ΤΕΧΝΕΣ-ΓΡΑΜΜΑΤΑ-ΛΟΓΟΣ-ΣΑΤΙΡΑ
η πιο ωραία ζωή είναι η ψεύτικη και οι περισσότεροι των ανθρώπων ανόητοι…
γράφει η Κατερίνα Σιδέρη
Ο σημερινός ήρωας του βιβλίου, είναι ο Γιάννης Παράμετρος. Ένας άνδρας γύρω στα 50, όμορφος, με δική του φιλοσοφία, με ιδέες ιδιότροπες θα μπορούσε να πει κάποιος, που λατρεύει το αλκοόλ και φοβάται το νερό και τα ύψη. Διαβάζοντας το βιβλίο κατέληξα ότι ο Γιάννης σπάνια λύγιζε, ποτέ δεν έκλαιγε, δεν αγαπούσε και δεν αγαπιόταν. Άνθρωπος από μάρμαρο; Ίσως, ο κάθε αναγνώστης θα κρίνει με τα δικά του μέτρα και σταθμά και θα δώσει χαρακτηριστικά στον ήρωα Γιάννη.
Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία του, την πορεία του στη ζωή, τους ανθρώπους που κατά καιρούς τον πλαισίωσαν και τις επιλογές του που διαμόρφωσαν τη ρότα της ζωής του.
Θα μας γνωρίσει την πόρνη Ντίνα, τον Μούργο που περιμάζεψε από τον δρόμο, τους περίπου 300 συναδέλφους του με τους οποίους συνυπήρξε για ένα διάστημα της ζωής του, τον Μπράτσο και τον πολύτιμό θησαυρό του, αλλά και τον αστυνόμο Σαμψωνίδη που η ιδιαίτερη επικοινωνία τους και ίσως η εμμονή ενός εκ των δυο, θα κρατήσει χρόνια.
Ο Γιάννης βίωσε πολλά στη ζωή του, δάμασε ή και όχι τις αδυναμίες του, δοκίμασε τις αντοχές του, ρίσκαρε με το αζημίωτο και δεν σταμάτησε να αναζητά ψήγματα ελπίδας αλλά και το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής του.
Μια ανατροπή ενός τρακτέρ, μια πυρκαγιά που καίει μέρες, η αδυναμία στη Μαλαματίνα το εθνικό ποτό των μπατίρηδων, η εργασία ως σερβιτόρος, η ενασχόληση με το διάβασμα, ένα λιτό, εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο και η θρησκόληπτη Ευγενία που ζει κάτω από το περιοριστικό καθεστώς μιας μάνας, είναι σημεία του βιβλίου που απομονώθηκαν στη μνήμη μου και αναζητούσαν τη σύνδεσή τους με τη συνέχεια του βιβλίου.
Θα διαβάσουμε για μια παλιά μηχανή Χάρλεϊ που αλλάζει χέρια, για τον συνεταιρισμό με τον Βίκινγκ Μιχάλη ο οποίος φορά τραγιάσκα και ποτέ δεν την αποχωρίζεται, για μια δουλειά που πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, αλλά και για τις κακές σχέσεις του με την Ευτέρπη που δεν προβλέπεται να βελτιωθούν.
…η πιο ωραία ζωή είναι η ψεύτικη και οι περισσότεροι των ανθρώπων ανόητοι…
Τι είναι αυτό που αναζητά ο Γιάννης;
Υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να σταθεί ικανό και να τον κάνει να αποκτήσει συναισθήματα;
Έχει ηθικούς φραγμούς ικανούς να τον σταματήσουν;
Γιατί δεν νιώθει σύνδεση με τίποτα και με κανέναν;
Πως αναγνωρίζεται η αγάπη και πως μπορεί να γίνει αποδεκτή;
Ποια η θέση του χρήματος στη ζωή;
Πολλές ερωτήσεις γεννιούνται αβίαστα κατά την ανάγνωση, επωάζουν και κάποιες από αυτές βρίσκουν απαντήσεις. Κάποιες άλλες, χρειάζεται να σκάψεις πιο βαθιά, να ψυχολογήσεις με επιμονή τον χαρακτήρα του ήρωα και ίσως, φτάσεις να βρεις τα απόκρυφα σημεία της ψυχής του.
Σειρά έχει η Μόνικα που εισβάλει στον πεδίο των επιχειρηματιών, ένα ταξίδι στη Σαντορίνη για σκέψη και περισυλλογή, η επωνυμία Only You και η Ρόσα Πάβλοβα που μπλέκεται στα πόδια του πρωταγωνιστή μας, η Βαλκυρία του Βάγκνερ, αλλά και η γκαλερί του Καραμπεριά.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Κώστα Πλιάτσικα, ένα σύντομο βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…είμαι ένας άγνωστος μέσα σ’ έναν κόσμο όπου όλοι προσπαθούν να γίνουν διάσημοι. Εγώ δεν έχω κανέναν προορισμό…
Έρωτες, ποτό, μπαρ, γυναίκες, κραιπάλη, τζόγος, ενοχές, χαμένοι θησαυροί, οικογένεια, λιμάνια αλλά και φυλακές, είναι σταθμοί του Γιάννη που λάξευσαν τον χαρακτήρα του.
Θα βρει ένα απάνεμο λιμάνι να καταλαγιάσει τους χτύπους της καρδιάς του;
Θα βρει το άλλο του μισό;
Την ψυχή που θα κουμπώσει ακριβώς με τη δική του;
Κανείς δεν ξέρει. Ίσως ακόμα, ούτε ο ίδιος…
Κλείνοντας, θα θέσω άλλο ένα διπλό ερώτημα στον αναγνώστη, ικανό για περισυλλογή και σκέψη.
Ο Γιάννης Παράμετρος, θα μπορούσε να έχει κοινά με τον Αϊνστάιν και ποια τελικά είναι η παράμετρος του Αϊνστάιν την οποία επιλέγει ο συγγραφέας για τίτλο του βιβλίου του;
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:
Μόνο κάτι πουλιά πέταγαν δώθε κείθε. Τα πουλιά, σκέφτηκε, είναι από τα πιο άσχημα είδη που υπήρχαν σ’ αυτόν τον κόσμο. Ούτε τ’ αγαπούσε, ούτε τα μισούσε. Ο Γιάννης Παράμετρος δε μισούσε τίποτε. Απλώς αγαπούσε περισσότερο τα δέντρα ακόμα πιο πολύ κι απ’ τους ανθρώπους: τα πεύκα, τις ελιές, τα πλατάνια, όλα τα δέντρα. Ακόμα κι όσα είχαν αγκάθια για να προστατευθούν από την κακία των ανθρώπων.
Ο Μάικ περίμενε να γίνει κάποτε η μεγάλη επανάσταση των φτωχών. Έλεγε ότι τίποτε καλό δεν μπορείς να βρεις πίσω από τα κάγκελα και πως καμία φυλακή δεν είναι καλύτερη από τις άλλες.
Είναι ωραία η ζωή; αναρωτιόταν συχνά ο Γιάννης Παράμετρος. Δεν ήξερε ν’ απαντήσει με σαφήνεια. Ότι είναι κακιά η ζωή, το έβλεπε, το ζούσε: άνθρωποι είχαν βγάλει τις καρδιές άλλων συνανθρώπων τους ως θυσία σε θεούς· άλλοι τους τηγάνιζαν σε καυτό λάδι, άλλοι τους τύφλωναν, τους σταύρωναν, τους παλούκωναν, τους έριχναν μια σταγόνα στο κρανίο μέχρι να τρελαθούν. Δεν χρειαζόταν περισσότερες αποδείξεις γι’ αυτό.
«Η ζωή είναι ωραία», απαντούσε ο Μάικ.
Γιατί σκοπός του ανθρώπου είναι η ελευθερία που δεν φυλακίζεται, ακόμα και πίσω από τα πιο ισχυρά δεσμά.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα του βιβλίου.
Ο Κώστας Πλιάτσικας γεννήθηκε το 1954 στη Θεσπρωτία και ζει στην Αθήνα. Είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος και συγγραφέας. Έχει κάνει αρκετές ατομικές εκθέσεις και πολλά έργα του κοσμούν σπίτια και δρόμους ανά την Ελλάδα. Διατηρεί εργαστήρι ζωγραφικής στην οδό Μαυρομιχάλη 102, στα Εξάρχεια.
Εργάστηκε σε εφημερίδες, στο σκίτσο και στη γελοιογραφία. Άρθρα, διηγήματα και γελοιογραφίες του έχουν φιλοξενηθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Εξέδιδε και διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό «Δρόμος», αργότερα το «ΔΙΑΣΧΙΖΩ», το οποίο συνεχίζει την πορεία του ηλεκτρονικά. Έχει καταπιαστεί σχεδόν με όλα τα είδη λόγου: σενάριο, μυθιστόρημα, διήγημα, ποίηση, θέατρο, δοκίμιο.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος εκδοτική.
Το μυθιστόρημα του Κώστα Πλιάτσικα Η Παράμετρος του Αϊνστάιν εστιάζει στον Γιάννη Παράμετρο, έναν αθώο και αγνό άνθρωπο που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο γεμάτο αδικίες, κακίες, και συγκρούσεις. Ο Γιάννης αντιμετωπίζει συνεχείς προκλήσεις, όπως φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες, συνθήκες φυλάκισης, προδοσίες, και αγάπες. Παρά τις δυσκολίες, διατηρεί τη ψυχραιμία του, ενώ η στάση του προς τη ζωή αποπνέει έναν σχεδόν φιλοσοφικό στοχασμό. Το τέλος της ιστορίας, με την αποκάλυψη μιας προσωπικής αλήθειας, συνδέεται άρρηκτα με τον τίτλο του βιβλίου, κλείνοντας έναν κύκλο σκέψεων και συναισθημάτων.
Ο Κώστας Πλιάτσικας χρησιμοποιεί έναν λιτό αλλά ουσιώδη τρόπο γραφής, καθιστώντας το κείμενο προσιτό και κατανοητό. Η πλοκή κινείται μέσα από διαλόγους και εναλλαγές σκηνών, διατηρώντας τη ροή ζωντανή και τον αναγνώστη ενήμερο. Η περιγραφή των σκηνικών είναι παραστατική, ενώ οι φιλοσοφικές προεκτάσεις του έργου εμπλουτίζουν το περιεχόμενο χωρίς να βαραίνουν το κείμενο. Ο ήρωας ενσαρκώνει μια ιδέα πέρα από τον εαυτό του, κάτι που προσδίδει ένα ουδέτερο αλλά βαθιά ανθρώπινο στοιχείο στο μυθιστόρημα.
Το βιβλίο αγγίζει θέματα κοινωνικών ανισοτήτων, διακρίσεων φτωχών και πλουσίων, συνθηκών φυλάκισης, προδοσίας και αγάπης. Με επίκεντρο τον Γιάννη Παράμετρο, ο συγγραφέας παρουσιάζει τη διαρκή αναζήτηση για ελευθερία και δικαιοσύνη, τονίζοντας τη σημασία της αθωότητας και της πίστης σε αξίες που υπερβαίνουν τη σκληρή πραγματικότητα.
Δυνατά Σημεία
Αδύναμα Σημεία
Η Παράμετρος του Αϊνστάιν είναι ένα βαθυστόχαστο μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί. Με ισχυρά κοινωνικά και φιλοσοφικά μηνύματα, εξιστορεί τη ζωή ενός ανθρώπου που αντιστέκεται στην κακία του κόσμου με την αγνότητα και την πίστη του στην ελευθερία. Το βιβλίο αποτελεί μια αξιόλογη επιλογή για όσους αναζητούν ένα ανάγνωσμα που συνδυάζει λογοτεχνική αρτιότητα με υπαρξιακούς προβληματισμούς.
Της Αλεξίας Βλάρα, 26/2/2025
ω Το
έργο είναι κάκιστο, αυτό που προσπαθεί ν απεικονίσει, ανύπαρκτο
πρόσωπο, ο όχλος διψάει για αφορμές να κλάψει, να φωνάξει, να οδύρεται
και να χτυπάει το γαϊδούρι ενώ του φταίει το σαμάρι. Λίγο κακό για το
τίποτε. Όποίος ιστορικός σεβασμός-εδώ είπαν τον Κολοκοτρώνη γκέι, όταν
οι ίδιοι οι δεσποτάδες δεν δείχνουν σεβασμό σ αυτό που πρεσβεύουν, τι να
σου κάνει η κυρία που πιστεύει στην παναγιά σαν μητέρα του θεού;. Έχω
δει σε "έργα τέχνης" ότι πιο παρανοϊκό μπορεί να φανταστεί
κανείς, ένα σκατό πεταμένο σε καμβά, άνθρωπος που παίρνει πίπα στον
εαυτό του, το μαύρο τετράγωνο του Μάλεβιτς που προβάλλει την ανθρώπινη
νοημοσύνη, το μεγάλο άσπρο του Ροτθκο. Οι Αρχαίοι Έλληνες όρισαν
καλλιτεχνία την τέχνη που εξυμνεί το ωραίο για την όποια ευαρέσκεια των
ανθρώπων, για την ευχαρίστηση εκτός του τρώγειν και γαμείν.
Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να συλλάβεις τι ακριβώς είναι ο άνθρωπος. Το σύνολο του αλλά και κατά μονάδες.Οι χαρακτήρες, δηλαδή το DNA Και για ποιο λόγο υπάρχουν οι άνθρωποι. Σκέφτομαι σοβαρά περί τον λόγο που υπάρχουμε και τι συμφέροντα, συμπαντικά, εξυπηρετούμε. Η καλύτερη φιλοσοφία που εκφράζει και μπορεί να δώσει κάποιες απαντήσεις είναι ο Υλισμός. [Παρ όλα αυτά η ανθρωπότητα κινείται χιλιάδες χρόνια μέσω της μεταφυσικής και του Ιδεαλισμού, όσον αφορά τις βασικές πληροφορίες για την στατιστική των πολλών ανθρώπων και πως διαβιούν αυτοί.] Δύο πράγματα εντελώς ανίθετα αλλά που συνυπάρχουν: Λαϊκισμός [μεταφυσική] και επιστήμη.[Υλισμός].
Δεν μπορώ να συλλάβω την έννοια άνθρωπος, ούτε στην ολότητα, μηδέ στο λίγο. Αν δηλαδή είναι ανόητο όπως ζούμε ή αν μπορούσαμε ν αλλάξουμε αυτόν τον τρόπο που επινοήσαμε εξ αρχής αυτής της ζωής; η επιστήμη έγινε σχεδόν ο απόλυτος κυρίαρχος με τον υπολογιστή αλλά ο κυρίαρχος λαός πιστεύει ακόμα πως υπάρχουν άγιοι, κάνει σταυρούς και ανάβει κεριά. Τον υπολογιστή για να τον εμπιστευτείς πρέπει να τον μάθεις, επειδή είναι υπαρκτός, άρα υλικός, ενώ τον άγιο και τον θεό που είναι ανύπαρκτοι πως να τους συλλάβεις;
Ο καθένας άνθρωπος είναι και δεν είναι τίποτα, Ο αριθμός των ανθρώπων που περπάτησαν στη γη είναι αναρίθμητος και θα είναι εσαεί έτσι, άρα υπάρχουν αξιώματα στη φιλοσοφία εκτός από τα μαθηματικά αξιώματα. Η μονάδα, βλέπε Σωκράτης, Ζουκενμπερκ και αρκετοί άλλοι με βάση την Ιστορία και ο Λιαντίνης δηλαδή κατά κάποιον τρόπο ορισμένοι άνθρωποι ξεχωρίζουν από το πλήθος. Έχει καμιά αξία αυτό; εννοώ φιλοσοφική. με βάση τον υλιστικό νόμο και οι δυο θα πεθάνουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο.
Βλέπω πως εξοικειώνονται με γρήγορο τρόπο οι γενεές και εκπλήσσομαι, πως ο βλάχος πιάνει το κινητό, μιλάει στο ηχείο, γράφει μηνύματα, παρακολουθεί τικ-τοκ.
ΚΑΡΙΈΡΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟ. Περίπου το 1980 είχε εκδο θεί το πρώτο μου βιβλίο κι έκανε κάποια μικρή αίσθηση στο χώρο. Διατηρούσ...