ΌΤΑΝ ΒΓΑΊΝΕΙς ΣΤΟ ΔΡΌΜΟ

 

Όλοι αυτοί, τα Ελληνικά νεοείδωλα, μας πρόδωσαν. Κρύβονται τώρα επειδή έχουν κάνει την καλή τους. Απο μουσικάντηδες, Αλεξίου, Παπακωνσταντίνου [μεγάλος αγωνιστής] οι Νταλάρηδες, Σαββόπουλοι , οι μεγάλοι ζωγράφοι Τσόκλης, Φσιανός οι συγγραφείς ολκής, Μουρσελάς [με πολλές χιλιάδες πωλήσεις,] Μένης Κουμανταρέας, Ανδρουλάκης,[χαχχα]. Οι εκδότες Καστανιώτηδες, Κέδροι και λοιπά, Μεταίχμια, Λιβάνηδες.. Όλοι μαζί, σώπα όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες, κρυμμένοι πίσω από ποντικότρυπες.. Όλοι αυτοί είναι το αγωνιστικό παρελθόν και παραμένει ο Κύρτσος να μας σώσει απ τις καταστροφές, μαζί με τον Τράγκα και τον Λαζόπουλο . Από όταν έφυγε η 17 Νοέμβρη.

Δυστυχώς δε συμμερίζομαι αυτή τη άποψη. Τίποτα δεν πληρώνεται εδώ. Εδώ υπάρχει ένα σκληρό σύστημα αυταρχισμού, η μεταφυσική δε χωράει. Στον άλλο κόσμο που θα πας δεν γυρίζεις πίσω. Κι ότι έκαμες εδώ δεν τιμωρείται από καμιά θεία δίκη. Αυτή είναι η μετριότερη αντίληψη, αυτών που κατάλαβαν πως η ανθρώπινη ζωή, η ζωή του ενός, δεν αξίζει τίποτε.

Λοιπόν μάγκες, άμα βγαίνεις στο δρόμο, πρέπει να πάρεις και τα όπλα σου..αλλιώς μη βγαίνεις!

Θα πρέπει να περάσουν, τουλάχιστον εκατό χρόνια από τον θάνατος μας για να μιλήσουν για μας και τα έργα μας. Πράγμα που δεν προβλέπεται από τον νόμο. Η ανθρωπότητα έχει εξαντλήσει τα περιθώρια της. Δεν είμαστε τυχεροί.

.Είναι η ζωή μας ανταποδοτική. Όλοι ξέρουμε, πως πρέπει να δώσεις για να πάρεις. Πόσο όμως είναι αλήθεια αυτό; Υπάρχουν μερικοί που δεν δίνουν τίποτα και παίρνουν πολλά;

Θεωρώ την παραδοχή μια από τις μεγαλύτερες αρετές του σωστού ανθρώπου. Αν δεν ξέρεις να παραδέχεσαι την ικανότητα και την αξία των άλλων, μόνο κομπλεξικός ανθρωπάκος μπορείς να υπάρξεις.

Θα μας χωρίζει πάντα μια κιλότα

Eμας του δυο που γίναμε ένα

Αν θες και μια τρύπια καπότα

που θα τυχαίνει στον καθένα.

Κανείς δεν θέλει να είναι μέτριος. Και ποιος το κρίνει. Χρειάζεται αυτός ο ανταγωνισμός που συνήθως γίνεται αθέμιτος-με μπουνιές και με κλωτσιές. Σας εκνευρίζει η μετριότητα;

Είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις την αξία. Να έχεις αξίες σε έναν κόσμο κατακερματισμένο στην αθλιότητα. Δεν γνωρίζω πόσοι άνθρωποι το μπορούν. Πόσοι το έχουν πετύχει.

Ποτέ δεν ξέρεις όταν ανοίγεις μια πόρτα, τι συμβαίνει πίσω της.

Δεν είναι Φθινόπωρο αυτό. Στην Αθήνα μουρμουρίζει μια βροχή, εδώ και καμιά ώρα. Το νερό, ίσα που κάνει τους δρόμους να γλιστράνε. Δεν είναι Φθινόπωρο αυτό, η υγρασία περιλούζει τα κορμιά, ο έρωτας δεν παίζει τα παλιά παιχνίδια στις νεροποντές. Θα έρθει όμως στις καρδιές των ανθρώπων, το παλιό Φθινόπωρο που το χώμα ανάδευε μια καφέ μυρουδιά και τα δέντρα χρυσοκοκκίνιζαν στες αυλές και τις πλατείες.

Δηλαδή, ρε φιλαράκια, μερικές φορές, το άιντε γαμήσου [με γιώτα;] δεν πιάνει τόπο. Όποιος έχει αξία, ας αποδείξει το αντίθετο. Τι σημαίνει άιντε γαμήσου;[με ήτα γαμιέσαι καλύτερα]

Το χείριστον βιβλίο που έχει γραφεί ποτέ, είναι η Αποκάλυψις του Ιωάννη. Απορώ με τους ηλίθιους που θέλουν να κάνουν αριστούργημα, ένα εντελώς ακαταλαβίστικο, μεταφυσικό ονειρόδραμα.Το εξύμνησαν οι Νεοέλληνες, μεταξύ αυτών και ο Ελύτης.

δεν ξεχωρίζει η σάρκα από τον νου.Η ελευθερία αυτής της σκέψης,ανήκει στους καλά σκεπτόμενους

Πρώτες μου σκέψεις για το ΔΙΑΣΧΙΖΩ, τότε που χρειαζόμουν έναν τίτλο..ΔΙΑΣΧΙΖΩ σημαίνει κόβω στη ...μέση,σαν βέλος,σαν αιτία,σαν αφορμή να βρεθώ εκεί που πρέπει,να διανύσω αποστάσεις,να σπάσω το φράγμα του φωτός,να δω τα πράγματα πέρα από την ύπαρξη..

Μοιραία πρόσωπα στη ζωή μας; Δεν πιστεύω φυσικά στη μοίρα. Το μοιραίο πρόσωπο το ορίζουμε μετά, όχι ότι ήταν να το συναντήσουμε.

απ όσα σημειώνω κατά καιρούς

 

ΛΙΤΆ ΚΑΙ ΚΑΘΆΡΙΑ

 

 

❝Ένα από τα πιο ιδιαίτερα ως προς το νόημα και τη γραφή του βιβλίο, που διάβασα από την αρχή της φετινής χρονιάς έως και σήμερα, είναι το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα Κώστα Πλιάτσικα, με τίτλο ''Η παράμετρος του Αϊνστάιν'', το οποίο δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε από την Άνεμος εκδοτική. Κι όχι! Μη σας παραπλανά ο τίτλος του. Δεν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που σχετίζεται με την επιστήμη της φυσικής και των όποιων θεωριών του Αϊνστάιν, αλλά για ένα βαθιά κοινωνικό και πολυδιάστατο μυθιστόρημα, όπου μέσα στις σελίδες του ο συγγραφέας χάρη σε έξυπνους παραλληλισμούς, προβληματισμούς, υποθέσεις κι αντιθέσεις, καθώς και μία γενικότερη αίσθηση αμφισβήτησης (εντός κι εκτός εισαγωγικών) κι αποδοχής των πάντων φέρνει στην επιφάνεια συζητήσεις γύρω από ποικίλα κοινωνικά ζητήματα που μας απασχολούν τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο... Ένα βιβλίο, που δεν σας το κρύβω, με έβαλε σε σκέψεις και την ίδια στιγμή με έκανε να σταθώ ενεή απέναντί του... Και ποια το λέει αυτό; Εγώ που η γλώσσα μου πάει ροδάνι, που λένε, αλλά αυτήν τη φορά ένιωσα καλύπτομαι και να εκφράζομαι, πλήρως, από τα λεγόμενα του συγγραφέα, που δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω...

Με μία γραφή που συγκλονίζει μέσα από την απλότητά της, που αποδεικνύει ότι οι μεγαλύτερες αλήθειες, από εκείνες που απελευθερώνουν, πληγώνουν, στοιχειώνουν, ταρακουνούν, όπως και λυτρώνουν, ειπώνονται με λόγια λιτά και καθάρια. Δε χρειάζονται περιττές φιοριτούρες, ή, άλλα συγγραφικά τεχνάσματα. Η ''ευγλωττία'' του κειμένου προκύπτει από την ίδια του την ουσία.
[...]
Ένα βιβλίο που με έκανε να δω το ''είναι'' πίσω από το ''φαίνεσθαι''... Ένα βιβλίο καλογραμμένο κι ευνόητο που διαβάζεται με μία ανάσα και άκρως ''αποκαλυπτικό''...❞
 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη και μας χαρίζει απεριόριστη δύναμη κι αυτή με τη σειρά της για τις επιλογές των βιβλίων που προτείνουμε στον Άνεμο. Η κριτική της για το νέο μυθιστόρημα του Κώστα Πλιάτσικα στο Dominika Amat & Vivliamon .

 

Ο ΜΊΚΗΣ

 

Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι [συνειδητοποιείς], με το που γεννιέσαι, είναι αν είσαι πλούσιος ή φτωχός στην ηλικία 3-4 χρονών. Ελάχιστα αργότερα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, αν είσαι έξυπνος ή βλάκας και στην αρχή της εφηβείας αν είσαι ωραίος ή άσχημος. Αυτά τα έξι επίθετα συν το υγιής, διαμορφώνουν την σταδιοδρομία σου σ αυτόν τον άθλιο τόπο.

 

 

Για τους ξεχωριστούς Έλληνες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Που αν είπε και εκείνο το "όποιος μου μιλάει κινδυνεύει!" μεγαλώνει πιότερο μέσα μας. [Κι έξω μας, παραμένει καλύτερος με τα πήγαινε έλα του απ την Αριστερά στη Δεξιά μια και είπαν πως όλο αυτό ήταν για να μας δείξει πρακτικά το ενωτικό πνεύμα που πρέπει να μας διακρίνει.] Για την Κομμουνιστικότητα και την οικονομική ισότητα, που υποστήριζε, μου επιτρέπεται να πω πως ο μεγάλος μας νεκρός δεν δικαιώνεται. Η μεγαλειότητα του συνοψίζεται στο πολύ σπουδαίο μουσικό έργο του. 

ΜΗΝ ΚΟΙΤΆΣ!

 

 

Κάθισαν δίπλα μου και τους κοίταξα. Μη κοιτάς! μου είπε αυτός, ένας ασχημάντρας του κερατά. Αυτή, κούκλα, έτοιμη για κρεββάτι. Άνοιξα τα χέρια μου με απορία, ενω αυτή, ομορφούλα και ντελικάτη με έκοβε σαν στρογγυλό κρεμμύδι.

Πάντως ρε φίλοι, απόψε έχω μια πραγματική διάθεση να κουβεντιάσουμε γύρω από την αγάπη.Την ερωτική αγάπη. Πιστεύετε ειλικρινά πως σας αγάπησε κάποια;[ οι άντρες είναι πιο παραπονούμενοι.] Σας έδωσε δηλαδή τον εαυτό της; Και σεις κυρίες μου που τόσο κλάψατε για έναν άντρα, πόσο ήταν όλα αυτά πραγματικότητα; Δηλαδή, δυσκολεύομαι να σας πιστέψω, κάπου φούμαρα ήταν η αγάπη σας! Καλησπέρα.

Για να έχει ενδιαφέρον μια κουβέντα, πρέπει να σου τα χώσω μια φορά. Να με φτάσεις δηλαδή στα άκρα, να γίνω μπαρούτι για να καταλάβεις τι παίζεται. Να μην σε πάω λάου-λάου και να περιμένω πως κάποτε θα ξυπνήσεις ψυχόβλακα. Αλλιώς δε γίνεται. Σαδιστικόν αντικείμενον ο άνθρωπος,[ εκτός αν είναι υποκείμενον ]

Δεν είναι θέμα αν η ζωή είναι άδικη ή ωραία. Εδώ μέσα, γνώρισα πολύ σπουδαίους άντρες και γυναίκες, που δε θα είχα μιλήσει ποτέ. Αυτό αξίζει από μόνο του και το παραδέχομαι, όπως παραδέχομαι πως οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται τη δημόσια εικόνα τους και δε θέλουν να την μουντζουρώσουν. Είναι κάτι κι αυτό.

Ρε συ, τι μου λες! οι άλλοι πιστεύουν ακόμα στα ιερά νερά του Γάγγη! Ένα δις άνθρωποι, με δουλεύεις τώρα; για ποια κοινωνική και πνευματική ισότητα των ανθρώπων να μιλήσουμε; Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Θεωρώ αυτό το βούτηγμα στα θολά νερά [ για να βρουν το κάρμα, τη νιρβάνα, όπως διάολο θες πέστο] από τις χειρότερες απομένουσες προσβλητικές καταστάσεις για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Είναι το πορτρέτο μιας κυρίας που δε θυμάμαι τ όνομα της. Πάντα μου άρεσαν οι γυναίκες που έκαναν "κότσους" τα μαλλιά τους, ακόμα κι αν ήταν"άσχημες"*.Πάντα υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να τα ξανακάνω, να τα ξαναθυμηθώ. Στη ζωγραφική έλεγαν παλιά, δεν μπορείς να ξαναζωγραφίσεις τον ίδιο πίνακα, δεν ξέρω γιατί το έλεγαν αλλά νομίζω πως οι ζωγράφοι μπορούν να κάνουν τα πάντα.

*[δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες]

Δε σκέφτομαι τίποτε. Γιατί να σκεφτώ; Τόσα χρόνια δεν έκανα τίποτε άλλο: σκεφτόμουν για σας πιο πολύ και λίγο για μένα, αν θέλετε να πω την αλήθεια κι αυτό φαινόταν πως ήταν λάθος. Κοιτάτε τώρα πως κατάντησα! Έρμαιο μιας τύχης που εξαρτάται από σας- αν αυτό δεν ήταν λάθος, τότε ποιο είναι; Καλύτερα θα ήταν να ορίζω εγώ τις τύχες σας γιατί είμαι πιο δίκαιος. Στο δρόμο όμως με τύφλωσαν οι άρχοντες και οι αρχόντισσες και Οιδίπους  γαρ, εκλιπαρώ την επιείκεια σας.

Η άρνηση είναι μια λέξη δύσκολη. Ποτέ δεν ξέρεις[ νομίζεις ότι ξέρεις!] αν έκανες καλά που αρνήθηκες τον έρωτα σε μια γυναίκα, σε έναν άντρα. Όταν κάποιος αποχωρεί μοιάζει κερδισμένος επειδή ελέγχει την απόφαση, σα νικητής. Όποιος εισπράττει την άρνηση νιώθει προδομένος. Είναι μια ήττα η ερωτική άρνηση;

Είναι πολύ εύκολο να κατρακυλίσεις στη λάσπη. Οι ασφάκες δε γίνονται ποτέ δέντρο και οι μηχανές σφάζουν την άσφαλτο.Θέλω να πω φίλε πως η συνείδηση, μας την έχει στημένη, κάτι ξέρω κι εγώ μη νομίζεις. Όταν τελειώνει η μαλακία, λέμε γιατί το έκανα αλλά ήταν ωραίο. Δε θα σε πιέσω επειδή δεν ξέρεις.

Το θέμα είναι να μη σε πάρει από κάτω. Είτε γιατί η ζωή σου δεν έχει αξία, είτε γιατί όλο αυτό που ζούμε είναι μια ανοησία. Όταν καταρρέουν τα πάντα γύρω σου πως να σταθείς ακίνητος; Μπορεί όμως και να μεγαλοποιούμε τα πράγματα, να τα εξιδανικεύουμε και όταν βλέπουμε πόσο αλλιώτικα, πόσο χαμερπή είναι, τότε η συντριβή είναι μεγαλύτερη. 

Τις μεγαλύτερες συμφορές τις έπαθα από αυτούς που αγάπησα.

 

ΜΙΑ ΚΟΜΨΉ ΚΥΡΊΑ

 

Καλοκαίρι ήταν τότε. Αυτή η γυναίκα έμενε στο διπλανό δωμάτιο, μας χώριζε δηλαδή μια μεσοτοιχία από χάρμποτ κι έτσι έπρεπε να προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε, μόνο που στην αρχή δεν του δώσαμε και πολύ σημασία. Τι μας νοιάζει; σκεφτήκαμε, εμείς δεν κάναμε κάτι απηγορευμένο, έρωτα κάναμε και μπορεί να φωνάζαμε, να μουγκρίζαμε, να γκρινιάζουμε μερικές φορές. Μετά από αρκετό καιρό, αρκετές μέρες και νύχτες που συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση, συναντήθηκα με τον άνθρωπο που μας χώριζε η μεσοτοιχία. Σταθήκαμε στο σκοτάδι του διαδρόμου προσπαθώντας να δει ο ένας τον άλλον, σχεδόν δίπλα-δίπλα αφού οι πόρτες μας δεν απείχαν ούτε μισό μέτρο. Δεν ανάψαμε το φως, τα μάτια μας συναντήθηκαν κι αυτά στο σκοτάδι, ποια είναι αυτή αναρωτιόμουν κι όταν συνήθισα στο μαύρο, προσπάθησα να ξεδιακρίνω τη σιλουέτα της. Ήταν μια κομψή κυρία. Έκανε αβέβαιες κινήσεις να φύγει ή να μείνει, να πει κάτι, μια καλησπέρα, δεν είπε. Ούτε κι εγώ είπα, τι να έλεγα, αισθάνθηκα αμέσως μια ενοχή πως μας είχε κρυφακούσει και ένιωσα μια ντροπή γιατί δεν ήθελα κανείς να ξέρει τι κάνω στο κρεβάτι μου και γενικότερα στο σπίτι μου. Στα δευτερόλεπτα που κύλισαν, πόση είναι η ζωή μιας στιγμής; Σκέφτηκα-δεν ξέρω γιατί- πως αυτή η γυναίκα ήταν μόνη, πόσοι άνθρωποι δεν είναι μόνοι, και πως ζήλευε τη δικιά μας ευτυχία, που δεν ήταν τόσο μεγάλη αφού κι εμείς μέρα-νύχτα καυγαδίζαμε με τη Σοφία, σκοτωνόμασταν στην κυριολεξία, άσχετο αν μετά κάναμε κι ότι κάναμε. Όμως, φαίνεται πως η μοναξιά είναι χειρότερη από το να έχεις έναν άνθρωπο που έστω τσακώνεσαι τις περισσότερες φορές.

Αυτές οι συναντήσεις μας συνεχίστηκαν κάμποσο καιρό και ήταν πάντα ίδιες. Δίπλα-δίπλα, στο σκοτάδι, ακουμπούσαμε τις πλάτες στους τοίχους, δε μιλούσαμε-ποτέ δε μιλήσαμε- κοιταζόμαστε στα μάτια, μερικές φορές αγγίξαμε ο ένας τα χέρια του άλλου κι άλλες δυο-τρεις, κλάψαμε, πιο πολύ εκείνη, εμένα έτρεξαν δυο δάκρυα χωρίς να ξέρω αν ήθελα να την συμπονέσω. Η κομψή γυναίκα έκλαιγε με αναφιλητά, εγώ δεν ήξερα τι κάνω, γιατί έκλαιγε και τι της συνέβαινε. Μια όμως από αυτές τις φορές, καθώς έκλαιγε τη φίλησα στα χείλη. Χείλη βρεγμένα από δάκρυα, σκέψεις μισοσφιγμένες, δυο άγνωστοι στο σκοτάδι και η κομψή κυρία χάθηκε στο μαύρο. Από κείνη τη βραδιά δεν την ξαναείδα. Την φέρνω αρκετές φορές στο μυαλό μου, εν ευθέτω χρόνο ανοίγει ένα παράθυρο μνήμης και συλλογιέμαι πολύ γι αυτές τις μικρές μου πράξεις που δεν έγιναν όνειρο, γι αυτές τις πελώριες στιγμές που δεν ξανάρχονται ποτέ και μυστήριο πράγμα τις αγάπησα πολύ περισσότερο από άλλες.

[Από τα μικρά διηγήματα μου]

Βαν Γκογκ 2

 

 

 

 

Πόσο είναι σύντομη και πόσο μοιάζει με καπνό η ζωή! Αυτός δεν είναι λόγος να περιφρονούμε τους ζωντανούς, αντίθετα.

Ζωγραφίζοντας αυτή την Αγροικία, διαβάζοντας τα παραπάνω λόγια του Βαν Γκογκ, τι να πει κανείς; Μιλώντας γι αυτούς τους διάσημους κινδυνεύεις να παρεξηγηθείς, μα εμένα δε με νοιάζει και πολύ αυτό. Ο τύπος είχε ωραίες και γόνιμες σκέψεις, δούλευε με μια παράξενη συνέπεια, το χρώμα του είναι σκληρό, μενεξεδί, λιλά προς το γκρίζο και ατέλειωτο κίτρινο με ώχρες. Σπασμένα πράσινα, μια βρώμικη παλέτα, μαύρο, απλυτα πινέλα, αποθέωση του ιμπρεσιονισμού.

 

ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΈΝΑ ΜΥΑΛΆ

 

-Καλημέρα κύριε Κώστα! μου λέει ένας γείτονας.

-Καλημέρα! του απαντώ.

-Και χρόνια πολλά σήμερα! συνεχίζει.

-Γιατί, τι είναι σήμερα; τον ρωτώ

-Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννου! με...αποκεφαλίζει!

Τι να πω; τον κοιτάζω που απομακρύνεται στην άσφαλτο και δεν ξέρω τι μου θυμίζει. Καμηλοπάρδαλη ή αγγούρι.

Με αφορμή το επεισόδιο να πω μερικές σκέψεις μου για τους συνομήλικους μου, Νιώθω πραγματικά εντελώς απογοητευμένος γιατί πίστευα πως η γενιά μας θα ήταν αλλιώτικη. Αλλιώτικη εννοώντας καλύτερη όσον αφορά τουλάχιστον τις πεποιθήσεις και τις πραγματικές αξίες αυτής της ζωής. Αλλά φευ! μου θυμίζουν τον παππού μου και τον πατέρα μου στον τρόπο, στην ομιλία, στο φέρσιμο και αναρωτιέμαι μήπως ζω σε κάποιο όνειρο.. Ιδιαίτερα εκεί στα στέκια που συχνάζουν περισσότεροι άντρες αλλά και ένα ποσοστό γυναικών, δηλαδή στα προποτζίδικα και στα καφενεία, παθαίνεις την πλάκα σου με το επίπεδο αυτών των ανθρώπων. Και δε μιλώ για τον μπακάλη, για τον περιπτερά, και τον μανάβη, δηλαδή ανθρώπους που λογικά είναι λιγότερο μορφωμένοι, αλλά μιλώ για όλο το φάσμα της Ελληνικής κοινωνίας! δικηγόροι, αρχιτέκτονες, εισαγγελείς, υποψήφιους βουλευτές, όλοι μαζί ένας αχταρμάς μιας αδυσώπητης αμάθειας. Χωρίς κανένα ίχνος πολιτισμού, καμιά πολιτισμική κουλτούρα, τους ενδιαφέρει μόνο τι γίνεται στην αυλή τους, να έχουν μόνο αυτοί χρήματα και να περνούν καλά και ιδιαίτερα βλέπεις στα μάτια τους την απληστία, την ζηλοτυπία, τη μοχθηρία! ναι είναι κακοί! στα μάτια τους και στα λόγια τους φαίνεται όλη η ανοησία του πολιτισμού μας:

-Ναι ρε, εγώ δούλεψα πενήντα χρόνια και πρέπει να παίρνω τρεις χιλιάδες σύνταξη. Τι με νοιάζει εμένα για τους άλλους; ας δούλευαν κι αυτοί! ας πα να πνιγούν! φωνάζει ο συνταξιούχος εισαγγελέας και δίπλα του οι άλλοι χειροκροτούν.

Αυτοί είναι οι σημερινοί συνομήλικοι μου, πρώην συμμαθητές που είχαν κάποτε όνειρο ν αλλάξουν την κοινωνία και κορόιδευαν τον πατέρα τους για τα σκουριασμένα του μυαλά.

ΜΙΑ ΩΡΑΊΑ ΈΝΟΙΑ.

 

 

Μπορείς να γκρεμίσεις τον κόσμο αλλά θα τον ξαναφτιάξουν οι ανόητοι.

Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που φαίνονται και είναι αντίξοα.

Δυο από αυτά είναι η εναντιότητα των ανθρώπων για ιδέες που παράγουν άλλοι και τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται εξ αυτών

Οι στοχασμοί μου ξεγυμνώνονται στη σιωπή. Περί των αδυνάτων λόγος. Δεν θα δευτερολογήσω, η επιμονή μου στο κυνήγι της ωραιότητος εξαντλήθηκε. Το ωραίον είναι αντικειμενικόν. Άμα δεν ξέρεις κιθάρα μην την εγγιζεις.

ανώτατη διαδικασία γνώσης, γραφή και ζωγραφία.

Δεν έχει σημασία εδώ ο γενναίος άντρας είναι χωρίς γένια. Περιττόν να πω πως χρειάζεται να ξαναδιαβάσεις το κείμενο. Οι αιχμές είναι σπουδαίες. Η γενική όψη του κόσμου δεν αλλοιώνει το αποτέλεσμα, πως πρέπει να ξεφύγουμε από αρρωστημένες καταστάσεις και αντιλήψεις. Η τέχνη στρέφεται κατά παντός. Το καταλαβαίνω, μα είναι απλοϊκό. Δεν υπάρχει ούτε το δέντρο, ούτε το δάσος. Οι καταλληλότεροι των ανθρώπων, δεν μπορούν ν απαντήσουν.Ο Πικαμπιά είχε μετατρέψει το φως σε χρώματα. Η πιο ωραία κατάσταση είναι τα χρώματα. Ο σεξπηρ, έβαλε χρώμα στο λόγο.

Μπορώ πάντα να το μελετήσω καλύτερα. Το σθένος ανήκει στους εξέχοντες. Και στις εξέχουσες. Οι γυναίκες φέρνουν καινούριες θεωρίες στην δημιουργία του σύμπαντος.

Εδω υπεισέρχεται, ο κανόνας των δεξιοτήτων των ανθρώπων. Ο εγκέφαλος κάποιων άλλων που γίνεται σαφέστατα ανόητος καθ΄υμάς, νοητός προς άλλους. Η επιτηδειότητα της κατανόησης, το ανήμπορο της θέλησης του ενός. Η φιλοσοφία του όλου για το ανήμπορο. Πιο απλά γίνεται: δεν κάνουν οι μυγες μέλι, που συναναστρέφεται με την αδικία της ύπαρξης.

Δεν ξέρω γιατί τα κάνω όλα αυτά. Μπορεί να είμαι ένα τίποτα. Ούτε ξέρω γιατί ζωγράφισα τη ζωή σας και τη δική μου. Παραμύθι.

Λοιπόν, είναι μια ώρα καλή. Αραχτοί και λάιτ ζούμε τις ευτυχισμένες μας στιγμές. Έχω μια ψευτοδιάθεση για γέλιο, χαμογελάω πίσω απ την οθόνη. Σας βλέπω. Υπάρχουν πολλά προβλήματα, το εξής ένα: Που θα γαμήσουμε απόψε.

Κανένας δεν έφτασε παραπέρα τα μικρά μας δάχτυλα

κανένας δε φύτεψε την ανυπομονησία, τον πηλό τον κόκκινο πηλό

στα μάτια ανθρώπων που δεν ήξεραν τίποτε απο την αλήθεια.

Από τον θάνατο που μας περιμένει σε μια οξεία γωνία, για να δει πόσο ανυποψίαστοι είμαστε.

Φίλοι μου αγαπημένοι! Είμαστε ένα καράβι ακυβέρνητο. Ένα σπασμένο καράβι φίλες αγαπημένες. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να το ρυμουλκήσουμε στο λιμάνι. Κουράγιο σε όλους, σε όσους προσπαθούν και αγαπάνε αυτόν τον τόπο. Κουράγιο περισσότερο σε όσους διαβούν κάτω από τα όρια της φτώχειας, σ αυτούς που δεν έχουν δουλειά και ψάχνουν ένα κομμάτι ψωμί στην κυριολεξία. Οι έχοντες να σκεφτούν καλύτερα και να βοηθούν με όποιον τρόπο μπορούν.

Μαζεύω κάτι κουκιά ρε αχυροχαλβάδες για να τα φάτε, επειδή από τα κουκιά παθαίνεις ενός είδους δηλητηρίαση. Τίποτε άλλο δε συμβαίνει παρά μονάχα ψιλολαμογιές και αναλυτές του κώλου, παρά μονάχα μια κουκίαση που έσπειραν αυτοί.

οι σκέψεις μου στο περιθώριο

 

ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΊΝΟΥΝ

 

 

 

ΚΥΛΛΗΝΗ

Πως κάποτε θα έφταναν οι άγγελοι στην Κυλλήνη

από τον Ώτο ήταν σίγουρο

αρχηγός των Επειών ήταν τι διάολο

Δεν μπορούσε να το πάρει απόφαση πως οι Έλληνες

θα κέρδιζαν για μια ακόμα φορά τον πόλεμο;

Αργότερα στη Γλαρέτζα είχε ζωγραφισθεί ο Φαλλός

στο βάραθρο των θεών

καθώς το βαπόρο μας άγγιζε μια ακόμα φορά το πριγκιπάτο της Αχαΐας

και η άμμος κίτρινη προς το ηλιακό φως

έπαιζε με τα μικρά ψάρια του αφρού

οι ναύτες με τις ωραίες γυναίκες της Κυλλήνης

περπατούσαν δίπλα από το μπλε της θάλασσας

και οι άγγελοι ως κήρυκες του καλού

μιλούσαν για τη νίκη των Ελλήνων

[Ενώ η μοναχική ωραία, ντυμένη στα λευκά

σήκωνε το πέπλο

εκεί που δεν μπορούσε να φτάσει το μήνυμα!

Ενώ ήταν σίγουρο πως οι Βυζαντινοί είχαν χάσει τον πόλεμο

ο φόβος κυριαρχούσε στα πληρώματα, το νερό είχε γίνει μαύρο,

ο Βολανάκης πωλούσε πιο ακριβά τη ζωή του από την ώχρα

πεθαίνοντας για μια Ελλάδα.]

Στην άκρη αυτού του κόσμου, Κυλλήνην τε

τα νέα σήμερα εν έτη δυο χιλιάδες δεκαπέντε

καθώς το βαπόρο πλησιάζει την ακτή

να μας πάρει και να μας πάει

χρειάζονταν οι Έλληνες θάρρος- που δεν μπορείς να τους αρνηθείς

Πως το είχαν.

Σ αυτή τη γη οι Έλληνες δε θα πεθάνουν.

ΠΙΚΡΟ ΓΈΛΙΟ

 

 

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφραστείς με τη ζωγραφική. Ένας απ αυτούς το σκίτσο, που αγαπώ πολύ. Με το σκίτσο μπορείς να πεις πάρα πολλά πράγματα, να μιλήσεις χωρίς λόγια, να δημιουργήσεις φόρμες και καταστάσεις που μόνο μ αυτό τον τρόπο μπορείς. Νομίζω πως οι σκιτσογράφοι είναι ή πρέπει να είναι πανέξυπνα άτομα γιατί πέραν της τεχνικής, χρειάζεται η σκέψη, η νόηση βαθύτερων νοημάτων, σπουδαίων τσιτάτων γέλιου ή φιλοσοφίας και περιττό να πω πως ο χρόνος για να βρει ο σκιτσογράφος τις λίγες λέξεις που θα εμπεριέχει το κάθε σκίτσο είναι κατά πολύ περισσότερος απ αυτόν της σκιτσογρακής εργασίας. Η σύλληψη είναι σπουδαίο γεγονός, η εύρεση του θέματος, της ιδέας, επίσης που μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή. Σίγουρα το πιο βασανιστικό μέρος της εργασίας είναι να βρεθεί η ατάκα και οι διάλογοι. 

 

ΝΑ ΦΩΝΆΖΕΙΣ

 

Κι επειδή αιώνες κύλισαν κάτω από τον ήλιο

κι επειδή οι άνθρωποι συνεχίζουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον

και ακόμα οι άνθρωποι δεν αναγνώρισαν το δίκιο των φτωχών

κι επειδή ο φονιάς κρύβεται πάντα πίσω απ τα φυλλώματα, θέλω τώρα να σου πω να μην κάνεις πάλι αυτά που έκανες.

Δεν ωφελεί να φυλάγεις Θερμοπύλες γιατί έτσι που τη ζωή σου την κατάντησες σ αυτήν εδώ την πλάση, δεν αξίζει

να μεταναστεύεις απ το ένα μέρος στο άλλο, τρώγοντας την άσπρη σάρκα, αρπάζοντας το ψωμί του άλλου.

Φωνάζεις! δεν αξίζει να ζούμε έτσι!

γι αυτό, όταν μπορούσα θα σε σκότωνα

κρύβοντας ακόμα και τη λύπη που τρέφω για σένα

γιατί είσαι ένα γουρούνι, ένα γουρούνι, ένα γουρούνι

ένα σάπιο καράβι που ταξιδεύει.

στην Ιωλκό και είναι παράξενο δράμα

-τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα δράμα

και λιγότερο από ένα γουρούνι.

Σ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΟΎΣΑΝ ΤΟΝ ΉΛΙΟ

 

 

Και στα πλατάνια, βασίλευε ο Βελλεροφόντης με τον Πήγασο, το νερό τελείωνε στο πηγάδι, η μητέρα φώναζε που δεν την βοηθούσα όσο έπρεπε κι εγώ έγραφα τον κόσμο στα παλιά μου τα παπούτσια και πήγα πέρα, μακριά σε κάποιον μυστηριώδη παππού που κυβερνούσε ένα μεγάλο κοπάδι από γίδια, ενώ γύρω του κι ολούθε έτρεχαν σκυλιά, πολλά σκυλιά, που τα φοβόμουν αλλά όταν έφτανε η ώρα να με δαγκώσουν ημέρευα κι εγώ κι αυτά, ενώ ο μυστηριώδης παππούς έβγαζε μια μεγάλη φωνή:
-Εεεεεε.έεεεεειιιιιιιιιι! και το κοπάδι άκουγε τις προσταγές του, λούφαζε κάτω από τις γκορτζιές, έλιωναν οι φτέρες κάτω από την φοβερή ζέστη του ήλιου, κάτω από τις μουστάκες του Θωμά Τάτση, αυτός ήταν ο μυστηριώδης παππούς, αγράμματος, στουρνάρι απελέκητο, φορούσε κάπες μάλλινες Χειμώνα - Καλοκαίρι, δεν ίδρωνε, δεν σκεφτόταν τίποτε, δεν ήξερε τίποτε, παρ ότι έμοιαζε ή νόμιζες πως ήξερε.
-Αν βαρέθηκες κυρία φύγε ήσυχη ξανά! Τραγουδούσα εγώ κι εκείνος με κοίταζε, μέσα στη ντάλα του μεσημεριού.
-Ποιο τραί σου αρέσει περισσότερο; Τον ρώτησα.
-Το γκιοσέμι, μου απάντησε, αυτός είναι ο αρχηγός, είναι ο Κολοκοτρώνης.
-Αν βαρέθηκες κυρία φύγε ήσυχη ξανά
τη μικρή μας ιστορία δεν την είπα πουθενά.
Συνέχιζα το λαϊκό άσμα. Και τον κοίταζα στα μάτια, που ήταν πολύ ήρεμα, σα να μην έτρεχε τίποτα, σαν ο κόσμος να ήταν μόνο το κοπάδι του, τα πουρνάρια και το κλαρί που έπρεπε να φάνε και πέταγε που και που κανένα κομμάτι στα σκυλιά που αλυχτούσαν ολούθε.
-Ο λύκος που είδες στον κάμπο, δεν είναι δικός σου, μου είπε.
-Ο άσπρος λύκος; Και που τον ξέρεις εσύ; απόρεσα.
-Χρόνια κάνουμε παρέα!
-Αλλά αυτός είναι νέος!
-Μου έφαγε δέκα κατσίκια και μου τα χρωστάει, θα του τα πάρω πίσω! Άκουσες; Και σήκωνε την γκλίτσα.
-Ο άσπρος λύκος σου χρωστάει δέκα κατσίκια! Ο άσπρος λύκος είναι στον κάμπο! Αναφώνησα. Κι έφυγα. Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν άνθρωπος. Κατέβηκα στον κάμπο να συναντήσω τον λύκο.
Τον βρήκα καθισμένον δίπλα στην πηγή. Μόνος του να κοιτάζει με τα γκρίζα μάτια του το γαλάζιο του ουρανού και το άχρωμο του νερού.

Απ τη ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΉΣ

 

 

ΑΔΥΝΑΤΌΤΗΤΑ

 

 

Είστε λοιπόν, σπουδαίες κουφάλες, κωλόπαιδα, οι πιο έξυπνοι άνθρωποι που γεννήθηκαν ποτέ, σκέφτεστε τον εαυτό σας, σαν τον σκίουρο. Τρώει τους καρπούς,σκάβει τον κορμό του δέντρου, τρώει τ αρχίδια του. Ωραία δουλειά κάνετε. Σκάβετε τους κορμούς, ωραία η ζωή λέτε εως αύριο. Μεθαύριο θα δείτε αν τα δέντρα υπάρχουν[πέντε λέξεις παραπάνω δεν αρκουν.] Στην ουσία δε λέω τίποτα.

Δεν μπορώ να εξηγήσω τον κόσμο. Προσπάθησα αλλά ήταν αδύνατο. Κανείς άνθρωπος δεν το κατάφερε. Όταν πεθάνω θα σκέφτομαι ακόμα την αδυνατότητα της ύλης μου.

Έχω μερικές απορίες, πάντα από παιδί-λάθος μου- έπαιρνα όλα τα πράγματα σοβαρά αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έζησα και γιατί ζω. Αν εξυπηρετεί κανένα σκοπό η παρουσία μου δηλαδή. Εσείς σίγουρα θα ξέρετε κάτι περισσότερο από μένα γι΄αυτό.

Ένα θύμα ψάχνω- χρόνια τώρα στο καπό του αυτοκινήτου μου

Από το γκάζι γλίτωσα- όχι απ΄το μουνί

Ένα θύμα.

Για να έχει κανείς ευτυχισμένο θάνατο τι πρέπει να κάνει;

Πρέπει να έζησε δραματικά. Ένας άνθρωπος που δεν μπόρεσε να ζωγραφίσει το χαμόγελο. Το χάος της ζωής του δεν είναι τίποτα μπροστά στην "αποτρόπαια φιγούρα". Ο Φράνσις Μπέικον, ένας Δουβλινέζος, ομοφυλόφιλος του κερατά, αμόρφωτος, άξεστος, καταπιεσμένος αλκοολικός

ακροσημειώσεις μου

 

ΒΑΘΕΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ

 

Τι με κοιτάς απορημένος ρε καραγκιόζη; Έμεινες κάγκελο με ανοιχτά τα μάτια; Δεν την ξέρεις την παγκόσμια ημέρα της φτώχειας; Θα σου την πω εγώ στατιστικά. Ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα από την πείνα. Ένα δις άνθρωποι ζουν σε βαθιά φτώχεια παγκόσμια, δηλαδή ο ένας στους τρεις. Απόλυτη φτώχεια ορίζεται το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με λιγότερο από ένα καθορισμένο ποσό δολαρίων την ημέρα. Ιδανικό ποσοστό της απόλυτης φτώχειας το 0%. Ο δείκτης της φτώχειας ορίζεται κάτω από τα 5000 ευρώ το χρόνο. Το επίπεδο της ανεργίας είναι σχετικό με τον δείχτη της φτώχειας. Στην Ελλάδα η επίσημη ανεργία αγγίζει το 30%. Ανεπίσημα το 50%. Το 1/3 των Ελλήνων ζει με λιγότερο από 300 ευρώ το μήνα και το 60% ζει με το φόβο πως θα ξυπνήσουν μια μέρα φτωχοί.

Αυτά είναι μια πολύ μικρή σταχυολόγηση αριθμών για να καταλάβεις απορημένε σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι, για να καταλάβεις πως κάποιος πρέπει να υποφέρει για να περνάμε εμείς καλά!

Η πιο θανατηφόρα μορφή βίας είναι η φτώχεια, είπε ο Γκάντι. Εγώ λέω πως αν συνεχιστεί η αύξηση των φτωχών στην Ελλάδα ο κίνδυνος για απειλή της κοινωνικής συνοχής είναι εμφανής, που σημαίνει μουρόχαβλε πως θα γίνει πόλεμος. Πόλεμος που θα τον επιδιώξουν οι φτωχοί. Αυτή είναι η βία που φέρνει η φτώχεια και επισήμανε ο μεγάλος Γκάντι που δυστυχώς δεν μπόρεσε να σώσει την Ινδία από την απόλυτη φτώχεια. Στην Αμερική δεν υπάρχει φτωχός με την παγκόσμια έννοια του όρου, η Κίνα ανεβαίνει επίπεδα ιλιγγιωδώς, στη Σουηδία οι φτωχοί παίρνουν το ίδιο εισόδημα με τις ΗΠΑ, όλα αυτά είναι κουραφέξαλα για τους φτωχούς όλου του κόσμου που ζούνε με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.

Αυτά είναι μερικά συμπεράσματα για την παγκόσμια φτώχεια μας. Καλημέρα πλούσιοι όλου του κόσμου.

 

ΣΕΝΑΡΙΟ ΕΥΤΥΧΊΑΣ

 

 

Μέρα, μεσημέρι. Εσωτερικό. Στην είσοδο ενός σουπερ μάρκετ, διαβαίνει ο Α. Είναι πεινασμένος αξιοθρήνητος. Στην δεξιά τσέπη του, σφίγγει ένα σαρανταπεντάρι. Με σταθερό βήμα κατευθύνεται στο ταμείο. Το σουπερ μάρκετ είναι σχεδόν άδειο κείνη την ώρα. Αυτό τον βολεύει. Στο ταμείο κάθεται η άγνωστη που συντρόφευε τον Β. Μόλις συναντιούνται τα μάτια τους, ξαφνιάζεται. "Τι θέλετε;" ψελλίζει. Αυτός της προτείνει το πιστόλι. " Βάλε τα λεφτά σε μια σακούλα!" την προστάζει σφυριχτά. Η άγνωστη διστάζει. " Κάνε αυτό που σου λέω! τα χρειάζομαι για τους φτωχούς. Γρήγορα!" ξαναδιατάζει. Η άγνωστη αδειάζει το ταμείο σε μια τσάντα. Νάιλον ή ότι έχει. Ωστόσο από το βάθος εμφανίζεται ένας σεκιουριτάς. Κρατάει πιστόλι και σημαδεύει τον πρωταγωνιστή που γυρίζει και τον αιφνιδιάζει. Πυροβολεί και το πιστόλι του σεκιουριτά, εκσφενδονίζεται πέρα. Πέφτει επάνω του και με δυο μπουνιές ξεκαθαρίζει την κατάσταση. Πάντα έτσι συμβαίνει. Η άγνωστη τον κοιτάζει με θαυμασμό. Αυτός της δίνει ένα φιλί κι εξαφανίζεται.

Πλατεία. Παγκάκια. Πεινασμένοι, Κούρδοι, Πακιστανοί, Έλληνες, ρακένδυτοι όλου του κόσμου, με σβησμένα μάτια, εκλιπαρούν ένα ξεροκόμματο. Ο Α καταφτάνει ανάμεσα τους. Από την σακούλα, βγάζει και μοιράζει τα λεφτά. Οι πεινασμένοι ορμάνε Παίρνει ο καθένας ότι μπορεί. Κάποιοι του ξεσχίζουν το πουκάμισο αφού δεν προλαβαίνουν να πάρουν λεφτά, άλλοι το παντελόνι. Το σλιπάκι. Τον αφήνουν εντελώς γυμνό κι ύστερα το βάζουν στα πόδια. Ένα τσούρμο μπάτσοι που παρακολουθούσε την σκηνή, έκπληκτοι ορμάνε κατά εκεί. Σβέλτα ο Α τρέχει προς ένα αυτοκίνητο, ξένο, πως τα βρίσκουν ανοιχτά τα αυτοκίνητα οι πρωταγωνιστές είναι άγνωστο και ως δια μαγείας μπαίνει μέσα, βάζει μπρος ως δια μαγείας, αναπτύσσει ταχύτητα..... συνεχίζεται.

ΠΟΤΗΣ

Καθόταν στη γωνιά του κι άναβε το ένα τσιγάρο κατόπιν του άλλου. Μάλιστα επειδή δεν είχε φωτιά, σπίρτα, αναπτήρα, ίσκα και τα λοιπά, άναβε απ το τελευταίο, λίγο προτού κάψει την κιτρινισμένη του απ΄την νικοτίνη, ψυχή, λίγο προτού πάρουν φωτιά τα ωχριασμένα μουστάκια του. Έπινε μαύρη ρετσίνα, τράβαγε γeρές ρουφηξιές θανάτου, στόχευε την καρδιά του και δεν του καίγονταν καρφί, αν πέθαινε τώρα απ το φούμο, απ τον καρκίνο του.. πνεύματος, όπως τον είχε προειδοποιήσει ο γιατρός. Θα πεθάνεις, κακομοίρη του είπε και κάπνιζε τον στριφτό μαύρο καπνό του κι αυτός. Κάποια στιγμή, το τσιγάρο έπεσε καταγής κι ο γέρος χώθηκε με μιας κάτω από το τραπέζι, κάτω απ τις καρέκλες, κάτω απ τον εαυτό του, βούτηξε τη γόπα και την ρούφηξε ενώ τα μάτια του τσουρουφλιζόταν απ την ξευτίλα του ποτού και του τσιγάρου. Όταν ανορθώθηκε, τραγουδούσε τα ποτά και τα τσιγάρα κι αμέσως, το καθισμένος στο απόμερο παγκάκι, το τσιγάρο έχει πέσει καταγής, χαμογελώντας, σαν να ήξερε πως όλος ο κόσμος ήταν δικός του, και μονολόγησε πως όποιος έχει υπάρξει καπνιστής και το κοψε, κάποια μέρα θα ξαναφουμάρει ο διάολος να σκάσει Στις Δημοκρατικές κοινωνίες, δεν επιτρέπονται οι ολικές απαγορεύσεις, έλεγε στην οθόνη, ο καθηγητής εγκληματολογίας, Γ.Πανούσης, μιλώντας για την απαγόρευση του τσιγάρου, κι ο γέρων περηφανεύτηκε, ανάβοντας με την στουρναρόπετρα, αυτή τη φορά το τελευταίο τσιγάρο, το τσιγάρο που κρατώ, στον ένα μου θεό, μια ζωή θα σ αγαπώ, πως ακόμα και οι θεοί συμφωνούσαν μαζί του, άρα και ο καθηγητής, που ήξερε τόσα πράγματα, τι διάλο καθηγητής θα ήταν αλλιώς, αλλά αυτό ήταν το τελευταίο του τσιγάρο στην πραγματικότητα, αφού σε λίγο είχε πεθάνει, είχε γείρει, με βλέμμα άδειο, πάνω στο τραπέζι, ενώ το τσιγάρο του έκαιγε το μυαλό, του έκαιγε τα σπάργανα του νου.