ΠΩΣ ΣΕ ΛΈΝΕ ΕΣΈΝΑ;

 

ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ ΕΣΕΝΑ ;

Δεν είχα ποτέ μια γυναίκα που να την έλεγαν Ρία. Δηλαδή Ελευθερία. Διαλέγουμε άραγε κι από τα ονόματα ένα σύντροφο; Το θέμα έχει λίγο πλάκα, μου λέει ο φίλος μου ο Λεφτεράκης. Για σκέψου να έχεις μια γυναίκα που την λένε Αφροξυλάνθη; Ή έναν γκόμενο Σωτήρη; Μπρρρρ! Ζαχαρίας! Συμπληρώνει και κάνει γκριμάτσες αηδίας. Θα μπορούσες εσύ, μου λέει και με δείχνει, εσύ να ζήσεις με μια Ανδρονίκη; Όχι, θα της άλλαζες κατευθείαν όνομα. Παραδέξου το, εγώ δηλαδή, συνεχίζει ακάθεκτος δε θα μπορούσα ν αντέξω ούτε λεπτό έναν Μανωλιό, άκου Μανωλιό! Μα εσύ είσαι άντρας του λέω παραξενεμένος. Είμαι; Απορεί και γω τον κοιτάζω σαν να τον βλέπω για πρώτη φορά. Που ξέρεις; σκέφτομαι, μπορεί να το γύρισε κι ο Λεφτεράκης, σ αυτό τον κόσμο όλα γίνονται. Αλλά ας γυρίσω στα ονόματα. Υπάρχουν πράγματι μερικά που μου αρέσουν, δηλαδή θα μου άρεσε μια γυναίκα που να τη λένε Ηρώ. Ίσως και Σμάρω αλλά ποτέ Σταυρούλα Σταυριανή και τα λοιπά. Δεν μπορεί μια Ηρώ να μην είναι ωραία, ούτε η Σμάρω αν και τώρα που το συλλογιέμαι, κανονικά τα ονόματα θα πρεπε να μπορούμε να τα αλλάζουμε όταν μεγαλώνουμε και καταλαβαίνουμε, γιατί όταν μας τα δίνουν φυσικά δεν έχουμε θέση.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για τα δύσκολα. Αλευρόμυαλοι αυτό χρειάζεται απάντηση: η ζωή είναι για λίγους; ή για όλους; Αλλά εδώ που τα λέμε κοριτσάκια, δεν έχω και πολύ εμπιστοσύνη στην κριτική σας . Απλά πιστεύω πως όσα πάρει ο άνεμος είναι κατά βάση η ζωή του μέσου και κάτω ανθρωπάκου. Στην ουσία δηλαδή, κανέναν δε νοιάζει γιατί ήρθε εδώ πέρα.

Η ζωή δεν είναι για λύπηση. Η ζωή είναι για τη χαρά, όχι για την αγωνία του αύριο-αν θα έχουμε να φάμε. Τη ζωή, λοιπόν μερικοί άνθρωποι την κάνουν για κλάματα. Συνέχεια τους βλέπεις μουτρωμένους, συνέχεια θέλουν ν αποθηκεύουν χρήμα. Είναι να τους λυπάσαι τέτοιους ανθρώπους, ποτέ δε θα νιώσουν λέφτεροι.

Τελικά αλευροπίτουρες όλα έχουν πλάκα εδώ μέσα. Κι όλα σοβαρά είναι. Αλλά αυτό ρε μανταμίτσες με τους κοινούς φίλους ε; δεν είναι πρώτο; Δεν υπάρχει άνθρωπος αυτή τη στιγμή στον πλανήτη που να μην έχω έναν κοινό ..φίλο μαζί του. Χτες μου χτύπησε ένας Ινδός μια αίτηση φιλίας και τι βλέπω; πως έχουμε 50 ! κοινούς φίλους. Άσε, για την Ελλάδα δεν το συζητώ, είμαστε όλοι κοινοί φίλοι. Καλησπέρα φτωχοί μου άνθρωποι.

ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΉΣ

 

Μπορεί να βγω στο κλαρί, που ξέρεις; όλα γίνονται σ αυτή τη ζωή. [και του σπανού τα γένια γίνονται σήμερα, παλαιότερα όχι!]

Καθαρεύουσα

 

 

Ηώιππος ξύλινην τε γλώτταν εποίει, πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις, Έλλησι τοις Τρώοις συν Αθηνά χαριστήριον, Δουρείω ίππω τη συμβουλή κελεύων, ίνα ή τα δε εσαεί υπό Έλλησι ή εκείνα πάντα υπό Γερμανίοις γέννηται, ότι τοίσι μάγισσοι περί των πάντων πρηγμάτων, ούτε γαρ ηδύ ούτε αγαθόν εστί, το δε πλήθος φέρει γνώμη αλλά τις ρητορεύει; 

Τουλάχιστον η γενιά μου πρόλαβε να πάρει μια μυρουδιά από αυτή την υπέροχη γλώσσα. 

ζει ο σιρχαν-σιρχαν;

 

 

Ζει. Ακόμα φυλακισμένος στα 80του χρόνια. για την δολοφονία του Ρ. Κένεντι. Ο γιος του δολοφονηθέντος μετά από έρευνα υποστηρίζει πως δεν είναι αυτός ο δολοφόνος!!!!! Αμερικανιές.

Μου προξενεί κακή εντύπωση που όταν αποχωρούν οι ιντερνετικοί φίλοι, οι περισσότεροι από τους φαν, ξερνούν δηλητήριο και μάλιστα χωρίς λόγο και καμιά αιτία. Ενώ έχουν έρθει με τις καλύτερες προδιαγραφές φιλίας, διαλόγου, συνεργασίας! Τι σόι σφυρί τους βαράει στα μηνίγγια; εν τω μεταξύ οι πλατφόρμες τους επιτρέπουν να διαγράφουν τα μηνύματα τους όταν αποχωρούν και φυσικά αυτομπλοκάρονται λέω εγώ κι έτσι ο δημοσιεύων, μένει ξεκρέμαστος όσον αφορά την δικαίωση του στον διάλογο-θεωρώ μέγιστο προνόμιο της Δημοκρατίας και της ελεύθερης βούλησης την διαλεκτική και τον νόμο των αντιθέτων.

 

 

ΚΑΤΆΜΑΤΑ

 

 

Η αλήθεια κατάματα δε βλέπεται.

Πρέπει να διδάξουμε το λύκο να μην τρώει τα πρόβατα;

Καθ έδρας ομιλών, χτίζεται δίκαιον.

Τις μεγαλύτερες συμφορές τις έπαθα από αυτούς που αγάπησα.

Εντάξει μωρέ, ξέρω. Είστε όλοι ηλίθιοι.

Τις περισσότερες φορές η αντίληψη που έχουμε για τη ζωή απορρίπτεται ανεπιστρεπτί.

Το ότι αρκετοί μεγιστάνες του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο όταν αισθάνονται προς το τέλος της ζωής τους πως κατασπατάλησαν ανούσια το χρόνο τους σε απολαύσεις και επιδίδονται σε χορηγίες, σε στηρίξεις καλλιτεχνών και επιστημόνων, δε μου λέει τίποτε. Ας είχαν το μυαλό να το καταλάβουν νεώτεροι ή το καλύτερο, οι πολιτείες να τους αφαιρούσαν αυτή την τάχα φιλανθρωπία.

Πάντα είχαμε στο μυαλό μας να γίνουμε ή να μείνουμε αθάνατοι. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι το θέλουν αυτό; Και γιατί θέλουν να μείνουν στη μνήμη των ανθρώπων; τι είναι τόσο ελκυστικό, τόσο ηδονικό στην κατά κάποιο τρόπο αθανασία ενός ονόματος; Υπάρχει κανείς από σας που δεν θέλει να τον θυμούνται οι άνθρωποι; Μπορεί όμως να γίνει αυτό; Ρεαλιστικά, κανείς δεν είναι αθάνατος. Αν υπάρχει ένας τρόπος και ίσως μοναδικός είναι ν αφήσει έργο: Να, λένε αυτό το έκανε ο Λαβουαζιέ,[νόμος της αφθαρσίας της ύλης] ή ο Τσε Γκεβάρα υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης ή ακόμα-για να μην αδικήσουμε τας γυναίκας- η μαντάμ Κιουρί ανακάλυψε το ράδιο. Αθάνατος γίνεται κανείς με τα έργα του αυτή την εκατομμυριοστή επιστροφή.

Πάψε να θεωρείς τους άλλους ανόητους.

Η τέλεια ερώτηση: Γιατί η τελεία πάει έξω από τα εισαγωγικά και το ερωτηματικό μέσα; Ο Μπαμπινιώτης δεν μπόρεσε ν απαντήσει όσο ήταν υπουργός πολιτισμού.

Εμένα δε μου αρέσουν τα αμύγδαλα που σπάνε με το χέρι. Κι αυτοί επιμένουν να μας ταΐζουν ζάχαρη και μέλι.

Η Χρυσή Αυγή λένε έγινε γιατί έχουμε κενά Πολιτικής! Φοβερή ανακάλυψη των πολιτικών μας ένθεν και ένθεν στα φοβερά παράθυρα της Ελληνικής δημοσιογραφίας.

Είναι λυπηρό να απορρίπτεις έναν φίλο, μια φίλη μετά από χρόνια και να λες, κοίτα πόσο πίσω έμεινε! Αυτή η αίσθηση της απόρριψης, μέσα μου, για κάποιους που θεωρούσα ανώτερους, κάποιου επιπέδου τέλος πάντων, με συνθλίβει. Εχω πολλούς τέτοιους φίλους που κατά καιρούς τους βλέπω και απορώ πως επιμένουν στερεότυπα σε πράγματα που έχουν αλλάξει άρδην, με έναν εγωισμό που καταδεικνύει την ασχετοσύνη τους.

ΒΑΡΙΈΜΑΙ...σφόδρα τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ και λένε τα ίδια πράγματα, χωρίς να μπορείς να τους σταματήσεις. Βαριέμαι να περιμένω στη στάση του λεωφορείου, να είμαι ένας αριθμός στην τράπεζα είτε πρόκειται να πάρω, πόσο μάλλον να δώσω λεφτά. Βαριέμαι αλύπητα τις ανοργασμικές γκόμενες που δεν καυλώνουν ποτέ και ανελέητα τους ανήξερους ειδήμονες [αν κάποιος γνωρίζει το αντικείμενο του με συναρπάζει να τον ακούσω]. Βαριέμαι τους εντελώς αμίλητους κι αυτούς που σου κλείνουν το δρόμο με απίστευτη νωθρότητα και τέλος, βαριέμαι να μένω ακούνητος χωρίς να κάνω τίποτα, κοιτάζοντας το κενό ή το ταβάνι.

[Από τις σημειώσεις μου]

 

ΣΎΜΒΟΥΛΟΣ ΕΝΟΧΉΣ

  

 

Ποτέ δεν είμαστε ακριβώς αυτό που θέλουμε. Η μαεστρία μιας αντίξοης πραγματικότητας.

 

 

ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΜΟΥ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ

Χρειαζόμουν έλεγα ένα σύμβουλο ενοχής

Και πίσω απ’ όλα αυτά κρυβόσουνα εσύ

Τι κι αν αρνήθηκα όλες τις ενοχές;

Του κόσμου το ολίσθημα κοντεύει

Απλώνει πέρα, σ’ άλλες εποχές

Της τέχνης μου τα οράματα παιδεύει

Χρεώθηκα όπως και συ όλο

τον κόσμο στο κεφάλι μου

Συνείδηση μου έγινε κι αυτή

Πως αν χαθεί θα φταίω εγώ.

ΠΟΙΗΣΗ ΚΩΣΤΑ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ.

 

 

Είμαι κοινωνικός άνθρωποςκαι δεν ανήκω σε ομάδες. Νομίζω πως ο ομαδοποιημένος άνθρωπος γίνεται άμορφος και αναγκασμένος να κάνει πράγματα που δεν θέλει. 

 

ΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΑΓΑΠΟΥΝ.

  

 

Οι άνθρωποι που μας αγαπάνε πραγματικά είναι λίγοι. Σχεδόν κανένας παραπάνω απ τον εαυτό μας.

ΑΝΑΠΆΝΤΗΤΕΣ ΕΡΩΤΉΣΕΙς ΠΑΝΤΟΎ

 

Κοίταζα προς τον τοίχο δεξιά και λίγο πιο πάνω από τον καθρέφτη.

Δεν είχε τίποτε, ούτε λευκός ήταν, ούτε άσπρος, μια μουντζουρωμένη σκιά έστεκε πιο δίπλα, εκτός πλάνου, δυο μυρμήγκια πήγαιναν την ανηφόρα, εκτός συναγωνισμού κι ο ήχος του κάτουρου συνόδευε κίτρινος αυτό το πρωινό που δεν είχα να κάνω τίποτα, δεν είχα να φοβηθώ την ερημιά, την ησυχία, τον κόσμο που ήταν μέσα και έξω από μένα. Το μικρό παράθυρο ευθεία μπροστά μου ήταν ανοιχτό, άφηνε τον αέρα της ταράτσας να εισέρχεται στο χώρο, την ψύχρα του κενού της αναπάντητης ερώτησης αν είμαστε καλά-ποιος δεν ήθελε να είναι καλά αλλά αυτό ήταν μια παλιά ιστορία. Αριστερά μου ο άλλος τοίχος, έστριψα το κεφάλι ενώ συνέχιζα να κατουράω τον κόσμο, ανέβαινε μια σωλήνα απ όπου φαντάζομαι θα περνούσαν τα σκατά των από πάνω μας, μιας κι εμείς, εγω και η γυναίκα μου δηλαδή, μέναμε στο υπόγειο. Αυτός ο άλλος τοίχος λοιπόν, ήταν γεμάτος γρατσουνιές, μολυβιές που σκεφτόμουν κάποτε να τις σβήσω- άιντε κάντο μια φορά κι ας πεθάνω φώναζε η Τούλα η γυναίκα μου που είμαστε χρόνια παντρεμένοι και με λατρεύει όπως κι εγώ αλλά που συνέχεια τσακωνόμαστε κιόλας, επειδή σπάνια έπαιρνα τέτοιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου. Και πως να μην ήταν σημαντικές αφού εγω τις είχα κάνει πριν από έναν αιώνα κι ότι είναι παλιό, καταλαβαίνετε παίρνει μια άλλη αξία, γίνεται μυστηριακό, ίσως και χρυσαφένιο- έτσι μου φαινόταν τώρα αυτές οι γρατσουνιές, ενώ συνέχιζα να κατουράω τον πρωινό κόσμο μας. Τζζζρρρρρ

Βέβαια, στρίβοντας ακόμα πιο πολύ το κεφάλι μου προς τα πίσω, τόσο που κόντεψε να μου κοπεί ο σβέρκος, στην αριστερή γωνία ο γκρίζος σοβάς είχε σπάσει σε πολλές μεριές κι έδειχνε τα εντόσθια του τοίχου κατά το μήκος και το ύψος του χώρου. Έλειπε το πλάτος και ο χρόνος από τις διαστάσεις αν και κατ εμένα ο χρόνος δεν είναι πάντα παρών. Απουσιάζει.

Ένα τσαλακωμένο χαρτί που κρατούσα από όταν σηκώθηκα στην παλάμη, μου θύμησε τα χρέη στην Εφορία, στον οδοντίατρο, στο μπακάλη, στο καφενείο, στα ενοίκια, στο ρεύμα, στο νερό. Μου το έβαλε εκεί η γυναίκα μου η Τούλα. Πάντα προσεκτική και φρόνιμη, πρέπει να τα πληρώσεςι μου είπε ενώ κεντούσε σαύρες με το μυαλό της . Πρέπει, είπα εγώ συνεχίζοντας να κατουράω, τζζζρρρρ! και να κοιτάζω τις ρωγμές του χρόνου στον τοίχο.

ΤΟ ΚΑΘΙΣΤΌ ΒΟΥΝΌ

 

 

Θρηνώ ως Ινδιάνος

όρθιο ή καθιστό άλογο

γελώ όπως ο νάνος

κι αγαπώ το παράλογο

Κλαίω όπως η Μάρθα

σε θολή, γαλάζια οθόνη

ξέχασα από που ήρθα

και είμαι για πάντα μόνη

Θρηνώ στους ξέσκεπους ορίζοντες της στέπας

τρώγοντας τη μπουκιά της αρχέγονης κρέπας

την κόρη. Κανείς δε μ αγαπάει πια εδώ πέρα

και φεύγω βρίζοντας, παρέα με άλλον αέρα

Λυπάμαι ως άρρωστος

εραστής, ωραίας Αρετής

ξακουστός κι άληστος

όπως ο μεγάλος απρεπής

Ωστόσο πρέπει να θυμηθώ

τι αγαπούσα πριν τη δόξα;

εύκολα μπορώ ν αρνηθώ

τίποτα δεν είναι, μια λόξα!

Θρηνώ στους ξέσκεπους ορίζοντες της στέπας

τρώγοντας τη μπουκιά της αρχέγονης κρέπας

την κόρη. Κανείς δε μ αγαπάει πια εδώ πέρα

και φεύγω βρίζοντας, παρέα με άλλον αέρα

Πρέπει να πω την αλήθεια

που ξέρω για τον φονιά

όμως φοβάμαι από συνήθεια

έτσι δε λέω, λέξη καμιά

Άλλοτε κλαίω και για μένα

είμαι ένα τίποτε, μια λίγη σκόνη

που κύλισε εδώ, σιγά, χαμένα

και ποτέ δεν ξέφυγε απ την αγχόνη

Αλλά ποιος ξέρει τον ξένο χρόνο;

ποιος λυπάται για μας ή για σένα;

όλα γινήκαν δικά σου, αλίμονο!

της μοίρας σου, λένε τα γραμμένα

Καινούριες λέξεις από τον ΚΏΣΤΑ ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ

 

Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΉ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΑΊΞΕ - ΓΈΛΑΣΕ

 

 

..αν η τέχνη της ζωγραφικής είναι μόνο αισθητική με την έννοια ότι αυτό μ αρέσει κείνο όχι, μάλλον όμως η ζωγραφική δεν είναι μόνο αισθητική. Εκτός από τη δεξιότητες, χρειάζεται γνώση, σκέψη, λογική, μαθηματικά, Ιστορία, μνήμη. Όλα αυτά μαζί είναι κάτι από αυτό που μπορεί να ζωγραφίζει ένας σύγχρονος.

ΑΝ ΜΕΓΆΛΩΜΑ

 

 

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΑ

Απ την αρχή σκεφτόμουν ήρωας να γίνω

σαν τον Αχιλλέα μα και τον Ρομπέν των δασών

το ίδιο με ενθουσίαζε

Ίσως ο Αλέξανδρος μου ταίριαζε καλύτερα

Μα και του Αριστοτέλη η ευρυμάθεια με κεντούσε

Των αρχαίων ειδώλων, μου κόστιζε η Ελένη

η κόρη του Τυνδάρεω [ωραίο όνομα αυτό]

γιατί ήταν η πιο όμορφη των γυναικών του κόσμου.

Κι ο Έκτωρ παιδιόθεν με κατεδίωκε

με τον αδιάλλακτο πατριωτισμό.

Απ την αρχή σκεφτόμουν να γίνω αρχιτέκτων

να μοιάσω πιο πολύ στον Καλλικράτη

κι ο Καλατράβα με συνάρπαζε όσο των Αχαιών τα τείχη

Γιατί και ποιητής αν γινόμουν-Όμηρος σίγουρα-

θα μ άρεσε αλλά και στίχος του Ρεμπό ή του Μποντλέρ.

Του Καβάφη ο θηλυπρεπισμός της Ιστορίας δε με ενοχλεί

όσο του Ελύτη η καπήλευση του Αιγαίου πελάγους

του Ρίτσου το εγκώμιο των αριστερών ηρώων.

Όμως από παιδί με κατέλαβε μια επιθυμία σφοδρή

να γίνω Σαίξπηρ, τρομερός Άμλετ

και του Ρακίνα ήθελα να μοιάσω, μα

αυτός που δε μ ενδιέφερε καθόλου αλλά ας ήμουν,

ήταν ο Τουρκουάτο Τάσο

Κι ο δικός μας ο Εγγονόπουλος που σαν ζωγράφο τον θαύμασα πολύ

αυτόν και τον Τουλούζ Λωτρέκ και ίσως τον Μαξ Έρνστ.

Ναι,

σαν αυτόν ήθελα να γίνω.

Και γιατί όχι στρατηγός, ω ναι, Επαμεινώνδας

της θηβαϊκής ηγεμονίας, πρώτος κατ εμέ μπροστά από τον Κίμωνα

χωρίς να εξαιρώ τον Ρόμελ και τον Σπάρτακο

Αυτών τα ιδανικά ήτο σπουδαία, όσο τα δικά μου

κι απ τους ηγέτες των λαών

ο Αττίλας

ο Μέτερνιχ

ο Ροβεσπιέρος

ο Καποδίστριας

Τον Χίτλερ επουσιωδώς δεν μίσησα όσο τον Μοντγκόμερυ

Ακόμη, ίσως ο Αντώνιος να ήτο από τις μορφές που μ άρεσαν

για την ανοησία, για το πάθος το ανθρώπινο.

Και αθλητής; Ως δισκοβόλος του Μύρωνα

θα ταίριαζε στο ωραίο μου σώμα αλλά και Μπέκαμ, ως ντελικάτη Αγγλιδόφατσα

παρ ότι λέω ειλικρινά πως δεν συγκρίνεται στο άθλημα

με τον Κροιφ.

Όμως, να, εκείνο που ήθελα να γίνω πάνω απ όλα ήταν σκηνοθέτης

Αγγελόπουλος, αιώνιο πέλμα στο κενό και Μάρτιν Σκορτσέζε

ή Άρθουρ Πεν

ή Ντέιβιντ Λιν

να έχω υπο τας διαταγας μου αστέρια.

Όπως την Μιρέιγ Ντάρκ, την Μέριλιν, τον Μάρλον Μπράντο

τον θλιβερό απολογισμό του Πήτερ Ο΄Τούλ

Ναι, Ο΄Τούλ ήθελα να γίνω

κάτι μεταξύ Δον Κιχώτη και Αλ Πατσίνο.

Παρ όλα αυτά δε θα λεγα όχι να γινόμουν μουσουργός

θεός της μελωδίας, Μπετόβεν ή Λίστ ή Μότσαρτ.

Ραχμάνινοφ θαρρώ μου ταίριαζε καλύτερα

Ποτέ δεν θα θελα να γίνω Χατζιδάκις-Θεοδωράκης

Δεν έτρεφα τέτοιες ελπίδες ούτε

ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία μου

Όπως δεν ταιριάζουν αν γινόμουν τραγουδοποιός

ο Παπακωνσταντίνου ο Βασίλης κι ο Πασχάλης

όσο αντίθετα θέλγομαι απ τον Μπομπ Ντίλαν

τον Νίκος Σιδηρόπουλος

τον Άσιμος

Και πάνω απ όλα ήθελα να γίνω

λίγο απ την αφέλεια του ποιητή

να νομίζει πως

ο κόσμος είναι όπως τον έφτιαξε αυτός.

 

ΟΙΚΟΙ.

 

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΔΡΟΜΟ

Όταν ήμουν μικρός, μέχρι δεκαοχτώ, είκοσι χρονών, ερωτευόμουν εύκολα.Έβλεπα μια κοπέλα κάπου, στο δρόμο, στην καφετέρια, στο αστικό, αντάλλαζα ματιές ίσως μερικές κουβέντες κι ύστερα έπλαθα ολόκληρες ιστορίες γι αυτήν. Είχε την πλάκα της αυτή η ιστορία όσο τη θυμάμαι και ο μεγάλος μου αδερφός με κορόιδευε. Τι είναι αυτά που κάνεις, έλεγε, αν τη γυναίκα δεν τη βάλεις κάτω, τι να τα κάνεις τα λουλούδια και τις αγάπες; Εγώ όμως παρέμενα αθεράπευτα ρομαντικός. Έβλεπα φερ ειπείν τον εαυτό μου συνέχεια να είναι ιππότης, να χαρίζει τριαντάφυλλα, να προστατεύει την αγαπημένη του από τους κακούς. Ακόμα και μια φορά που πήγα στο πορνείο, ερωτεύτηκα την γυναίκα που έκανε τη δουλειά της. Πήγα πολλές φορές απ έξω από το «σπίτι» την έστησα και περίμενα ώρες να βγεί. Όταν κάποτε, επιτέλους κατάφερα να τη συναντήσω, της μίλησα και να δεις που με θυμήθηκε. Α, έκανε, εσύ. Ναι, της απάντησα, πάμε να πιουμε ένα καφέ; Μαζί; Γέλασε. Ήταν μεγάλη, τριανταπέντε σίγουρα και όμορφη. Γιατί όχι; Πήρα πεισσότερο θάρρος. Μα εσύ είσαι μωρό, συνέχισε χαμογελώντας. Ύστερα μου χάιδεψε το κεφάλι. Πάμε, είπε. Ήταν ένας αξέχαστος καφές. Έκοψα ένα λουλούδι απ τη γειτονιά της το πρόσφερα. Για μένα λουλούδι; Αχνογέλασε και με φίλησε αληθινά. Έβαλα τότε τα δυνατα μου να την πείσω ν αλλάξει τη ζωή της κι αυτή όλο γελούσε με μένα που τα πίστευα όλα αυτά με θέρμη. Μη γελάς, με στενοχωρείς που δε με πιστεύεις, εγω σ αγαπώ! Είσαι ότι πιο ωραίο έχω συναντήσει στη ζωή μου, συνέχισα. Εκείνη έσφιγγε τα σφιχτοδεμένα χέρια της, ύγραιναν τα μπλε μάτια της, που είχαν χάσει τη λάμψη τους, έβγαζαν μια θλίψη, μια κούραση, από τα όσα είχε περάσει στη ζωή της. Αλλά εγώ άλλα έβλεπα. Σα να μη με ενοιαζε τίποτε, τόσος ήταν ο ενθουσιασμός μου που της είπα ότι θα παντρευτούμε και πως θα ζούσαμε για πάντα μαζί. Ήθελα να την αγκαλιάζω, συνέχεια να χώνομαι στο στήθος της να της πιάνω τα χέρια, να της χαιδεύω τα ξεραμένα χείλη. Ύστερα έφυγε. Δεν ξέρω πως αλλά έφυγε και δεν την ξαναείδα. Θυμάμαι όμως για πάντα εκείνο το λατρεμένο βλέμμα της. Σ ευχαριστώ, μου είπε και μπορεί να έκλαψε όταν έφυγε.

Κάποια φορά που τόλμησα να πάω να τη ζητήσω, παρά λίγο να με δείρει η τσατσά. Έχουμε εδώ άλλα κορίτσια , είπε και μου δειξε τις ημίγυμνες, τις καινούριες. Δεν τις θέλω , μούτρωσα, εγώ ψάχνω αυτή. Ούτε τo όνομα της δεν ήξερα.

ΑΓΓΕΛΊΕΣ

 

 

..Μικρές η μεγάλες αγγελίες. Ζητείται εργαστήρι τέχνης

...έχω καταλάβει την εποχή μου και έχω εκμεταλλευτεί την ηλιθιότητα, τη ματαιοδοξία,την πλεονεξία των συγχρόνων μου. Είναι μια πικρή ομολογία, πιο επίπονη απ΄ότι φαίνεται. Αλλά τουλάχιστον και επί τέλους είναι τίμια. Πάμπλο Πικάσο-1952

[ Σε κάποιους οι ομολογίες στην τέχνη δεν κοστίζουν.]

Είναι καιρός τώρα που ψάχνω ένα εργαστήρι ζωγραφικής στο κέντρο της πόλης. Ψάχνω για εκατό τετραγωνικά.Ή λιγότερα, ίσως πενήντα. Και εικοσιπέντε, φτάνουν. Λιγότερα δεν γίνεται.Στα δέκα τετραγωνικά η τέχνη δε χωράει. Αλλά, μάλλον λάθος. Λάθος, η τέχνη χωράει παντού. Η τέχνη χώρεσε στα σπήλαια, δε θα χωρέσει στα παλάτια;

Ε, ναι. Ο χώρος πρέπει να είναι ευάερος, ευήλιος με θέα τον Λυκαβηττό και την Ακρόπολη. Άρα σε κάποιο ρετιρέ. Αλλά μπορεί να είναι και στον ημιώροφο. Γιατί όχι; Πίσω από στρόγγυλες κι ανηφορικές σκάλες. ν ανεβαίνεις και να σου κόβεται η ανάσα, να τρίζουν τα κότσια της τέχνης, τα κάγκελα της πινελιάς, τα κάγκελα του μυαλού σου.

Μπορεί όμως να είναι και ημιυπόγειο.Όλα ημι- στη ζωή μας. Όλα τα ημι- δεν μου αρέσουν. Όρα ιμιτασιόν. Όλα τα ειμί μου αρέσουν. Ειμί, εγώ. Εί, εσύ. Εστί αυτός. Όχι εισίν. Εισίν αυτοί. Επειδή όμως υπάρχουν στη ζωή μας τα ημι- ακόμα κι ένα ημιυπόγειο θα μου έκανε. Ανήλιαγο και λιγοσκότεινο, να βλέπω απ τον φεγγίτη τις πατούσες των ανθρώπων, τις φθαρμένες σόλες, να πατούν τους λερωμένους καμβάδες μου και να δακρύζουν από το κρύο των σιδεριών. Να βλέπω να περνούν οι μπότες πανωθέ μου, οι μπότες των πλουσίων, οι μπότες των στρατιωτών και τα λυγερά πόδια των όμορφων γυναικείων οραμάτων.

Χρειάζομαι χώρο εργαστηρίου. Υπάρχει όμως και η λύση του υπογείου. Της υπόγας. Υγρή και βουλιαγμένη στη μούχλα στου κέντρου της πόλης. Στη μούχλα της αιώνιας θύμησης [ κάτι μου θυμίζει αυτό ]

Υπόγειο. Πως να ζωγραφίσεις εκεί μέσα; τα χνώτα μου θα συναντώνται μ αυτά του σκοταδιού και του Άδη. Πως να απλώσεις, πως να ανοίξεις τις ιδέες, παρέα με τη σκουριά τη μούχλα και τους αρουραίους; Αλλά καλά είναι κι εκεί. Η τέχνη ευδοκιμεί παντού. Δεν χρειάζεται σαλόνια.

...όποιος φιλότεχνος διαθέτει υπόγειον χώρον στο κέντρο της πόλης ας τηλεφωνήσει:6983610743. Αινίκοιον αινας ποίνακας το δοίμινο

ΑΚΡΑΊΑ

 

 

Δε με νοιάζει, υποθετικά, για πολλά πράγματα

τα έξοδα αποστολής είναι πιο πολλά

και η ζωή μας έγινε φτηνή

οι παλιοί νεκροί κοστίζουν περισσότερο

από τους ζωντανούς νεκρούς

Νέους, κλεισμένους στην κατάθλιψη

των εμπόρων

-έχασα μια που αγαπούσα

Μαρλέν την έλεγαν

Δε με νοιάζει για τα πολλά

που έγιναν λίγα

 

ΜΑΤΑΙΌΤΗΤΑ 2

 

 

Το μέλλον στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αν σκεφτούμε καλά είναι παράξενο που πιστεύουμε πως το μέλλον είναι κάτι που μπορεί να χαθεί. Πως μπορεί να χάσουμε κάτι που δεν υπάρχει. Προσπαθώ να συνδιάσω τη ματαιότητα της πράξης του Σίσυφου, δηλαδή το κουβάλημα της πέτρας και το ξανακύλισμα της. Δηλαδή, τι θα γινόταν αν ο Σίσυφος κατάφερνε τελικά να σταθεροποιήσει την πέτρα πάνω στην κορυφή του βουνού! Αυτός είναι ο στόχος του. Το θέμα είναι αν ο Σισυφος το ξέρει ή έστω το καταλαβαίνει πως ο στόχος του είναι ένα συνεχές ανύπαρκτο μέλλον, όπως ένας σύγχρονος άνθρωπος κάνει καθημερινά τα ίδια πράγματα: πηγαίνει στο γραφείο του, εργάζεται, προσπαθεί ν ανεβάσει τις μετοχές της επιχείρησης του, την οποία θα μεταβιβάσει στο μέλλον στα παιδιά του για να κάνουν και εκείνα την ίδια προσπάθεια. Είναι δηλαδή μια διαρκής επανάληψη με απειρους στόχους που δεν μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή του ανθρώπου. Του ανθρώπου που βάζει στόχο το ακατόρθωτο, αυτό αποδεικνύει ο μύθος του Σίσυφου.

Υποθέτουμε πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να έχουμε κάτι.Σε ορισμένες περιπτώσεις, στην Αμερικάνικη Δύση του δέκατου ένατου αιώνα, υπόσχονταν στους έποικους ότι θα είχαν τόση έκταση γης όση μπορούσαν να καλύψουν με το άλογο σε μια ημέρα! Αυτή η διαδικασία λεγόταν "αρπαγή γης", μας πληροφορεί ο Mark Rowlands.

Φαντάζεσθε ήδη και γνωρίζετε τι επακολούθησε. Μπορούμε ν αρπάξουμε ό,τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή-το νόημα της ζωής. Ολή μας η ζωή είναι η αρπαγή γης που μοιάζει με το κουβάλημα της πέτρας του Σίσυφου.