ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ 2

 

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ. Ο πίνακας που ζωγράφισα, σήμερα, τελείωσα να πω καλύτερα, με καλοκαιριάτικο θέμα, πολλά χρώματα μικτή τεχνική πινέλα, σπάτουλα, θα είναι ο πρώτος με το θέμα αυτό.

"Παρά τη γνώμη φιλοσόφων κατά την αρχαιότητα το χρώμα δεν αποτελεί ειδική και βασική ιδιότητα των σωμάτων. Συγκεκριμένα ο Επίκουρος είναι από τους πρώτους που διαπίστωσε ότι ο χρωματισμός των αντικειμένων ποικίλλει ανάλογα με την ένταση του φωτός που φωτίζει αυτά, όπου και συμπέρανε πως τα σώματα δεν έχουν το ίδιο πάντα χρώμα. Στην άποψη αυτή συντάχθηκαν αργότερα ο Καρτέσιος και ο Μπόυλ. Παρά ταύτα την πρώτη βασική θεωρία περί των χρωμάτων εξέθεσε ο Νεύτωνας στο περίφημο έργο του "Οπτική".

Ο Άγγλος αυτός φυσικός απέδειξε πως το λευκό φως (ηλιακό) μπορεί ν΄ αναλυθεί σε στοιχειώδεις φωτεινές ακτίνες που περιέχουν διάφορα χρώματα. Πέτυχε αυτό με διαβάθμιση δέσμης ηλιακού φωτός δια μέσου γυάλινου πρίσματος όπου και έλαβε επί πετάσματος επίμηκες φωτεινό είδωλο που έφερε τα χρώματα της ίριδας κατά σειρά: ερυθρό, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, κυανούν, βαθύ κυανούν και ιώδες. "...διαβάζοντας λίγα για το χρώμα που γενικά οι άνθρωποι το θεωρούν κάτι εκτός από αυτό που είναι! [Το χρώμα είναι μια αίσθηση που δημιουργείται στον εγκέφαλο από μέρος της αλληλουχίας των ηλεκτρικών ώσεων που φθάνουν σε αυτόν μέσω του οπτικού νεύρου. ...αυτά λένε οι σύγχρονοι επιστήμονες για το χρώμα κι εμείς νομίζουμε πως χρώμα είναι αυτό που...ανακατεύουμε στην παλέτα μας!]

 

ΝΑ ΨΙΛΟΘΈΛΕΙ

 

 

Για να ξεφλουδίσεις μια βραστή-καυτή πατάτα,

είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις έρωτα

με μια γυναίκα που δεν ψιλοθέλει.

Κι όσο βιάζεσαι να φας την πατάτα τόσο καιγεσαι.

Και η γυναίκα τόσο καίγεται που γελά και πάει κι έρχεται από τη μια άκρη στην άλλη

 

 

Η ιδέα για μια κοινωνία των ίσων εγκαταλείφτηκε από τη γενιά μας. Οι επόμενες γενεές δε θα έχουν τέτοιου είδους φιλοσοφικές αναζητήσεις. 

ΘΆΛΑΣΣΑ

 

Δεν είναι που δε μ αρέσει η θάλασσα και τα μεζεδάκια στ ακρογιάλι όταν ξαρμυρισμένοι, ολόφρεσκοι από το ιώδιο αναζωογονημένοι από τον ήλιο, αράζαμε να πιούμε ένα ούζο, ένα ποτήρι κρασί και όλοι ήμασταν ευτυχισμένα παιδιά. Όχι, δεν είναι αυτό, ποτέ δε θα σταματήσω ν αγαπώ τ αλμυρό νερό της, το πάφλασμα των κυμάτων, τον ίσκιο των δέντρων την απόλαυση του αφρού της καθώς θα απλώνω τα πόδια μέσα της. Γιατί αυτό είναι η θάλασσα: κάτι που θέλει να μπεις μέσα του σαν θηρίο, να βουλιάξεις στο κύμα, να παλέψεις με τον καρχαρία και να τον νικήσεις,  

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

 

 Ένας πίνακας είναι οι λεπτομέρειες του, τα επί μέρους στοιχεία που τον αναδεικνύουν. Μια μικρή ΑΝΑΔΡΟΜΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ μας ζωγράφισα εδώ, χωρίς μοντέλο, μηδέ για τα πουλιά ούτε για τα σίδερα που μας σκλάβωσαν, ή τον τροχό που τον γυρίζουν όπως θέλουν άλλοι αντί για μας, ούτε για τα λουλούδια, και περισσότερο για το κλειδωμένο κουτί της Πανδώρας με το κανάτι του κρασιού να γλιστράει πάνω του, μη αφήνοντας ούτε την ελπίδα να βγει έξω, που όμως υπάρχει, -η ελπίδα- μόνο στη γνώση που απεικονίζεται με το βιβλίο, αν και οι πολλοί άνθρωποι το απαξιούν. Η μικρή ΑΝΑΔΡΟΜΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ μας, ενώνει λίγες ευτυχίες του ανθρώπου, κάτι που προσπαθεί να μας δώσει χαρά που τόσο λείπει.

 

Πάντως, για να πούμε και κάτι σοβαρό απόψε, είναι παράξενο το θέμα της αγάπης μεταξύ άντρα και γυναίκας. Και ιδίως το τελείωμα, όταν πια δεν είσαι μαζί με κάποιον που αγάπησες σφόδρα και τώρα δεν είναι τίποτε για σένα και δε σε νοιάζει που κοιμάται. Είναι αυτή η αγάπη, μιλάμε γι αυτή την αγάπη, όχι για το πως αγαπάς όλον τον κόσμο, αυτή που σ έτσουζε που σε έκανε ν ανατριχιάζεις μόνο που σκεφτόσουν ότι μπορεί αύριο να μην είμαστε μαζί. Δυνατό συναίσθημα. Οι ερωτευμένοι συνήθως ντρέπονται. Έχουν παράπονο ο ένας απ τον άλλον, γιατί με άφησες, γιατί σε άφησα κι αν γινόταν αλλιώς θα μέναμε για πάντα μαζί. Αγαπάς μια γυναίκα για λίγο; έναν άντρα που τον νοιάζεσαι, που ξάπλωσες μαζί του τόσα βράδια κι ύστερα τίποτε; είναι κάπως δύσκολο, όπως και να το κάνεις. Και τι μένει απ αυτές τις αγάπες; 

ΒΟΝΕΓΚΑΤ

 

 

Δέκα και είκοσι ώρα για μια σκληρή ανάρτηση: Αν περνούσε από το χέρι μου τα αμερικάνικα βιβλία γεωγραφίας θα αποκαλούσαν τις ευρωπαϊκές χώρες με τα ονόματα που τους ταιριάζουν: "Αυτοκρατορία της σύφιλης". ¨Δημοκτρατία της αυτοκτονίας", "Βασίλειο της άνοιας", το οποίο φυσικά συνορεύει με το "Πριγκηπάτο της Παραφροσύνης". Τάδε έφα ο Κερτ Βόνεγκατ που παρέμεινε πιστός στις ανθρωπιστικές αξίες, όπως η φιλία, η δικαιοσύνη, η συντροφικότητα, η ευγένεια, η εμπιστοσύνη στη δύναμη της απλότητας, η αντίθεση προς κάθε δογματισμό. Δυνατός τύπος απέναντι σε μας που συνεχίζουμε να ζούμε αυτή την παράνοια.

ΟΤΙ ΜΑς ΣΦΙΓΓΕΙ.

  

 

 

Εμείς ζήσαμε με ψέματα, γιατί να μη ζήσεις κι εσύ; Ωραία αρχή για να πούμε άλλο δραματικό μυθιστόρημα της ζωή μας. Της ζωής μου.
Τα ψέματα αφορούν εδώ τα κοινωνικά αγαθά, ότι ήταν πολύ λίγα, σχεδόν ανύπαρκτα. Μπαλωμένα πανταλόνια, σχισμένα παπούτσια, πολλές φορές ξυπόλυτα παιδιά-δύσκολο να το καταλάβουν αυτό οι σημερινές γενιές, πως δηλαδή γίνεται ένα παιδί να γυρνούσε στους κάμπους και στα βουνά ξυπόλυτο. Η επιβίωση χαρακτηριστικό από τα ισχυρότερα του ανθρώπου, το ένστικτο της, είναι αυτό που μας έφερε μέχρι την ΑΙ. Προσπαθώ να βρω κάποια άκρη στον ανθρώπινο κυκεώνα, πάντα με ερέθιζε να εξακριβώσω έστω μια κουκίδα, στο σύνολο της γνώσης, αυτών που γνωρίζουν και αυτών που δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι. Θλιβερή συνείδηση!
Γράφω ακατάστατα περί αυτών που εγκλωβίζουν τον ανθρώπινο νου και δεν τον αφήνουν να συλλάβει έστω λίγο από την πραγματικότητα.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Αυτή που ζούμε; αυτή που θέλουμε να είναι; ή αυτή που ονειρευόμαστε; Υπάρχουμε ή δεν υπάρχουμε; Η πραγματικότητα είναι απλή, λένε οι υλιστές: υπάρχουμε για ένα χρονικό διάστημα, σαν οντότητα, εγώ ή εσύ. Το ίδιο για άπειρον αριθμόν που περπάτησαν πάνω στον πλανήτη μας. Προσπαθώ να έχω μια στρογγυλεμένη άποψη όλων των σοφών, την γνώση των οποίων συμμάζευα τόσα χρόνια, πιστεύοντας πως μόνο μέσω αυτών μπορούσα να πλησιάσω την αλήθεια.

Και κατέληξα πως ο άνθρωπος είναι οριστικά ένα δυστυχισμένο πλάσμα. 

ΑΙ

 

 

Στους ανθρώπους πρέπει να δίνεις χωρίς επιστροφή-μόνο τότε είσαι μεγάλος. 

 

 

ΘΡΥΨΑΛΑ.

 

 

Τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι Κυριακές,

τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι μοναξιές.

Μηδέ χαρούμενο έχουν μηδέ θλιμμένο

βλέμμα, όσοι αγαπούν πετιούνται στον αέρα

Γαλάζιο βλέμμα πρωινού

πάντα γαλάζιο πέρα,

το ακριβό το γέλιο αγορασμένο,

ύφος πανάρχαιου ποιητή μηδέ καραγκιοζοπαίχτη,

να σπάει ακόμα πιο γερά το χρώμα και το φως.

Τόσα κομμάτια η ερημιά και συ ένα να μην έχεις;

Ανάλογη είναι κι η φθορά του θρύψαλλου,

ο νους πηγαίνει στο χαμό και συ με άλλους κρένεις.

Τις Κυριακές θα με ξεχνάς

σ άλλους ώμους θα γέρνεις.

Της Κυριακής τα θρύψαλα

ένα το άσπρο σύννεφο, κατάρτι ξεχασμένο.

Ένα το πέλαγος αλμυρό που θα θελες να τρέξεις.

Τόση μεγάλη θάλασσα

και συ μία να μην έχεις.

[ποίηση κωστα πλιατσικα]

 

ΜΥΣΤΉΡΙΟ

 

 

 Τι να πεις;
Μερικά πράγματα είναι αμετάκλητα . Αυτό μας δείχνει μια απολυτότητα για τους νόμους της ύπαρξης και πως τα πάντα δεν είναι σχετικά. Όπως ισχυρίζονται πολλοί. Οι νόμοι της ύλης είναι απόλυτοι για την ανθρώπινη ζωή. Υπάρχει η γέννηση κι ο θάνατος, σταθερά σημεία. Το μεταξύ διάστημα το λέμε ζωή. Ξεκινάμε από μια άβυσσο και καταλήγουμε σε μια άλλη άβυσσο, είπε χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης. Δε γνωρίζουμε τίποτε για την άβυσσο κι αυτά περί ωκεάνιος θάλασσας είναι μυθολογίες. Τουναντίον γνωρίζουμε σχεδόν τα πάντα για την ανθρώπινη ζωή. Το δράμα ξεκινά απ τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε πως δε θα υπάρξουμε ποτέ πια. Τίποτε πιο απόλυτο. απόλυτο! Και δεν υπάρχει πιο ανόητος λόγος απ αυτόν της Χριστιανικής θρησκείας, περί ανάστασης νεκρών. Και μόνο απ αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο χαζούς υπηκόους έχει αυτή η θρησκεία.
Βέβαια η ανθρώπινη ζωή συνεχίζει να παραμένει άλυτο μυστήριο παρ όλες τις προόδους των επιστημών σε όλους τους τομείς.

ΈΝΑ ΒΌΙΔΙ

 

Απόψε ρε φιλαράκια και φιλίτσες, ήθελα να φάω ένα βόδι, μοσχοαναθρεμμένο, παχούτσικο, να τάχει τα κιλά του. Τι ζέστη και ξεζέστη! μια χαρά τρώγεται το βόδι. Πίνεις και δεκαοχτώμισυ μπύρες και είσαι μια άλλη χαρά. Αλλά δεν έχω το βόδι. Αν έχετε κανένα πρόχειρο στείλτε το.

Δεν είμαστε τα πουλάκια, ούτε τα μυρμήγκια, να φροντίζουν μόνο για το φαγητό τους. Εκτός αν νομίζετε πως είμαστε. Εγώ πάντως άνθρωπος λογίζομαι, παρ όλες τις αντιρρήσεις. Πονώ και σκέφτομαι. Αν όμως μου κόψεις τα φτερά δεν θα είμαι ούτε μυρμήγκι ούτε πουλί. Γιατί και τα δυο έχουν φτερά.

Ο εγωισμός είναι τελικά ελάττωμα ή προτέρημα; Σύμφωνα με του Δαρβινιστές είναι η μεγαλύτερη αρετή των ικανοτέρων. Στην δε φύση, ο εγωισμός σπάει καρύδια. Μου αρέσει που είσαστε καλοί εγωιστές.

Eίμαστε όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το πιστεύετε αλήθεια αυτό;

Μη βγάλεις άχνα! Δε σε αντέχω άλλο, μου σπασες τ αρχίδια. Μα είναι κατάσταση αυτή με σένα μωρ αδερφέ μου; άσε με μια φορά μόνο μου...δεν το καταλαβαίνεις; Σε κουβαλάω μια ζωή...[τα χω με τον εαυτό μου μην ενοχλείστε εσείς.] Αυτός ο άλλος εαυτός δε λέει να με αφήσει ήσυχο, σας λέω αλήθεια..τον πούστη!

Η φωτογραφία είναι στημένη. Ένα πλάνο απ τη ζωή ενός ασήμαντου ζωγράφου, για μια ταινία του παλιού , καλού Ελληνικού κινηματογράφου. Λερώσαμε τα ρούχα, ρίξαμε στην παλέτα διάφορα χρώματα, στήσαμε ένα ωραίο σκηνικό, ο σκηνοθέτης είπε πως όλα ήταν υπέροχα. Η ταινία ήταν βωβή μόνο το χαμόγελο του ζωγράφου έπρεπε να λείπει, είπε ο σκηνοθέτης αλλά αυτό δεν μπόρεσαν να το σβήσουν.

Με τέτοιους απόγονους που δημιουργήσαμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα σαν έθνος. Μιλάμε για ένα μπουλούκι, που αλοίμονο σου αν πέσεις μπροστά τους. Καταλαβαίνω το δράμα των ανθρώπων -γονέων που έθρεψαν τέτοια φίδια στην ποδιά τους και κλαίω τη μοίρα τους. Το δράμα τους είναι ανελέητο. Φυσικά το κράτος δεν κάνει τίποτα και απορώ. Ως πότε άνδρες Ελλήνων; πότε θα θεσπίσουμε νόμους σκληρούς που ο καθένας αν δεν τους σέβεται θα πάει φυλακή; Έτσι δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά.

Ξέρω πως σας αρέσει η απελπισία. Ο θάνατος με παραμονεύει προτού να φτάσω στον Κάλαμο.

Έχετε δει κανέναν πραγματικά λυπημένο άνθρωπο να χασκογελάει; Όχι βέβαια. Μόνο οι δημοσιογράφοι μπορούν να σου μιλάνε για τραγωδίες και να χαμογελούν για να φαίνονται ωραίοι. Το θέμα κυρία μου είναι τεράστιο και δεν λύνεται σε πέντε γραμμές. Αλλά δεν θέλω να σας κάνω το ήδη καζανισμένο κεφάλι σας μεγαλύτερο. Απλά συνεχίστε να βλέπετε στις οθόνες, τους σύγχρονους ...

παλιές σημειώσεις μου

ΦΟΎΤΣΑ

 

-Κατάλαβες ψυχάκια;

-Εμένα μιλάς;

-Βλέπεις κανέναν άλλον εδώ;[κοιταζω γύρω, κοιτάζει κι αυτός]

-Βλέπεις τίποτα άλλο; Γιατί εσύ όλο κατι περίεργο θα δεις..

-Βλέπω την ψυχολογία της μάζας πεσμένη.

-Εγώ την πούτσα σου βλέπω πεσμένη, ο άλλος.

-Τι άλλο θα βλεπες εσύ! Τι σχέση έχει η φούτσα με την ψυχολογία της μάζας, [με ψάχνει ερευνητικά]

-Άκου μπακαλόμαγκα: Εγω, τα ξέρω όλα και μην μου κάνεις κήρυγμά. Η ψυχολογία της μάζας έχει να κάνει με την ελπίδα, με το όνειρο. Αυτη την ώρα ο Έλληνας δεν μπορεί να ονειρευτεί..

-Γιατί;[τον κόβω] Μήπως και πριν που ονειρευόταν του βγαιναν τα όνειρα;

-Δεν έχει σημασία αυτό μαλάκα. Σημασία έχει πως ο κάθε μικροαστός φτιάχνεται με την ελπίδα πως κάποτε θα κάνει το πέρασμα στην ανωτέρα τάξη. Ο Κάθε μικρέμπορας, ψιλικατζής ονειρεύεται να φτιάξει σουπερ μάρκετ..

-Και ο κάθε ταρίφαρμαν ελπίζει να φτιάξει στόλο! τον ξανακόβω.

-Ταρίφαρμαν; ψιλομπερδεύεται, ξύνει την κεφάλα του.Πετάει έξω τα χείλια του. Τέλος πάντων εσυ μια ζωή πετάγεσαι σαν πούτσα..

-Α, για να σου πώ! σηκώνω το χέρι μου και του καταφέρνω μια καραγκιοζίδικη φάπα. Δεν ουρλιάζει.

-Ενταξει ρε! κατάλαβα, εννοείς τους ταξιτζήδες. Για βλάκα με περνάς; Εχουν κι απεργία μέρες τώρα...Ε, ναι ο καπιταλισμός επιτρέπει στην μάζα το όνειρο, της δίνει κίνητρο πως θα καταφέρει το όνειρο. Κι επειδη μερικοί το καταφέρνουν...

-Ενας στο εκατομμύριο; στρίβω το μούτρο μου.

-Μπορεί και λιγώτερο.

-Δε βλέπουν πως οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί;

-Δεν βλέπουν τέτοια αυτοί.Επανέρχομαι στην ψυχολογία της μάζας. Να τώρα οι ιδιοκτήτες ταρίφαρμαν που λες εσύ, ξεκινούν απ όλα τα μέρη να έρθουν στην Αθήνα. Κα κάνουν την ήδη κολασμένη ζωή μας χειρότερη. Εσύ θα συμφωνήσεις γι αυτό το κομβόι;

-Εγω δεν είμαι ταρίφας.

-Αν ήσουν ρε πούστη μου![νευριάζει, του ξαναχώνω σφαλιάρα, κάθεται στ΄αυγά του]

-Οχι, δεν θα πήγαινα ρε. Γιατι εγω δεν είμαι μάζα..

-Και τι είσαι συ; μου λέει και τρέχει παραπέρα κοιτάζοντας με λυκίσιο μάτι.

-Εγω είμαι η μονάδα. Ξεχωρίζω. Δεν γίνομαι μπάζο.

-Και νομίζεις ότι αυτα που λες και γράφεις πως ενδιαφέρουν τον πολύ κόσμο, την μάζα;

-Ε, ναι..ανοίγω τα μάτια μου και του απαντάω φυσικά.

-Ε, πάρτες! κι μου ορμάει ο τρισάθλιος και με κάνει μαύρον στις μπουνιές.

ΡΙΧΝΕΙ ΜΙΑ ΠΟΡΔΉ

 

Κάνω λάθη. Επουσιώδη μεν αλλά λάθη. Τις περισσότερες φορές νευριάζω με τον εαυτό μου κι άλλες γελάω μαζί του, τον κοροϊδεύω και τότε κορδώνομαι αλύπητα εις βάρος του. Εσεις άμα κάνετε λάθος και το αντιληφθείτε, το συγχωρείτε εύκολα στον εαυτό σας;

Η δυσκολία να πούμε αυτό που θέλουμε είναι τεράστια.

Το πρόβλημα είναι πως αυτό το,"τι σκέφτεστε" είναι μια βρώμικη υπόθεση. Σε βάζει σε πειρασμό να το βλέπεις συνέχεια εκεί πάνω, σα να σε τσιγκλίζει ή να σου βάζει μπηχτές του τύπου: σκέψου ρε μαλάκα γιατί τον έχεις τον εγκέφαλο; Εγώ πάντως μόλις το βλέπω, ανατριχιάζω! Κάτι με σπρώχνει να σας τα πω όλα όσα σκέφτομαι και ξαναατριχιάζω. Αν τα μάθετε όλα μετά τι θα γίνει; Όπως και να το κάνεις είναι μια σαδιστική ερώτηση.

Εντάξει. Δυο λόγια θα πω για την έναρξη της Ολυμπιάδας. Δε μου άρεσε.. Οι Εγγλέζοι βέβαια προσπάθησαν να τονίσουν κάποια δυνατά σημεία του πολιτισμού τους. Σαίξπηρ και ανακάλυψη του ίντερνετ. Ευτυχώς επιμένουν πως είναι απόγονοι των Ελλήνων.

Όταν πεθάνω θα μου στήσετε άγαλμα;

Ωραία σκέψη:Θέλω να σας προκαλέσω σε μια κόντρα συζήτηση για το πόσο ευτυχισμένοι είστε και πόσο θεωρείτε τον εαυτό σας ικανοποιημένο από αυτά που έκανε μέχρι τώρα. Μήπως θα θέλατε να είστε άλλοι; Περιττό να πω πως τα ψέμματα απαγορεύονται.

Τα πολλά που γράφετε, δεν αντέχονται, τα λίγα " η ζωή είναι ένα αρχίδι κλπ" τα βαριέσαι. Πες μας τέλος πάντων τι θέλεις για να ξέρουμε αν μπορούμε να σε σώσουμε. Όλο αρχαίες ρήσεις είμαστε: αν μπορείς να χεις τα λογικά σου όταν οι άλλοι τα χουν χαμένα! Μ αυτές τις τρίχες προσπαθούμε να κρατηθούμε σε επίπεδο ασφαλείας. Γραφή εν τω προκειμένω περί υμών [Κουβέντες μεγάλων αντρών.]

Μπορείτε να μου λύσετε την απορία γιατί όλοι -μα όλοι!- παίρνουν κάποια τσιτάτα σοφών και μας τα ψιθυρίζουνε συνέχεια λες και τα γνωρίζουν αυτοί καλύτερα από μας; Νους υγιής εν σώματι υγιεί σου κοπανάει ο άλλος λες και ρίχνει μια πορδή.

Τώρα, βέβαια, μπορεί να μη σας ενδιαφέρει αλλά ο Τσαρούχης ζωγράφιζε και με απλά, πλαστικά χρώματα του κιλού. Προς επίδοξους ζωγράφους που νομίζουν πως τα ακριβά πινέλα ζωγραφίζουν αριστουργήματα.

Οι μαύροι δεν έχουν καταφερθεί ποτέ εναντίον των λευκών με ρατσιστικά συνθήματα; Κανονικά θα έπρεπε ήδη να έχουν συνηθίσει με αυτή την αντιπαλότητα με τους λευκούς. Μπορούνε να λένε κι αυτοί τόσο εύκολα πως, είσαι ένας λευκόσκυλος όπως εμείς λέμε αυτούς σκυλάραπες, ή κιτρινιάρηδες τους Κινέζους που δε βλέπω να πειράζονται και πολύ που είναι Κίτρινοι. Γιατί, παρατηρώ μια πολύ μεγάλη ευθιξία των διεθνών οργανισμών σε ζητήματα προστασίας; της μαύρης φυλής, λες και είναι το μικρό παιδί της γήινης κατάστασης, ενώ αντίθετα καμιά ίδια συμπεριφορά δεν υπάρχει όταν οι μαύροι εκφράζονται με ανάλογα συνθήματα. Αυτά με αφορμή τον αποκλεισμό της αθλήτριας του μήκους Ελληνίδας Βούλας Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου. Με τον ίδιο αίσχιστο τρόπο είχε συμπεριφερθεί στην περίπτωση των Κεντέρη- Θάνου, πριν από οχτώ χρόνια, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Το θέμα χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και από τους μαύρους και από τους λευκούς.

Αλλά για να τονώσουμε και το ηθικό των εναπομεινόντων, θα πρέπει να ρισκάρουμε την άποψη πως, ο ανθρώπινος πολιτισμός ποτέ δεν έχει φτάσει στο σημερινό επίπεδο. Άποψη που πρέπει να δεχτούμε αξιωματικά και Ιστορικά τεκμηριωμένη. Όλοι οι προηγούμενοι πολιτισμοί ήταν χειρότερα άγριοι, χειρότερα βάρβαροι ακόμα και ο λεγόμενος μέγιστος τρόπος ζωής των αρχαίων Αθηναίων.

[παλιές σημειώσεις μου στις άκρες των δακτύλων.]

ΓΚΡΈΚΟΣ

 

-Έλα εδώ ρε!

-Τι να ρθω να κάμω; μου χαλάς το κέφι δε σε μπορώ!

-Γιατί ρε, τι σου κανα;

-Έχεις παραγίνει συντηριτικούρα. Έχεις διαρκώς κατεβασμένα μούτρα..λες και σου πήρανε το βόδι

-Και τι θες να κάνω; να γελάω σαν ηλίθιος και μόνος! που είναι το βόδι; απορεί εν τέλει ο βλάκαρμαν

-Ναι, έτσι να κάμεις. Εμείς προχτές με τον Μάικ που δεν έχουμε να φάμε, μόλις του τραγούδησα το "θα σου πάρω ένα κουτί με σπίρτα" δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε το γέλιο μια ώρα!

-Γελάγατε μια ώρα επειδή είπες για το σπίρτο; σουφρώνει τα χείλια του ο αηδίας σύγχρονος Γκρέκος

-Να γελάς επειδή το νιώθεις, επειδή σου σηκώνεται ακόμα το πουλί και έχεις κέφια για αστεία, επειδή θέλεις να ζήσεις και να χαρείς, όχι να πεθαίνεις μέσα σε μαυρίλες και σεμνοτυφίες..

-Με λες σεμνότυφο επειδή είμαι σοβαρός; επειδή είμαι μετρημένος; εσύ δεν είσαι καλά!

-Αυτά σε έχουν φάει! οι σεμνοτυφίες, οι κρυμμενο-αηδίες σου, τάχα πως σου φταίνε οι λέξεις και οι εικόνες..

-Ε, πως! δεν μπορούμε να τα μηδενίζουμε όλα, υπάρχει και θεός, κουνάει το κεφάλι του ο πλερέζαρμεν

-Υπάρχει ε;

-Ποιο; το βόδι; κοιτάζει γύρω του με τρόμο

-Κι άμα σου πω και το άλλο θα φύγεις τρέχοντας και δε θα μου μιλάς εσαεί..

Μένει να με κοιτάζει σαν χάνος.[πως κοιτάει ο χάνος; έχετε δει ψάρι να σε κοιτάει;]

-Αλλά εγώ θα σου το πω εσύ έτσι κι αλλιώς: φοβάσαι γι αυτό δε γελάς! γι αυτό γίνεσαι σεμνότυφος και τάχα ταπεινός. Φοβάσαι τις λέξεις, τις εικόνες.. μόλις δεις ζωγραφισμένο μουνί κάνεις σαν να μην το βλέπεις-μήπως και το είδες καμιά φορά κατάμουτρα;

-Εσύ από αυτά που κάνεις πήγες χαμένος!

-Ενώ εσύ πήγες μπροστά! πα να φύγω δε σε αντέχω Γκρέκο, μου χαμηλώνεις το ηθικό που σε βλέπω μέσα σου κι απ έξω σου μαυρισμένο. Και το χειρότερο που δε βλέπω να αλλάζεις ούτε με χειρόφρενο!

 

Η ΤΥΧΕΡΉ ΜΟΥ ΜΈΡΑ 2

Κατέβαινα την Ιπποκράτους χτες το πρωί και κάτι, όταν στη διασταύρωση με την Σόλωνος, διαβαίνοντας απέναντι, πήρε τον μάτι μου τον χοντρό ταξιτζή που παράτησε το ταξί με τα κλειδιά στο καντράν και βγήκε στο πεζοδρόμιο, σχεδόν έπεσε πάνω μου, που πας έτσι βιαστικός, του λέω, να φάω μια τυρόπιτα με έκοψε η πείνα, μου λέει, πάρε μια μπουγάτσα του κλείνω το μάτι, με την τυρόπιτα θα διψάς. Δίκιο έχεις, μου λέει και ορμάει στη μπουγάτσα, ενώ εγώ πηδάω σβέλτα μέσα στο ταξί, στη θέση του οδηγού, πατάω γκάζι και εξαφανίζομαι στο κενό, ενώ ο ταρίφας έχει μείνει με τη μπουγάτσα στο ανοιχτό στόμα να κατακυλάει και στη χοντρή κοιλιά του. Που πας; περίμενε! άκουσα τις φωνές του, πρωί και κάτι ήταν, τι μέ ένοιαζε, εγώ είχα ένα ταξί και διολισθούσα πέρα στην Πατησίων, τι ωραία, έβρεχε κίνηση πολύ δεν είχε, οπότε, μες τη βροχή, πρωί και κάτι μου σηκώνει το χέρι μια ξανθιά, ταξί! ταξί! φωνάζει κι εγώ σταματώ μπροστά της κι ανοίγω την μπροστινή πόρτα. Μπαίνει μέσα γελαστή, πανγέλαστη, όμορφη, εσύ δε μοιάζεις με ταρίφα, μου κάνει και με εξετάζει, ναι, όχι, δεν είμαι, τα ψιλομπερδεύω αλλα δεν πειράζει, είσαι ωραίος! την ακούω που ανοίγει τα πόδια της και τρέχω, τρέχω πρωί και κάτι προς την Εθνική οδό, που πάμε; ουρλιάζει η ξανθιά, αυτός δεν είναι ο δρόμος μου, ούτε ο δικός μου! ουρλιάζω κι εγώ και σταματώ σε μιαν άκρη γκρεμόδασους. Με κοιτάζει, είναι πρωί και κάτι, μου λέει αναψοκοκκινισμένη καθώς εγώ πέφτω πάνω της, αυτή ανοίγει τα πόδια, το ταξί τραντάζεται, τα τακούνια χτυπάνε στον ουρανό, τι μου κάνεις! προλαβαίνει να φωνάξει μια - δυο φορές αλλά μετά φωνάζει αλλιώτικα, κάποιοι μας ακούνε κι όταν τελειώνουμε βλέπουμε τις φάτσες γύρω από τα τζάμια που, αφού απήλαυσαν το μάτι εξαφανίζονται ως δια μαγείας, σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα, λέω στην ξανθιά, πως σε λένε, με ρωτάει, χαρούμενη, ευτυχισμένη, κι εμένα, μου λέει, ναι γιατί σε βρήκα στο δρόμο μου, πως σε λένε; Νίκο, απαντώ, τι σημασία έχουν τα ονόματα πάμε να φύγουμε από εδώ τώρα θα μας κυνηγάει όλη η αστυνομία και βλέπω τα πρώτα περιπολικά κάπου πίσω μας, στο βάθος να ξεσκίζουν με τις σειρήνες τους τον κόσμο μας. Εμάς κυνηγάνε; απορεί η ξανθιά καθώς φοράει την κυλότα της κι εγώ ξεκινώ σαν σίφουνας, οι τροχοί στριγγλίζουν, η άσφαλτο σπιθίζει, είμαι πιο γρήγορος απ τους μπάτσους, χάνομαι πίσω και μακριά. Ηρεμώ. Οδηγώ σε έναν παράδρομο κάπου στην Ακράτα. Δεν έχω ξανάρθει εδώ! κάνει με τρόμο η ξανθιά. Πως σε λένε; την ρωτώ. Νίκη, μου λέει, τι σημασία έχουν τα ονόματα, ακόμα είναι πρωί και κάτι, δεν πάμε για κανέναν καφέ; Ναι, λέω, πάμε κι αράζουμε στην κεντρική καφετέρια, οπότε μας πλησιάζει ο παραθαλάσσιος μπάτσος, μήπως είδατε κανένα ταξί; μας ρωτάει, όχι! απαντάμε ταυτόχρονα εμείς οι δυο, κάποιος έκλεψε ένα ταξί, μου είπαν τώρα στο ασύρματο αλλά ποιος νοιάζεται! λέει και εξαφανίζεται στην πολυθρόνα του, ενώ εμείς κυλάμε στην άβυσσο του πρωινού, παίρνουμε ένα φραπέ στο χέρι κι ορμάμε στην παραλία των ονείρων.

[Από τα μικρά ΣΑΤΙΡΙΚΑ μου.--μόλις γραφέν σήμερα το πρωί!]

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ. ΤΟ ΝΈΟ ΜΥΘΙΣΤΌΡΗΜΑ

 

Ο Άντον χαμογελούσε ή μειδιούσε. Τέλος πάντων κάπως γελούσε καταλαβαίνοντας τον τυχερό πατέρα, ενώ μέσα του ένιωθε μια χαρά που θα ζούσε κοντά σε μια τέτοια υπέροχη γυναίκα. Ο εκδότης σκεφτόταν μόνο πως η κόρη του έπρεπε να έκανε μια ζωή ευτυχισμένη χωρίς να της λείπει τίποτε.
Ωστόσο η Νέλα Περδίνη είχε εισβάλλει στον χώρο.
-Καλημέρα μπαμπά, είπε αγκαλιάζοντας τον. Ύστερα γύρισε στον Άντον. Καλημέρα κύριε Φιεράτο, είπε όσο πιο σεμνά και απλά μπορούσε.
Σκέφτηκε τα όνειρα που έκανε παιδί. Αστραπιαία. Μπαμ, οι ήρωες του Τρωικού πολέμου, κι ο πατροκτόνος Ορέστης. [Δε θα δικαιολογηθούμε τώρα γι αυτόν ή τις Ερινύες που τον κυνηγούσαν μέχρι τον Άδη αλλά είναι δύσκολο να σκοτώσεις τον πατέρα σου]
Λες να το γράψω έτσι; μια δοκιμή κάνω.
-Ότι καταλαβαίνω είναι πως είσαι μοντέρνος συγγραφέας! Είπε ο Αριστείδης.
-Μπα! Κλασικός! Επεσήμανε αυτός. Έχω μια ευρυγνωσία.
-Το Άντον Φιεράτος είναι ψευδώνυμο μπαμπά! Επεσήμανε η Νέλα. Συνεχίζοντας να είναι πάντα μόνη σε έναν κόσμο μουσικής περιδίνησης. Έχοντας πάντα κατά νου πως οι άνθρωποι δεν είναι ένα πράγμα μόνο: η φαιά τους ουσία. Ο εγκέφαλος.
-Ο Καζαντζάκης σε μια συνομιλία μας, μου είπε πως υπάρχει θεός κι αυτοί τον αφόρισαν, μονολόγησε ο εκδότης.
-Ωωωωωω! Μπιγκ τλακ...οεοεοεοεοε! Αναφώνησαν και οι δυο.
Η επαναφορά στην πραγματικότητα άρεσε στον συγγραφέα, ποτέ στη Νέλα που πετούσε στα σύννεφα. Όλα έπρεπε να είναι ιδανικά, όλα να έχουν μια τάξη, έναν σεβασμό, μια ηθική ταυτότητα, και ιδιαίτερα ο Χριστιανισμός. Και είναι απίστευτο πως είχαν καταφέρει οι μπάσταρδοι να πείσουν ολόκληρο τον κόσμο πως ο Χριστός αναστήθηκε και πως οι πιστοί του έπρεπε να κοινωνούν το σώμα και το αίμα του. Μια βαριεστημένη ιστορία των Εβραίων που δεν θα μπορούσε να πείσει ούτε ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας κατόρθωσε να έχει οπαδούς τον μισό πλανήτη γη.
Τα γεγονότα όμως, όχι τα τεκταινόμενα όπως νομίζουν πως είναι, κάποιοι ηλίθιοι. Τεκταινόμενα είναι αυτά που προσχεδιάζονται να γίνουν, όχι αυτά που γίνονται. Γκέκε;
Γεγονός ήταν πως ο Αριστείδης Περδίνης είχε εντυπωσιαστεί από τον νέο συγγραφέα. Αλλά προείχαν άλλες εργασίες αυτή την ώρα. Τη στιγμή διάολε!
-Σας αφήνω, είπε απλά. Έχω συμβούλιο κι ακούμπησε το βιβλίο που τόση ώρα κρατούσε στα χέρια του, πάνω στο γραφείο. Το βιβλίο έπεσε. Ο Αριστείδης δεν το πρόσεξε. Αποχώρησε μ ένα χαμόγελο. Η Νέλα έτρεξε να προλάβει να μην πέσει το βιβλίο, δεν τα κατάφερε. Το βιβλίο έπεσε ούτως ή άλλως.
Ο Άντον την πλησίασε τρυφερά, τη στιγμή που το σήκωνε από κάτω, το πήρε απ τα χέρια του, τρυφερά, τ ακούμπησε προσεκτικά στο γραφείο κι ύστερα την αγκάλιασε και τη φίλησε. Ήταν μόνοι τους σε έναν κόσμο, παράξενο, ελκυστικό. Κόλλησαν τα χείλη τους ηδονικά, η Νέλα ποτέ δεν είχε νιώσει έτσι.
Κι ο Άντον συναίνεσε. Η ωραιότητα αυτού του κόσμου συνίστατο κατά κάποιον τρόπο και στον έρωτα ή ένα μεγάλο κομμάτι της γήινης πραγματικότητας των ανθρώπων, ήταν απόλυτα συνδεδεμένο με αυτόν: τον έρωτα. Έναν από τους μεγαλύτερους θεούς των Αρχαίων Ελλήνων. Μετέπειτα ξέπεσε στην αθλιότητα του Χριστιανισμού. Και στη Μπούρμα του Ισλάμ.
Ο Άντον είχε γνωρίσει μια Χριστιανομουσουλμάνα, την Άλβιν, απ τους γιατρούς χωρίς σύνορα που έκανε έρωτα κατακόρυφα, η οποία τον αγάπησε αλλά τελικά ταξίδεψε στην Καλιφόρνια όπου είχαν μετακομίσει οι γονείς της κι έτσι χάθηκαν τα ίχνη της στο υπερπέραν.
-Τι σκέφτεσε; ρώτησε η Νέλα.
-Τίποτε, είπε ψέματα.

Ο Φάνης Περδίνης πηδούσε απ τη χαρά του, γελούσε κι έπινε μπύρες. Πολλές μπίρες με ιώτα ή με ύψιλον. Ψηλός κοντά στα δυο μέτρα, αρρενωπός, έμοιαζε με τον Έλβις Πρίσλευ. Χαώδης, ανοικονόμητος.

-Ώστε δεν έχεις λεφτά! Άνοιξε πελώρια τα μάτια του. Ωραία! Θα σου δίνω εγώ κάθε μήνα για να πληρώνεις το ενοίκιο, να πάρε! Και του δωσε πεντακόσιες χιλιάδες δραχμές.
-Μα δεν έχω να στα επιστρέψω, έκανε ο Άντον Φιεράτος.
--Δεν τα θέλω πίσω! στα δίνω γιατί σε θεωρώ αδερφό μου.
-Επειδή θα παντρευτώ την αδερφή σου; απόρησε αυτός βάζοντας τα χρήματα στην τσέπη.
Είχαν συναντηθεί στο καφενείο Μουριά που το είχε ένας ηλίθιος Μάνθος ή Σπύρος ή βλάχος από τα Τζουμέρκα κι έπιναν. Και μιλούσαν. Δεν τους ένοιαζαν οι άλλοι αν και ο Φάνης κοιτούσε πολύ τις γυναίκες. Όλες τις γυναίκες. Κουτσές, στραβές, ανήμπορες, αυτές επί το πλείστον, τις όμορφες τις απέφευγε ευσχήμως.
-Θα την παντρευτείς αλήθεια; άνοιξε τα μάτια του. Εγώ δεν σε πιστεύω! Ακούω, όλα όσα μου λες, και είσαι έξυπνος ρε! Πως να σου πω, είσαι έξυπνος και όμορφος.
Ο συγγραφέας τον κοίταζε και σκεφτόταν αν είχε κάτι μες την φαιά του ουσία αλλά πράγμα παράξενο τον συμπαθούσε αυτόν τον τρελάρα. Όχι από οίκτο, δεν τον λυπόταν, προσπαθούσε να βάλει σε μια συνομοταξία την επιπεδότητα του Φάνη αλλά και αν παράλληλα είχε αισθήματα ή συναισθήματα ένας τέτοιος άνθρωπος.
Τη φοβόταν αυτή τη φάρα των ανθρώπων όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά περισσότερο που καταλάβαινε πως μπορούσαν να κάνουν τα πάντα, χωρίς να σκέφτονται συνέπειες, ευθύνες ή και ν απολογηθούν σε κάποιον τόσο για τις καλές και πόσο μάλλον για τις κακές τους πράξεις. Και τότε ένιωθε ανήμπορος, δεν μπορούσε ν αντιμετωπίσει τους ηλίθιους και τους μεθυσμένους.
-Ο πατέρα σου; δε σε προσέχει…
-Ο πατέρας μου::: τον έκοψε με κάποια έξαψη. Ξέρεις τι είναι αυτός; χμ, μόνο για τη γυναίκα του και την αδερφή μου νοιάζεται. Να ξερες τι είναι αυτός!
-Μα είναι καλός, έξυπνος, έκανε περιουσία, χρήματα…
-Να τα βράσω τα λεφτά του! Τίποτα δεν έκανε. Εσύ κάνεις! Εσύ είσαι σπουδαίος. Ο πατέρας μου ένα τίποτε! Το κατάλαβες; κι έπινε μπύρες.