίνουν όσα-όσα για μια Μικρή χίμαιρα] καταλαβαίνω τι μάπα θα έχουν σκαρώσει. Ο ΠΡΙΟΝΟΚΌΦΤΗΣ

οπισθοφυλλο

 

 

Το μόνο που φοβόταν ο Γιάννης σ αυτή τη ζωή, ήταν το νερό. Όχι τη θάλασσα ακριβώς, ούτε τα ποτάμια αλλά το νερό. Αυτό το νερό που κυλούσε γάργαρο στο λαιμό των ανθρώπων, το νερό που αποτελούσε το εβδομήντα τοις εκατό του ανθρώπινου σώματος, το νερό που σ αυτό οφειλόταν η ύπαρξη της ζωής σ αυτόν τον κόσμο όπως τον ήξερε από τα βιβλία που είχε διαβάσει και μελετούσε ακόμα χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί αλλά μόνο από κάποιο ένστικτο που του λεγε μέσα του πως τα βιβλία ήταν από τα πιο σπουδαία πράγματα που υπήρχαν στον πλανήτη γη.

 Μόνο κάτι πουλιά πέταγαν δώθε κείθε. Τα πουλιά, σκέφτηκε,
είναι από
τα πιο άσχημα είδη που υπήρχαν σ’ αυτόν τον κόσμο.
Δεν τ’ αγαπούσε ούτε και τα μισούσε. Ο Γιάννης Παράμετρος
δε μισούσε τίποτε.
Απλώς αγαπούσε περισσότερο τα δέντρα, ακόμα περισσότερο
κι απ’ τους ανθρώπους. Τα πεύκα, τις ελιές, τα πλατάνια,
όλα τα δέντρα. Ακόμα και όσα είχαν αγκάθια για να
προστατευθούν από την κακία των ανθρώπων.
Ο Μάικ περίμενε να γίνει κάποτε η μεγάλη επανάσταση των φτωχών
Τίποτε καλό δεν μπορείς να βρεις πίσω από τα κάγκελα και καμιά φυλακή δεν είναι καλύτερη από τις άλλες
Είναι ωραία η ζωή; αναρωτιόταν συχνά ο Γιάννης Παράμετρος.
Δεν ήξερε ν απαντήσει με σαφήνεια. Ότι είναι κακιά η ζωή, το υποστήριζε με θέρμη, το έβλεπε, το ζούσε: οι άνθρωποι είχαν βγάλει τις καρδιές άλλων συνανθρώπων των, για θυσία σε θεούς, οι άλλοι τους τηγάνιζαν με καυτερό λάδι, άλλοι τους τύφλωναν, τους σταύρωναν, τους παλούκωναν, τους έριχναν μια σταγόνα στο κρανίο μέχρι να τρελαθούν. Δε χρειαζόταν περισσότερες αποδείξεις για αυτό.
Η ζωή είναι ωραία απαντούσε ο Μάικ.

Γιατί σκοπός του ανθρώπου είναι η ελευθερία, που δεν φυλακίζεται, ακόμα και πίσω από τα πιο
ισχυρά δεσμά.

 

Ο ΈΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΆΔΑΣ

 

 

Ο έρωτας είναι εγωιστής. Τα θέλει όλα. Σώμα, ψυχή, κι αν κάτι δεν του δώσεις σε παρατάει άσπλαχνα.

Φίλοι και φίλες. Ας υπάρχει η γιορτή των ερωτευμένων. Δεν ενοχλεί κανέναν. Οι ερωτευμένοι μοιάζουν με μικρά παιδιά, χρειάζονται λουλούδια και παιχνίδια. Είναι όλα δικά τους, όπως και οι νύχτες που αγαπήθηκαν με πάθος, όπως και τα ωραία λόγια τα μεγάλα: Θα σ αγαπώ για πάντα!

 

 

Είχαν κάποιοι αγοράσει τη μνήμη μας

το φιλί και τα μάτια, το στόμα

πάντα οι άλλοι, πάντα οι ξένοι μας έφταιγαν

που εμείς δε γυρίσαμε ακόμα

Η μικρή μας αγάπη ξεθώριασε

σαν παλιό παραθύρι μισάνοιχτο

και στον ύπνο, όλοι πέτρες μας πέταγαν

σε καράβι σπασμένο από ένστιχτο

Θέλω να το πω μα δε μ αφήνετε

μ ένα γέλιο μεγάλο, τεράστιο

ότι αγάπησα ήταν γυμνό φόρεμα

κοριτσιών σε μακρύ ακρωτήρι, προάστιο

που κανείς, μα κανένας δεν πάτησε

μόνο ένα γέλιο πνιχτό κι ορεσίβιο

μοναχός μου στον κόσμο ναυάγησα

γιατί είχα ξεχάσει το δικό σου σωσίβιο.

ΠΟΊΗΣΗ Κ.ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

 

ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥ ΨΕΥΔΏΝΥΜΟ: ΚΎΡΚΟΣ ΚΑΡΚΑΡΆΝΤΖΑΣ

 

 

Τλάκ. 

καλύτερα να χαζολογάς με γκόμενες, παρά να ζωγραφίζεις. 

τλοκ. καλύτερα να τρως τα λεφτά του πατέρα σου αντί να γράφεις

 

Τλάκ. Δυστυχώς η ζωγραφική και το γράψιμο είναι δύσκολα πράγματα. [υπογράφω με το νέο μου ψευδώνυμο: Κύρκος Καρκαράντζας 

Πρώτο άρθρο η Ντενίση ετοιμάζει ντοκιμαντέρ για τα γλυπτά της Ακρόπολης, Καρυάτιδα γαρ, είναι τόσο σύντομη η ζωή μας που δεν προλαβαίνουμε τα την απολαύσομε

 Σόμε, Ιαπωνικό ποτό, δυνατό. 

Οι μισοί Έλληνες δε γνωρίζουν ποια είναι η πρωτεύουσα της Ηπείρου. Και γιατί, άλλωστε;

ΜΕΛΌ 2

 

 

Έχει ενδιαφέρον να μάθουμε τι αγαπάει ο καθένας σ αυτό τον κόσμο. Εγώ τι αγαπάω αλήθεια; πολλές φορές παλαιότερα, έλεγα πως αγαπάω τη θλίψη, όχι τη δική μου αλλά αυτή που έρχεται απ την ερημιά ενός τόπου, απ την άτυχη αγάπη δυο παιδιών, τον τρόπο να κάθομαι στην άκρη της θάλασσας, μόνος, χωρίς κανέναν να συλλογιέμαι, να πικραίνομαι απ το άδικο που είναι περισσότερο απ όσο πρέπει. Κατά βάθος αγαπάω στιγμές, γενικά, όλο τον κόσμο-αλλά αυτό είναι άλλου είδους αγάπη. Για να λες πως αγαπώ αυτό ή εκείνο χωρίς περιστροφές είναι δύσκολο πράγμα η ολοκληρωτική αγάπη και, στην πραγματικότητα το αντικείμενο που αγαπάμε, αυτό που μας κάνει έστω για λίγες στιγμές να σκιρτούμε, ξεφεύγει από τα ΄μαθηματικά όρια και συνεχίζει να υπάρχει σαν κάτι αόριστο: σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία; στη μορφή, στους τρόπους, στην κίνηση ή φευγαλέα; αυτό το φευγαλέα μου ταιριάζει για αρχή αλλά μετά μπαίνεις μέσα μου σαν σκέψη για όλη τη ζωή.

Δεν ξέρω αν αγάπησα τη ζωγραφική αλλά το γράψιμο και το διάβασμα σίγουρα.. Η ζωγραφική με ξεκουράζει, με πάει σε άλλους κόσμους, μου δίνει μια άλλου είδους ελευθερία και, ίσως αυτό το παιχνίδισμα του έμφυτου ταλέντου που στην ουσία αποτελεί μια ανωτερότητα. Το γράψιμο και το διάβασμα είναι δυο σιαμαίες ηδονές.

Όμως απ τους ανθρώπους τι αγάπησες; μεγάλο ερώτημα. Σίγουρα τους σπουδαίους ήρωες, τους γενναίους-αυτοί οι γενναίοι ακόμα μου προξενούν κατάπληξη αλλά και να θέλεις είναι πολύ δύσκολο να μοιάσεις στους γενναίους, Οι μεγάλοι ευεργέτες, οι επιστήμονες, οι δάσκαλοι, οι γονείς, ο πατέρας και η μητέρα. Αλήθεια έχετε σκεφτεί ειλικρινά πόσο αγαπάτε τους γονείς σας; ή πως σε κάποιες στιγμές δεν τους αγαπούσατε καθόλου; όλοι τα χουμε σκεφτεί αυτά και έχουμε περάσει τέτοια διλήμματα κι ακόμα και για τους κολλητούς μας φίλους κατά καιρούς τους έχουμε βάλει σε κρησάρα

Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι αγαπήσαμε, έτσι νιώθω κι εγώ. Μια δίκαιη μοιρασιά στην δοτή αγάπη και σε εκείνη που έμεινε όνειρο άπιαστο, σε κάτι αόριστο, ένα κορίτσι που πέρασε ένα απόγευμα μαζί σου και δεν το ξαναείδες, ένα αέρι Καλοκαιρινό που φύσηξε και τίποτε δε γύρισε πίσω. Η αγάπη πίσω δε γυρνά θα ήταν ένας ωραίος τίτλος. Μελό. Της προσωπικής μας αλλά και της δημόσιας εικόνας ενός άντρα και μιας γυναίκας. Η αγάπη, λοιπόν, είναι κάτι που μένει, όταν έχει φύγει.

 

ΑΝΤΡΕΣ ΩΡΑΊΑΣ ΕΠΟΧΉΣ

 

Οι άντρες παλιάς κοπής δεν έχουν καμιά σχέση με τους Χαικάλο κιμούληδες, από Φούντα, Κούρκουλο και πίσω. Είχαν τιμή, αξιοπρέπεια, σεβασμό στη γυναίκα, και στον αδύναμο.

Αληθινοί άντρες υπάρχουν φυσικά και σήμερα αλλά πάντα είναι λίγοι.

Ο άντρας παλιάς κοπής δεν τα "ρίχνει" ποτέ σε μια γυναίκα. Την διεκδικεί ευγενικά, ψάχνει για την μια, την μοναδική, σέβεται τα πάντα, δεν είναι τσιγκούνης, έχει καλούς τρόπους, είναι περήφανος, ξέρει πότε να μιλήσει και φυσικά δεν παρενοχλεί κανέναν ούτε σεξουαλικά μηδέ με κανέναν άλλον τρόπο.

ΣΕΦΈΡΗΣ

 

ΚΑΠΟΤΕ

Κι αν κάποτε προσπάθησα με τις λέξεις

Να ομορφύνω τον κόσμο

Δεν μετάνιωσα

Γιατί ερχόταν πάντα στο νου

Κάποιο αιώνιο απόκοσμο

Αυτό ένιωσα

Ίσως γιατί «κεντούν σε δέρμα φυλακισμένου»*

Τατού μυαλού ανθρώπου

Μικρονόητου

Αυτό δεν σημαίνει πως απηύδησα

Φειδόμενος λίγου κόπου

Αυτονόητου.

Οι ωραίες λέξεις του Σαρτρ, μειώνουν τον πόνο στα σημάδια του Σεφέρη. Γιατί έρχεται πάντοτε στον νου συναίσθημα από τα ίδια, αν και, ξέρει πως, οι λέξεις ομορφαίνουν τον κόσμο.

* Γ. Σεφέρης

[Ο Σεφέρης μου γέμιζε με πέτρες το νου. Μου κάρφωνε την αντίληψη της εκκρεμότητας. Θα πω μικρές κουβέντες. Ζηλερές.

Ο Σεφέρης είχε μια αγάπη: την Μάρω. Αυτή η αλληλογραφία μεταξύ ενός και ενός δεν είναι πληγωτική;

Και η αισιοδοξία πως έγιναν όλα καλά, δεν μειώνει τον κόσμο μας;

Πώς έγιναν όλα καλά ενώ δεν ήταν;

Επουσιωδώς, φλέγομαι στις μικρές κουβέντες μεγάλων ανθρώπων του μέλλοντος.

Κάτι μου θυμίζει αυτό.

Μήπως εσένα;]

ΠΟΊΗΣΗ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

 

6500 000 ΕΚΑΤΟΜΜΎΡΙΑ ΧΡΌΝΙΑ

 

 

 

Στη πορεία του ο άνθρωπος, περίπου 6-6.500.000 χρόνια, δημιούργησε άπειρους θεούς, ων ουκ έστιν αριθμός, προσπαθώντας να καλύψει ανάλογες ανάγκες που δημιουργούσε η διαφορά του εγκεφάλου του και σύμφωνα με τις κλιματικές συνθήκες που επικρατούσαν στην κάθε περιοχή του πλανήτη. όλοι αυτοί οι θεοί μοιάζουν μεταξύ τους και έχουν σαν κοινές διαφορές το διαχωρισμό του καλού απ το κακό. Καλό και κακό φυσικά στη φύση και κατ επέκταση στο σύμπαν δεν υπάρχει.

Πιθανότατα είναι μια εξίσωση που επέρχεται από την αντίθεση αυτών των δυο. Οι θεοί των ανθρώπων έχουν αδυναμίες σαν αυτές των δημιουργών τους. Όπου δεν μπορούν να εξηγήσουν τον κόσμο, μετέρχονται των θαυμάτων, της μεταφυσικής και προσπαθούν να στήσουν δόγματα και αλήθειες. Αυτή είναι μια αδυναμία εξήγησης του φαινομένου, επειδή οι άνθρωποι δεν ανήκουν ταυτόχρονα και διαχρονικά σε κάποιο στάσιμο ον και ούτε οι πολιτισμοί που δημιούργησαν είναι δυνατόν να έρθουν σε πλήρη αντιπαράθεση, η συσχετισμό δυνάμεων που επέδρασαν για την κατανοητότητα τους.

 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΊΚΑ

 

Το βράδυ κρύο, το χάδι, έφεγγε στο σκοτάδι.

Λυπόσουν ή δεν ήξερες, τι να περιμένεις,

ένας ο κόσμος ο μικρός, μέσα σε μεγάλα μάτια.

Μου θυμίζουν τη λίγη μας ευτυχία.

Ο ύπνος δύσκολος μετά τα φιλιά

οι άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα μπορούν ν αγαπηθούν.

Ένα βράδυ είναι η ζωή μας;

Κάπνιζες συνέχεια με κάποια χαρά κυλούσε ο καπνός ανάμεσα μας

Ανάμεσα σε παλάμες σφιχτά δεμένες, έτρεχε το κρασί μιας αγάπης που

την είχαμε ορίσει από πριν.

Είπες έπρεπε να γνωριστούμε πριν

δέκα, είκοσι χρόνια, γιατί τότε θα μας περίσσευε η όψη του φεγγαριού

οι μέρες και οι νύχτες των φιλιών, η προσμονή να φτιάξουμε μαζί καλύτερο το σπίτι μας.

Η δύναμη πως θα τα κάναμε όλα μαζί, η δυστυχία να παραδεχτούμε πως υπάρχουν κι αυτά.

Η αρχή ορίζει το τέλος σου είπα, δεν ήθελα να σε λιγοστέψω.

Και μπορεί να έκλαιγα στο σταθμό του τρένου, ανήξερος επειδή δεν θέλω να παραδεχτώ τέτοιες ήττες.

Σκόρπια λεπτή άμμος, ο πόνος σίγουρος, λίγος πράσινος χρυσός

φαντάζει αόριστο τι θα γίνουμε.

Οι μεγάλες αγάπες τελειώνουν γρήγορα

ηχούν σαν τα βήματα κάποιου που μας ακολουθεί.

Ο ύπνος δύσκολος μετά από τα φιλιά

ένα βράδυ ήταν η ζωή μας;

Τα χέρια, τα χέρια, η αγωνία

πως μπορεί να μην ξαναβρεθούμε, εμείς που ξέραμε από αγάπη.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

 

ΜΙΑ ΩΡΑΊΑ ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΑΠΌ ΈΝΑΝ ΜΕΓΆΛΟ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑ. είπαν.

 

Open Mind

Κώστας Πλιάτσικας: "Ο καλός συγγραφέας πρώτα διαβάζει και ύστερα γράφει".

Ιανουαρίου 20, 2025

 

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε Η Παράμετρος του Αϊνστάιν; Υπάρχει κάποια πραγματική ιστορία ή προσωπική εμπειρία που λειτούργησε ως βάση για το βιβλίο;

Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη έμπνευση όταν ξεκινώ ένα βιβλίο. Στην πραγματικότητα είναι η αρχική φράση: Ήταν ακουμπισμένος στους αγκώνες πάνω στη μπάρα, με την αριστερή παλάμη στο μάγουλο.. Όχι δεν είχα ανάλογη βιωματική – προσωπική εμπειρία. Τι είναι πιο σπουδαίο; ν αρχίζεις ή να τελειώνεις; η ηδονή του τέλους ή το πάθος και η επιθυμία της αρχής; Ας πούμε: όταν αρχίζω ένα καινούργιο βιβλίο νιώθω σα να γνωρίζω μια καινούργια γυναίκα. Όταν ξεκινώ ένα μυθιστόρημα με συναρπάζει η συνέχεια, η διαδρομή και πάντα το κλείσιμο, η τελευταία φράση. Σε όλα όμως τα πράγματα μου φαίνεται πως το τέλος είναι πιο συναρπαστικό.

Ο Γιάννης Παράμετρος είναι ένας χαρακτήρας με ιδιαίτερη αθωότητα και ουδετερότητα. Πώς δημιουργήσατε αυτόν τον ήρωα, και πώς συνδέεται με τις αξίες που θέλατε να αναδείξετε;

Ψάχνω ενδόμυχα τα ονόματα των ηρώων μου, συνήθως έχουν ονόματα πρωτοφανή. Μπέρτας, Λυξάνη, Παράμετρος. Γλωσσοπλαστικά. Ίσως αυτός ο επηρεασμός έχει να κάνει επειδή έμαθα πως οι ήρωες πρέπει να ξεχωρίζουν, να είναι πιο μεγάλοι, περισσότερο φανταχτεροί από τους άλλους ανθρώπους. Αυτό το αντιλήφθηκα μελετώντας πολλούς από τους ήρωες μεγάλων συγγραφέων. Ο Παράμετρος απέκτησε αυτά τα στοιχεία ιδιαίτερη αθωότητα και ουδετερότητα στην διάρκεια της πλοκής και της σμίλευσης του χαρακτήρα του μέσα από τα γεγονότα και την ανάλογη συμπεριφορά του. [Εδώ μπορούμε να πούμε πως η επέμβαση του συγγραφέα είναι καταλυτική για το ήθος και όλες τις αρετές και τα ελαττώματα των ηρώων του].

Το βιβλίο πραγματεύεται έντονα κοινωνικά ζητήματα, όπως η φτώχεια, η αδικία, και οι συνθήκες στις φυλακές. Ποια είναι η δική σας άποψη για αυτά τα θέματα, και πώς πιστεύετε ότι αντικατοπτρίζονται στη σύγχρονη κοινωνία;

Δεν μπορώ να ξεφύγω από την φτώχεια που με κυνηγάει απ την κούνια, δεν ξέρω πως θα ήμουν αν είχα γεννηθεί πρίγκιπας. Ή μάλλον ξέρω: θα ήμουν πάντα ένας πρίγκιπας! Η αδικία είναι κατάφωρη εις βάρος όλων των φτωχών που η δεύτερη μεγαλύτερη τους επανάσταση από αυτήν του Σπάρτακου θα πρέπει να γίνει τώρα. Μόνο που δεν υπάρχουν Σπάρτακοι.

Στο μυθιστόρημα υπάρχουν φιλοσοφικές προεκτάσεις για τη ζωή και την ελευθερία. Πώς διαμορφώθηκε η φιλοσοφική διάσταση του έργου, και ποια μηνύματα θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες;

Φυσικά η ζωή και η ελευθερία είναι έννοιες αλληλένδετες. Δυο όροι που ενεργοποιούν άμεσα τα κίνητρα του παντοτινού χόμο. Η ζωή χρειάζεται συνεχή αγώνα για την επιβίωση. Η ελευθερία είναι μια λέξη απίστευτα κακοποιημένη. Δεν υπάρχει ακριβώς ελεύθερος άνθρωπος. Είμαστε όλοι δέσμιοι του σώματος και του πνεύματος. Οι αγώνες και το αίμα που χύθηκε και χύνεται στο όνομα της ελευθερίας, μόλις εξαργυρωθούν, αμέσως οι ίδιοι ελευθερωτές εκμαιεύουν τις καταστάσεις όπως τους συμφέρει και επαναφέρουν ένα σύστημα υποδούλωσης των λαών καμουφλαρισμένο πίσω από τη μάσκα της λεγόμενης Δημοκρατίας. Δεν υπάρχει Δημοκρατία. Τα περιβόητα μηνύματα των βιβλίων που περνούν οι συγγραφείς στους αναγνώστες, δεν είναι ακριβώς μηνύματα. Αν μπορέσω να δώσω μια ηδονή, μια απόλαυση έστω και σε έναν αναγνώστη, θα πει πως δεν απέτυχα γράφοντας και αυτό το βιβλίο.

Πώς επιλέξατε τον τίτλο Η Παράμετρος του Αϊνστάιν; Ποια είναι η σύνδεσή του με την πλοκή και τη θεματολογία του βιβλίου;

Συνήθως τις περισσότερες φορές ο τίτλος των βιβλίων μου βγαίνει κατά την πορεία του γραψίματος. Είναι μια δύσκολη και επώδυνη κατάσταση να βρεις τον τίτλο. Ο Λουντέμης μελετούσε πάρα πολύ και έψαχνε τους τίτλους των βιβλίων του, όπως και οι περισσότεροι παλαιοί συγγραφείς στους οποίους ανήκω και εγώ. Οι σημερινοί συγγραφείς μάλλον προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, συνήθως βάζοντας έναν εντυπωσιακό τίτλο. Φευ! Στα καλά βιβλία ο τίτλος δεν αντιπροσωπεύει το περιεχόμενο. Θέλω να πω ο τίτλος δεν μπορεί να επεξηγεί το περιεχόμενο. Αυτό είναι το βασικό μου συμπέρασμα διαβάζοντας πολλά χρόνια τόμους βιβλίων παντός είδους-γιατί ο συγγραφέας δεν μπορεί να γράψει αν δεν διαβάζει. [Ο καλός συγγραφέας πρώτα διαβάζει και ύστερα γράφει.] Η Παράμετρος του Αϊνστάιν, προέκυψε από την αγωνία μου να βρω μια άκρη με τις πολλές μεταβλητές –εκδοχές–που υπάρχουν σε ένα ερώτημα και που παραμένουν αναπάντητες. Το ερώτημα είναι μια διαρκής εντελέχεια, η αιώνια τάση του ανθρώπου προς την καλυτέρευση.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά τη συγγραφή του βιβλίου; Υπήρχε κάποια σκηνή ή κεφάλαιο που σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Οι προκλήσεις άρχισαν άμεσα με το που μπήκε το νερό στο αυλάκι. Η πρώτη ήταν γιατί να έγραφα ένα ακόμη βιβλίο και τι νόημα θα είχε αυτό για μένα ύστερα από την συγγραφή 16 βιβλίων, διακοσίων διηγημάτων, πεντακόσιες σελίδες δοκιμίων, τριών θεατρικών και ανάλογη γραφή σελίδων ποίησης. Κάτι όμως με σπάθιζε στα πλευρά πως έπρεπε να γραφτεί «Η Παράμετρος του Αϊνστάιν».  Αφού ξεπέρασα αυτό το δίλημμα, άρχισαν τα ερωτήματα για τους ήρωες, την πλοκή, την υφή, τον τρόπο και το στιλ που θα ακολουθούσα. Η σκηνή με τον θάνατο της Ρόσας Παύλοβα με δυσκόλεψε περισσότερο. [Συνήθως επηρεάζομαι αρκετά πάντα όταν πρόκειται να πεθάνουν κάποιοι ήρωες μου, κάποιες φορές έχω κλάψει – θάνατος του Τζαβάρα στην ΔΈΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΏΡΑ.]

Ο Μάικ, ένας από τους χαρακτήρες, αναφέρεται στην ελευθερία που δεν φυλακίζεται. Πώς βλέπετε εσείς την έννοια της ελπίδας και της ελευθερίας στη ζωή;

Οι ήρωες ενός βιβλίου είναι ελεύθεροι να εκφράζουν τη γνώμη τους. Ο Μάικ είναι ένας σύγχρονος Ζορμπάς, ένας άπλαστος, αρχέτυπος χαρακτήρας που βλέπει τα πάντα αγνά-υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Η ελπίδα δεν υπάρχει ακριβώς, δεν είμαι απαισιόδοξος γενικά και πιστεύω πως όσες φορές και να ξεκινούσε ο άνθρωπος την πορεία του πάνω στη γη, στο σύμπαν, στο διάστημα, πάντα τα ίδια θα έκανε και τα ίδια αποτελέσματα θα έφερνε. Άρα δεν είναι θέμα ελπίδας. Από τότε που ανακάλυπτε τη φωτιά, μέχρι σήμερα που διαπραγματεύεται την τεχνητή νοημοσύνη. Άρα για ποια ελπίδα με ερωτάται; όχι δεν υπάρχει καμιά ανάσταση για καλυτέρευση του ανθρώπου-απλά τα πράγματα θα συνεχίσουν σε αυτόν τον φρενήρη ρυθμό που δύσκολα συλλαμβάνουμε τον χρόνο και το νόημα της ύπαρξης μας. [Για την ελευθερία σας μίλησα παραπάνω να συμπληρώσω μόνο πως δεν υπάρχει κανείς ελεύθερος, ιδιαίτερα οι θρησκευόμενοι που είναι δούλοι των θεών των.]

Πώς έχει υποδεχτεί το κοινό το βιβλίο σας μέχρι στιγμής; Υπάρχουν συγκεκριμένες αντιδράσεις ή σχόλια που σας εντυπωσίασαν;

Δεν υπάρχει ακριβώς ο όρος αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι που διαβάζουν είναι ελάχιστοι, μετρημένοι σε κάποιες εκατοντάδες που θέλουν να λέγονται κουλτουριάρηδες. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι γράφουν διαβάζουν και αλληλολιβανίζονται μεταξύ τους στις παρουσιάσεις των βιβλίων. Απ τους άλλους, τους ελάχιστους που αντιπροσωπεύουν το “κοινό” με εντυπωσίασε η συγκίνηση που τους καταλάμβανε σε πολλές σκηνές του βιβλίου, η αμεσότητα των ηρώων, η πλοκή και η απλότητα της γραφής.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στο βιβλίο μετά την ολοκλήρωσή του, τι θα ήταν αυτό και γιατί;

Υπάρχουν πάντα κάποια ερωτήματα αν όλα έγιναν όπως πρέπει. Όταν τελειώνω ένα βιβλίο και ύστερα από αδιάκοπη επιμέλεια περισσότερο με απασχολεί η εκφραστική διατύπωση των νοημάτων, των λέξεων και των ορισμών. Νομίζω πως κάθε ένα βιβλίο είναι μοναδικό και όταν τελειώνει τίποτε δεν χρειάζεται ν αλλάξεις.

Έχετε ήδη σκεφτεί το επόμενο συγγραφικό σας βήμα; Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον και ποιες θεματολογίες σας ενδιαφέρουν να εξερευνήσετε;

Ναι, δυστυχώς έχω σκεφτεί και για πρώτη φορά ξεκινώ με τον τίτλο! Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ ! Αυτός θα είναι ο τίτλος του επόμενου βιβλίου μου. Θα είναι ένα μυθιστόρημα που θα πραγματεύεται την σύγχρονη ζωή γύρω από τον εκδοτικό κόσμο μας. Μάλιστα. Οι ήρωες θα είναι εκδότες, μεγαλοεκδότες, συγγραφείς, πολλές γυναίκες, έτσι κι αλλιώς οι γυναίκες κατέχουν το μεγαλύτερο ποσοστό της πίτας και σαν συγγραφείς και σαν αναγνώστες και βεβαίως οι επιμελητές! Α, οι επιμελητές! Υπάρχει και στην Ελλάδα ο ρηράιτερ; φοβερό ρηράιτερ είναι ένας τύπος που απαντάει στερεότυπα στους επίδοξους συγγραφείς: Ωραίο το βιβλίο σας αλλά δεν συμπεριλαμβάνεται στις άμεσες υποχρεώσεις μας αυτόν τον καιρό. Σας ευχαριστούμε. Αυτή είναι η δουλειά που κάνει ένας επιμελητής και που συνήθως έχει ένα ύφος χιλιάδων καρδιναλίων. Βεβαίως ο επόμενος επιμελητής βιβλίων θα είναι ένα ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης. Η συνέχεια και το τέλος στο μυθιστόρημα. Ευχαριστώ.

 Της Αλεξίας Βλάρα, 20/1/2025