ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χτες έκανα δυο πράγματα μονάχα. Όπως περπατούσα
στον πεζόδρομο, δε θυμάμαι σε ποιον δρόμο-είχα πιει
ή δεν είχα πιει;-κλώτσησα μια μαρμάρινη σφαίρα που
την πέρασα για μπάλα ποδοσφαίρου και το δεξί μου
ποδάρι πρήστηκε τόσο που δεν το είχα ξαναδεί.
Ο γιατρός μου έβαλε επιδέσμους και μου είπε μη σε
νοιάζει σε ένα μήνα θα μπορέσεις να ξανακλωτσήσεις.
Μετά, κατέβηκα στην Βαλτετσίου, ξέρετε εκεί που είναι
τα εστιατόρια. Τι μου ήρθε στο μυαλό; Είδα έναν που ήταν
έτοιμος να φάει μια τεράστια μπουκιά και πρόλαβα να του
αρπάξω το πιάτο! Δεν μπορείς να φανταστείς πως με κοίταξε.
Πεινάω ρε, του είπα και κρατούσα το πιάτο.
Κι εγώ πεινάω μου απάντησε με γουρλωμένα μάτια και μου
ρίχνει μια μπουνιά στο αριστερό μάτι, αυτό που βλέπετε
μαυρισμένο σήμερα. Ο οφθαλμίατρος μου είπε πως σε έναν
μήνα δεν θα έχω πρόβλημα. Θα ξαναβλέπω.

 

 

ΕΊΜΑΙ ΣΊΓΟΥΡΟΣ ΠΩς ΘΑ ΣΑς ΑΡΈΣΕΙ

 

ωωωωωωωωωωω! ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΤΙΆ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΑΞΙΔΙΏΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΤΥΡΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ: "ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΠΩΣ ΘΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ". Διακρίνω μια φιλοσοφική εμβρίθεια, σύμφωνα και με τις ρήσεις του ίδιου του στοχαστή του πιο πάνω κειμένου, με ριζοσπαστικό, συμφιλιωτικό αλλά και τεχνητό χαρακτήρα. Η διαλεκτική του ιδεολογία αποτυπώνει τα βασικά γνωρίσματα της διαλέκτου. Μελετώντας πολλαπλά και επάλληλα τον στρωτό και κάπου μονόπλευρο αντιφατισμό του, διακρίνω μια προσεκτική παλινωδία, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της υπόληψης μιας προσωπικής τέχνης, δημιουργώντας ίσως μεγάλη αντίθεση γνωμών, με άμεση συσχέτιση της μετουσίωσης της εξεύρεσης του βασικού κινήτρου, της ουσίας και της μορφής της έμπνευσης, αναμειγνύοντας τα όλα με το τελικό ντύμα.
Μεταβάλλει ριζικά, αντιστρέφει επακριβώς το νόημα μεταξύ ουσίας και μορφής, διαφοροποιώντας παραστατικά την παρθενικότητά του. Νομίζω πως συμβατικά βγαλμένη η έκφραση, δεν αντέχει σε επιφανειακά κριτήρια γιατί η επεξεργασία του κειμένου έχει κρύψει βαθύτερα το τελικό της νόημα. Μίλησα!

 

ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟς ΠΩς ΘΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ.

Με είχε πάρει στοκατόπι, ένα φάντασμα και ήθελε να με γαμήσει κι έτρεχα να ξεφύγω αλλά κάτω απ τα πόδια μου ήταν άμμος, μια έρημος φαινόταν μπροστά μου, κι εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, οπότε με φτάνει, γιατί θέλεις να μου τον χώσεις, του λέω, αφού εγώ είμαι αντρας και του δείχνω τα απαυτά μου, μεγάλα, μεγάλα, δεν πειράζει, μου απαντάει, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά κι εξάλλου είμαι σίγουρος πως θα σ΄αρέσει κι αν δεν το ξέρεις, σου το λέω εγώ πως στην Ελλάδα όλοι γαμιούνται, ακόμα και ο Λαζόπουλος, τις λες; τον αντίκοψα ο Λάκης έχει μούσια τον φαντάζεσαι να σου παίζει κλαρίνο, ναι έτσι είναι, συνεχίζει, αυτός, ποιος άλλος τον παίρνει; ρώτησα, ευκαιρία να μάθω, ο Σαββόπουλος μου απαντάει, το κάνει με τους μαύρους, μη κοιτάς που κάνει τον σκληρό, έτσι κάνουν όλοι οι πούστηδες και οι περισσότεροι πολιτικοί, δεν βλέπεις στους τοίχους που γράφουν γαμιέται ο Παπανδρέου, έλα στάσου εδώ στην όαση να σε πηδήξω, ενώ πιο πέρα έκλανε μια καμήλα και βρήκα την ευκαιρία μήπως ξεφύγω, να σου την κρατήσω να ξεκαυλώσεις; όχι, μου λέει, δεν μ αρέσουν οι καμήλες, γιατί, ρωτάω εγώ πήγα με μια καμήλα και μου άρεσε, άλλο εσύ, άλλο εγώ, λέει και με ξαναστρώνει στο κυνήγι κι ευτυχώς που άνοιξε ο δρόμος, μια τεράστια έρημη λεωφόρος κι έτσι έτρεχα καλύτερα αλλά ως πότε θα έτρεχα, αυτός δεν έλεγε να παραιτηθεί κι ερχόταν καταπάνω μου με το τεράστιο πέος του να με σημαδεύει κι ενω είχαμε φτάσει στο κέντρο της Αθήνας, ξελαχάνιασα στην πανεπιστημίου, καθώς δίπλα μου ένας έχεζε μπροστά στο άγαλμα του Παλαμά κι όταν τον κοίταξα που σφιγγοταν να τα βγάλει, την τελευταία κουράδα, μου είπε, φίλε δεν υπάρχουν τουαλλέτες κι εδώ άμα χεστείς πρέπει να πας σε καμιά καφετέρια, τάχα να πιεις καφέ, να πληρώσεις δηλαδή κανα τάληρο για να ξαλαφρώσεις! δεν πα να γαμηθούνε όλοι τους, εγω εδώ θα χέζω, καλά, του λέω εγώ, τι να του λεγα, μη χέζεις; αφού αυτός το είχε πάρει απόφαση να χέζει εκεί και το ξανάβαλα στα πόδια, γιατί εμφανίστηκε πάλι το φάντασμα που ήθελε να μου κάνει τη δουλειά κι εγώ δεν ήθελα και τρέχοντας χώθηκα στο τσάκ μέσα στο σπίτι μου και είπα, ουφ τη γλύτωσα, αλλά φευ, τα φαντάσματα τρυπώνουν από παντού και ξαφνικά, γέμισε το δωμάτιο καθρέφτες που δείχναν τον εαυτό μου γυμνό και το φάντασμα κολλητό από πίσω μου αλλά πως γινόταν αυτό, αφού εγώ στεκόμουν εκεί, έβλεπα το θέαμα και μάλιστα καύλωνα κιόλας;

 

 

ΙΕΡΟΣΥΛΊΑ

 

Ένα βάζο γεμάτο κρίνα, το άλλο άδειο, πάνω σε βιβλία.

απέναντι εγώ στην παλιά φωτογραφία

όλα είναι ίδια

όλοι έχουν μια αγαπημένη γωνία, ορθή ή οξεία

 

Κάποιος είπε ν αγοράσει τη φωτογραφία, εγώ μίλησα για τα λευκά

τα κρίνα μα όλοι αρνήθηκαν στην αγορά αυτή,

είπαν κάτι σαν ιεροσυλία

μπορώ τότε να πάρω το άδειο βάζο ή έστω κάτι από σένα;

 

Όλοι θέλουν κάτι να πάρουν από σένα και είναι ωραίο αυτό

να δίνεις ένα βιβλίο, μια σπίθα καμένου άνεμου

ναι, είναι πολύ ωραίο να δίνεις!

και σ όλους αρέσει να τους αγαπάς, να τους παινεύεις

λίγο νερό, μια θάλασσα άσπρο νερό και ήλιο καυτό

ναι, είναι πολύ ωραίο να δίνεις

 

Ένα βάζο γεμάτο κρίνα, το άλλο άδειο μου το φερες εσύ

το άφησες για πάντα πάνω στα βιβλία, έτσι είπες

κι έφυγες, έμειναν μόνο τα βιβλία κι ο κόσμος

να λέει, ιεροσυλία.

 

ΕΘΝΙΚ ΨΥΧΙΆΤΟΡΕΣ

 

εξ αγανακτήσεως εμφορούμενοι, θεωρούμε
επιβεβλημένο να διακηρύξουμε με μαύρην
ευχαρίστηση τα κάτωθι:
Η Ελλάς είναι σαν μια γλάστρα ανθισμένη. Μεγάλα μέτρα δεν εννοούν την ανάσχεση του κατακλυσμού. Η φτώχια δεν είναι προτέρημα της Ελλάδος [όπως μας εδίδαξαν]. Είμαστε ένα έθνος γερόντων με ανοιξιάτικη καρδιά. Διώκει τα όνειρα η φτώχια. Μόνον οι Έλληνες είναι δεμένοι με το χώμα. Θεωρούν τη φτώχια σαν αρετή που οδηγεί στο κακό, οι αδιάλλακτοι πατριώτες. Και ορθώς έπραξαν να βλέπουν την Ελλάδα σαν τον Παρθενώνα. Λόχοι μασσόνων, χαφιέδων, δούλων και θηλυπρεπών καταστρέφουν οι αχάριστοι τις πόλεις και τ αρχοντικά. Έκαστος Έλλην, ως άλλος Ιωάννης Βαπτιστής, κρατάει την κομμένη κεφαλή του. Δε θέλουμε μια πατρίδα φέρετρο δόξης.

Τάδε έφα Ηλίας Πετρόπουλος εν έτει 1974 όταν δε μας είχε προκύψει τούτο το μωρό της επιλλεκτικής χρεοκοπίας. Μάλιστα έχουμε τη φτώχια στο πετσί μας. Τουτέστιν είμαστε κακομοίρηδες και δεν λιθοβολούμε τους ανάξιους ξένους, γιατί περιμένουμε τα πάντα από δαύτους. Γι αυτό θα μείνουμε σ αυτή τη νεώτερη Ιστορία σαν χρεοκοπημένοι νταβατζήδες, μιας πόρνης που τα κάλλη της πια δεν πουλάνε. Κι ακόμα φταίνε οι τουρίστες. Και οι αριστοκράτες. Έπρεπε να είχαμε κλείσει τα σύνορα, τις πόρτες σε όλους αυτούς που βγάζουν το χρηματάκι τους σε ξένες τράπεζες. Ες αεί. Αλλά, φευ! Ιδανικοί και ανάξιοι εραστές από τον λαό μέχρι τον βασιλιά. Και το χειρότερο είναι πως ενώ γνωρίζουμε τους ζημιώνοντες μας, επιμένουμε να τους χαϊδεύουμε και να μας κυβερνούν ακόμα! Αυτό δηλαδή, που το βάζεις; Είμαστε ή δεν είμαστε όλοι για το Εθνικό  ψυχιατρείο; Δε μας σώζει ούτε το Μετσόβειο, όλοι στο Καποδιστριακό μορφώθηκαν, κοιτάξτε τα πτυχία τους καρφωμένα με περηφάνια στους τοίχους, κοιτάξτε μούρες βουλευτών που κλάνονται πέρα δώθε στο κόμμα τους, μη φύγουν από τη μάντρα, τα παλιοπρόβατα και τα φάει ο λύκος. Άβουλοι βουλευτές, χεσάκηδες, μονόχνωτοι βολεψάκηδες περιτρεχάμενοι, ένας κόσμος παχύσαρκος, αλλοτριωμένος, για ποιο λόγο να μην τυχαίνει της απαξίας ξένων τε και δικών που έχουν ολίγας τας φρένας; Τι να τους κάνεις όλους αυτούς τους μουνάκηδες, χοντρόπετσους, αλλοπαρμένους Καραμανλήδες, Σαμαράκηδες, Παπανδρέϊδες, κακομαθημένους Βενιζέληδες και παλαιοκαθήμενες Παπαρήγες; Τους άλλους που φεύγουν και ξανάρχονται; Που πάνε ρε παιδιά; Που πάμε ρε φίλοι; Τόσο πια άβουλοι καταντήσαμε κι εμείς; Δεν υπάρχει καμιά πραγματική αντίσταση σ΄αυτή τη φρενοβλάβη που έχουν περιέλθει οι πολιτικοί μας και η πολιτικη τους;
Είμαστε όντως αλλοτριωμένοι. Υπό καθίζησιν.